vun Gertrud Everding

De Minschensöhn mutt hoochtrocken warrn an den Pahl, ganz hooch. All Lüüt mööt em sehn, all Lüüt, de an em glöövt, dormit se denn dat ewige Leven hefft.
Johannes 3, Vers 14-15

Wi hefft dat schafft. Jerusalem, wi sünd dor! De Welt liggt uns to Fööt.

Un nu so een Woort — so'n Radel — so düster!

Will Jesus würklich so veel Last op sik laden, dormit de Eer von ehr Gemeenheit free warrt? Och wat! Keunig mutt he warrn! Dat wüllt de Lüüt! Macht bruuk dat Land! — Aver Keunig Jesus is ganz anners. He is kamen, allens to geven för siene Minschen — sien Hart — sien Glück — un ok sien Leven, wenn dat nich anners geiht.
Geiht dat denn nich anners, leve Jesus? Nu sünd wi so wiet lopen un denn düsse Naricht? Ne, ik will dat nich, ik kann dat nich mit ansehn!

Ik will mi doch frein! Is doch Oostern un för de Israelis is Passahfest! Dat grote, ole Fest von de Freeheit na 40 Johr Slaveree in Ägypten.

De Fredenspalm! Is düt nich en glücklich Enn för uns Reis!

Nee — seggt dat ganz liesen in mi: Oostern is noch nich! Eerst kümmt Karfreedag!

So vele Lüüt! Mit Palmtelgen stahn se op de Straat. Ik meen se noch to höörn. Se schreet as dull! Hosianna, Sohn Davids! Se wullt em as Keunig hebben, den groten Wunnermann, de dor op'n lütten Esel in de Stadt rinkümmt.

Nee, ik wuss dat al! König wull Jesus nich sien. He is jo al een, aver dat hefft de Lüüt nich begrepen! He is en ganz annern Keunig, as se dat wennt sünd. Se wüllt nix as Macht. En strammen Suldaten-Keunig wüllt se, de de Römer dat Förchten lehrt — aver Jesus seggt nu nix dorto un tapert mit sien lütten Esel över de Palmtelgen na Jerusalem rin.

Warrt he nu villicht doch noch Keunig? Dat mutt een würklich goot överleggen — Keunig in Israel?

De hogen Muern vun Jerusalem seht bedrohlich ut