Passion 2020:
Sünndag Palmarum — Lieden un Wunnertiet von de Gerechten



 


Palmsünndag. Fresko vun Giotto


Psalm 22
Christi Passions-Psalm

Een Psalm von David, for den Chormeester. Na
de Wies "Hinde von de Morgenröte"

Mien Gott, mien Gott; worüm hest du mi verlaten?
Ik hul; aver miene Hölp is wiet af.
Mien Gott, dageslang roop ik,
woso giffst du keen Anter?
Un nachts schwieg ik ok nich still.

Aver du büst hillig, de du wohnst
unner dat Loff von Israel.
Use Vaders hebbt Totroon to di hatt;
un wieldat se gloovden,
hes du jem ruthulpen.
To di schreen se un sünd rett worrn;
se hebbt di vertroot un keemen nich to Schannen.

Ik aver bün een Worm un keen Minsch,
een Spott un Minnachten for't Volk.
All, de mi seht, spott't over mi,
riet dat Muul los un schüttkoppt:
"He klaag dat den HErrn;
de schall em ruthelpen un retten,
wenn he an em Vermaak hett."

Du hest mi ut mien Moder ehr Lief trocken;
du weerst mien Totroon,
at ik noch an mien Moder ehr Bost leeg.
Up di bün ik smeten von Moderlief an;
denn du büst mien Gott
von mien Moder ehr Schoot an.
Büs nich wiet af von mi,
denn Angst is neeg bi,
denn hier is keen Hölper.
Veele Büffel sünd um mi to,
overbasige Bullen bringt mi in'e Kniep.
Ehr Muul riet se op tegen mi
as een bölken un rietendaal Löw.
Just at Water bün ik utkippt,
all mien Knoken, Gebeen hebbt sik loosmaakt;
mien Hart is mi in mien Lief at smolten Wass.
Mien Kräff sünd verdröögt at een Schöör,
un miene Tung sitt an mien Gagel fast,
un du leggst mi in den Dodenmull.
Denn Hunnen sünd um mi to,
un de Bösen Rott slängelt sik üm mi;
se hebbt miene Hannen un Fööte dörgraavt.
Ik kann all miene Knoken tellen;
se aver kiekt un hebbt Vergnögen an mi.
Se deelt miene Kleeder unner sik
un smiet das Loos över mienen Rock.

Over du, Gott, büs nich wiet weg;
miene Stärkde, kumm ielig, mi to helpen!
Rett mien Leven von't Sweert,
miene verlaten Seel ut de Fuchtel von de Hunnen.
Help mi ut den Slunk von'n Löwen
un rett mi vor der Höörns von de Bullen.
Ik will dienen Naam künnig maken to miene Bröer;
ik will di in de Gemeende loffpriesen.

Priest den HErrn, de ji em förcht,
all Nakamen ut Jakob, un vor em,
schulln Schoe hebben vor Gott, ji all, Israels Nakamen.
Denn he hett nich minnacht or afkant keken
dat Elend von de Armseligen
un sien Antlaat vor jem nich verstoppt;
un as he to em schreeg, hett he hört.

Di will ik priesen in de groote Gemeen:
ik will mien Löffnis betohlen vor de,
de Gott förcht.
De Armen schöölt eten, dat se satt warrn;
un de na Jehova fraagt,
warrn em priesen; joon Hart schall alltiet leven.
Et warrn an Gott gedenken un to Gott stahn
alle Welt Ennen un vor em anbeden
alle Geslechter von de Heiden.
Denn Gott hört dat Riek to, un he
hett dat Regeer unner de Völker.
Vor em schöllt daalfallen de Welt Regentschop,
vor Gott sik bucken, de in de Eer slaapt.
He will woll Nakamen hebben, de em deent;
von Gott is de Reed to Kindskinner.
Se warrn kamen, üm sien Heel to preestern
to dat Volk, dat kamen warrd,
denn he hett dat Wark doon.


Platt: Adeline Erika Decker

5.4.2020


na baven