En besünner Oosternest

vun Sibilla Frerich mit Fotos vun ehren lütten Söhn Tobi

Anfungen hett dat Oostern. Omarina (wat "Oma Katharina" is) harr en Oosternest maakt, un merrnmang seet de schöönste Haas: güllen, mit en güllen Bimmel üm'n Nack. Tobi sien Oogen lüchen, as he den Haas rutnehm. Mehrstens weet he nich, wat he den Haas as Ganzes schöner findt orrer de Schokolade to'n Eten, un üm dat een orrer dat annere deit em dat jümmer leed. Man so wiet keem dat düsse Oostern nich, denn miteens woor sien lütt Gesicht lang. "Zartbitter" stünn dor op. Zartbitterschokolade!

Zartbitterschokolade kann Tobi nich verknusen. Dat weer al bi de Inschulung so west. Omarina harr em en Schooltüüt maakt un de schöönsten Saken rindaan, man leider ganz veel Zartbitterschokolade. Tobi weer in Nöten. He is so en leven Jung, binah harr he sik dwungen, dat Tüüchs to eten, bloots wieldat he Omarina nich bedröven wull. Dat mehrste heff ik denn eten. Vun Omarike (wat "Oma Friederike" is) kreeg he natüürlich ganz wat Fiens to Inschulung, en schickes Speeltüüch. Tobi hett sik freit, man nich so dull, as wenn dat vun Omarina kamen weer. Omarike maakt jümmer allens richtig un is em doch binah egaal; Omarina maakt veel verkehrt, aver jichenswie is se Tobi sien "Beste". Dor schall sik een utkenn!

Na, aver wat den lütten Haas is, de Zartbitterschokolade hett em dat Leven reddt. Mehr noch: As wull he sik dorför entschülligen, dat he em nich eten wull, verzärtel Tobi den Haas al dat ganze Johr lang. In Sommer müss he den küllsten Platz in'n Schadden kriegen, dat he nich smölten kunn, aver nich in't Schapp, nee! He wull sien Haas sehn. Mang de Blomen hett he em sett, dat he Grööntüüchs "freten" kunn. As en Huusdeert hett he em begööscht. He poleer sogoor mal de lütte Bimmel mit en Papeertaschendook. An Opeten weer nich mehr to denken, nich mal wenn Tobi miteens Zartbitterschokolade geern eten harr: eerstens weer de Haas "lebennig", un tweetens weer de Schoklaad nu al to oolt to'n Eten. All Harvsttied stunn de Haas so op dat Regal in de Wahnstuuv, mit "Överblick". Bloots wenn Omarina in't Hus keem, slöpp Tobi den Haas na sien egen Stuuv un sloot em dor utnahmswies in't Schapp — in en Nest vun Knetmasse, dat he em dor extra buut harr. Omarina schull nich weten, dat ehr Haas nich eten woor. Knapp dat Omarina weg weer, keem de Haas wedder ut sien Versteck. Omarike dorgegen dörf den Haas sehn; se wöör dichthollen.

Nu Wiehnachten kümmt, wull ik em sachten, sachten wegpacken. "Tobi, wi köönt doch nich to Wiehnachten den Oosterhaas stahn laten. Wo kümmt de sik denn vör? Dat will de doch gor nich. Oosterhasen wüllt Oostern sehn, Fröhling." "Du darfst nich mein Hasen wegnehmen, Mami!" heet dat bloots. Reinweg störrisch wöör he. Ik sä nix mehr.

Nu keem de Adventskranz in't Hus. As ik dat eerste Licht ansteken dä, sinneer Tobi en ganze Tied dorvör; dat sehg ut to'n Malen. Denn marscheer he na dat Regal, lang vörsichtig na sien Haas un sett em, wieldess he liesing mit em snack, merrnmang in den Adventskranz. He harr apensichtlich beslaten, dat dat nu de beste Platz in't ganze Hus weer. "Soll der Hase jetzt da wohnen?" fröög ik Tobi. He nickköpp. "Da kann er das Grüne fressen, und es ist fast wie in seinem Nest", verklaar he mi.

Beed Omas passt afwesselnd na de School op Tobi op, wenn ik arbeiten bün. Omarike kümmt jümmers noch beten rin, wenn se Tobi na Huus bringt. Klaar, dat se as eerst dat Advents-Oosternest sehn müss. "Nanu, was sitzt denn da im Adventskranz?" fröög se. Tobi keek genervt; he denk sik, dat süht doch jedereen, dat dat en Haas is, sien Haas. "Vielleicht willst du lieber das hier in die Mitte stellen?" sä Omarike, plier mit de Oogen un haal en groten Wiehnachtsmann — natüürlich Vollmilch — ut de Tasch. "Das passt doch viel besser als der Osterhase." Tobi höör sik dat wedder mit grote Gedüür an; natüürlich pass överhaupt nix anners in den Kranz as sien Haas. He sä artig Danke un beet den Wiehnachtsmann ahn Ümstänn den Kopp af. — "Weißt du, Billa, dein Junge kriegt vielleicht zu viel zu naschen", sä Omarike nadenkern, as se dat sehg. "Ha, Mama, und von wem?" snapp ik trüch. Moders köönt faken dull unlogisch ween.

An'n Dingsdag passeer dat denn: Tobi weer an'n Nameddag bi Omarina west, un se bröch em nu trüch. Se bringt em süss bloots bet an de Döör, sünnerlich sietdat Tobis Vadder nich mehr hier wahnt. (Swiegermoders köönt ok dull trüchhöllern ween.) Man dütmaal harr ik frischen Rosinenpuffer maakt, un dat duft. Omarina snupper un smuuster, "Na Tobi, da wartet ja was Feines auf dich." "Wullt ni rinkamen?" sä ik unbedacht, un nu weer dat to laat. Ehrdat Tobi sik verseh, seet Omarina vör den Adventskranz un sehg den lütten Haas. "Nanu, wat is dat denn?" weer ok ehr eerst Reakschoon. Se kenn den Haas nich wedder! Dat schull Tobi nich merken. En halv Johr lang harr he den Haas vör ehr versteken, nu schull he nich sehn, dat dat ganz ümsüss west weer, wieldat se den Haas lang vergeten harr. Also keem ik stantepe mit de ganze Geschichte röver. "Ja also, Rina, das ist so, Tobi fand den Osterhasen aus deinem Osternest so schön, dass er ihn niemals gegessen hat..." Tobi keek Omarina ganz flau an, man se trock em twüschen ehr Kneen.

"Weetst, Tobi", sä se, "dat is en heel kloke Saak, dat du den lütten Haas dor in de Midd sett hest. In den Adventskranz stekt nämlich Oostern al binn. Un in Wiehnachten ok. Dat is noch ganz lütt, avers dat sitt as de Kern in de ganze Wiehnachtsgeschichte. Dat lütte Jesuskind is ja Wiehnachten to Welt kamen, avers as he groot weer, hett Jesus an Oostern den Dood daldwungen. Wenn he dat nich maakt harr, wöörn wi Wiehnachten ja gor nich fiern. Un dorüm höört de Oosterhaas in den Adventskranz, so seker, as dor en Licht an brennt."

Tobi luuster nipp. Över den Dood, un wat achter Oostern steken deit, harr ik mit em noch nich snackt. "Heet dat, dat dat keen Dood mehr gifft?" fraag he unglöövsch. Dat de Lü starvt, weet de Kinner vundaag ja doch nau. "Nee", anter Omarina, "man dat heet, dat de doden Lü nich dood sünd, sünnern dat se wedderkaamt. Dat nix för jümmer vörbi is, sünnern dat allens wedderkümmt. So as Wiehnachten wedderkümmt." "Un Oostern", sä Tobi tofreden. Omarina is doch sien Beste.

Rosinenpuffer hebbt wi denn ok noch tosamen eten. Un de lütte Haas mutt nu nich mehr in't Schapp.