Nadenken över Riekdom

vun Marlou Lessing


Is Wahlkampf enerwegens. Mehr as süss geiht dat üm Gerechtigkeit. De een seggt: "Verteilungsgerechtigkeit!" De anner seggt: "Nee, Chancengerechtigkeit!" Dormit meent se: Jedereen is sin Glück sin Smitt, un wenn een sin Chancen nich bruken deit, schall he sehn, woneem he afblifft. "Woneem he afblifft" heet bi us to'n Glück: Soschaalhülp is de Ünnergrenz. Man en Bavengrenz schall dat nich geven: De sin Chancen optimaal brukt, kann so riek warrn, as dat man geiht. — De Verteilungsgerechtiker seht dat beten anners, se meent, ok wat de Erfolgrieken tosamenraakt, höört tominnst in Delen de ganze Sellschap to, un dat schull — to'n gröttern orr ringern Deel — afschöppt un verdeelt warrn. Bi'n Spitzenstüersatz wüllt se orrig hinlangen. "Soschale Hängematte!", roopt de Chanchengerechtiker. "Fuuljacken warrt so tücht!" Beed schient Argumente op ehr Sieden to hebben. Wat wüllt wi as Christenminschen? Villicht op't best beed? För Gerechtigkeit hebbt wi ja vun Huus ut wat över. Un wenn för Gerechtigkeit sorgt is, köönt vun den ganzen Överschuss ja ok Christenlü seelenruhig riek warrn, oder?


Harte Billiglohnjobs: Schall de Kökenhülp gerecht entlohnt warrn? Foto KE

Mit den Riekdom is dat so'n Saak. "Das geht ans Eingemachte", wöör de Hoochdüütsche seggen. De mehrsten vun us höört to de een orr anner Siet vun Arm un Riek. Persöönlich meent wi mehrst, wi harrn to wenig, man globaal sehn höört wi all, de wi düt leest (un schrievt), sachs to de Rieken. Nu hebbt wi keen Gottsstaat un wüllt ok keen, man ik miss doch faken, dat uns Karken mal en klores Woort över Arm un Riek ut de Sicht vun en Christenminschen reden doot. Ik weet nich, woneemher se düsse Wischiwaschi-Haltung hebbt. Vun Jesus kann de nich kamen.

"Verkööp, wat du hest, giff dat Geld de Armen un folg mi na!", sä uns Finanzexperte Jesus Christus heel kloor. Nich ümsüss weer dat de Punkt, an den de rieke Jungkeerl, de em befragen dä, dat Stillswiegen kreeg un wegslieker. Natolesen bi Matthäus 19, Markus 10 orr Lukas 18.

"Ehrder geiht en Kameel dör'n Nadelöhr", schüddköpp Jesus da, "as dat'n rieken Minschen in't Himmelriek kümmt. — Man bi Gott", föög he noch an, "sünd allerhand Saken mööglich." Op düssen Nasatz verlaat sik vundaag mennig Minschen — wi ok.


Armoot fröher: Bedellüüd. Bild Franz Marc

Wat meen Jesus? Meen he, dat de Rieken man eerstmal kieken schallt, wa dat ehrn povern Mitminschen geiht, un ehrn Riekdom mit em delen schallt? Wissdoch. Dat is ganz in Jesu Sinn. Eentlich versteiht sik dat vun sülms, dat wi uns Mitminschen — uns Mitgeschöpfen — hoppla, dat maakt den Horizont bannig wied, nich? — also dat wi allens, wat mit us de Schöpfung bewahnt, dorto verhelpt, dat se ehr Leven in Wöörd leven köönt.


De barmhartige Samariter. Bild Julius Schnorr von Carolsfeld

Man Jesus hett noch mehr meent. Jesus seggt: Riekdom an sik is slecht. Ok wenn dat narms mehr Arme gifft un all rundüm dat good geiht — ok denn is Riekdom slecht.

Woso dat denn?

Wieldat he vun Gott aflenkt. Wenn ik allens heff, wat ik to'n Leven bruken do, wenn ik good versorgt bün — denn, ja denn is eentlich bloots noch eens wichtig: min Seel op Gott to richten un na em to luustern.


Foto ML

Wenn ik denn avers wiederhen materielle Göder sammeln do, wies ik, dat mi wat anners as Gott wichtig is. Heel wichtig. Ik wies implizit ok, dat ik Gott nich truun do, wenn he seggt: "Sorgt sik nich! Kiekt de Lilljen, kiekt de Vagels an, woans ik ehr nöhren do; schull ik ju nich teihnmal beder versorgen? Verlaat sik op mi." Ik richt min Seel op wat anners, ik wimmel Gott af. "Later, later." Streven na Riekdom an sik lenkt de Minschenseel af vun Gott.

Man datsülvige deit Armoot.

Vun en Minschen, de nich weet, wat he morgen eten schall orr — noch leger — wat he sin Kinner morgen to eten geven schall: vun so en Minschen kannst un kannst nich verwachten, dat he sin Seel ganz op Gott richten schall. Orr op jichenswat anners. Dat geiht nich. Wi kennt dat all: De Gedanken kaamt as magisch jümmer wedder to de een, gnaagen Sorg torüch. Villicht hebbt welk vun us sik denn ok den 1. Petrusbreef 5, Vers 7 toseggt: "All juun Sorg smiet op em, denn he sorgt för ju!" — man dat is lichter seggt as daan. Veel lichter. Gottvertruun brukt mennigmaal hellsch Knööv — Knööv, de wi nich hebbt. De Sorg is stärker. Se treckt uns verlaren Nachtslaap in konzentrische Krinken op sik to, jümmer un jümmer wedder. Se kann ok immateriell ween — "Wat, wenn de Diagnose slecht utfallt?", "Wat, wenn ik den Test nich bestah?", "Wat, wenn de Polizei kümmt?" —, man jümmers is so'n Sorg wat, wat den Minschen heel un deel vun Gott afhollen deit un in de vergängliche Welt fastnagelt.


Sorg fritt di up. Bild Mariano (1503-1572)

Süh, un wenn da Geld orr Macht ok bloots in't Entfeernsteste wat bi doon köönt, dennso kann de rieke Minsch den povern Mitminschen ja doch bannig helpen. Helpen, ehr Leven in Wöörd to leven. Denn uns Wöörd is ja, dat wi över düsse Welt rutkiekt na Gott. Wi sünd nich bloots Stuff vun Stuff; den kannst mit Föten pedden. Den Minschen avers nich — un keen vun Gotts Geschöpfe. Frie warrn, över den Stuff ruttokieken; de Nees endlich över den Stuff to heven; sik oprichten könen na Gott; de Wöörd vun en Gottsgeschöpf wedder winnen — dat heet ok erlööst ween. Un wenn wi en Mitgeschöpf dorto helpen köönt mit en beten Stuff — Geld, materielle Vördeel, all vun düsse vergänglich Dingen —, dat se na dat Unvergängliche utkieken köönt: denn kunnen wi doch eentlich nix Beters doon, oder? Wi köönt Geld to'n Segen maken. Dat all noog hebbt, üm frie to ween.

Da draapt sik de Leevde to'n Minschen un de to Gott. Nich bloots da, avers da ok.

Wenn dat "noog" avers to en "to veel" anwasst, dennso warrt dat Geld to'n Unsegen. Un to en Unfrieheit — op de Siet vun den Besitter, wieldat dat sin Seel an sik bindt, un ok op de Siet vun de Minschen, de dat Geld villicht fehlt, so dat de Noot ehr Seelen an sik bindt. Beed versinkt in'n Stuff — in dat Vergängliche. Dat is ünner uns Wöörd.


Prassen. Bild Hieronymus Bosch

Dor geiht dat ok Jesus üm. Nich maal Gerechtigkeit is en Sülvstzweck. Dat schall den Minschen nich alleen üm den Minschen gahn, sünnern üm Gott. Dat de Minsch sik Gott towennen kann, dat wull Jesus em mööglich maken, un dat schallt wi, de wi Jesus nafolgt, ok enanner mööglich maken, wo jümmers dat geiht. Wi schallt uns un uns Mitgeschöpfe ut den Stuff ruthelpen. Egaal, wat de Stuff nu en "to wenig" orr en "to veel" is. Wi schallt aktiv üm us kieken, woneem wi helpen köönt, wenn wi noog hebbt. Un wi schallt heel ehrlich in us kieken, wat wi nich al en "to veel" hebbt, dat us unfrie maakt. Dorvun schallt wi us frie maken. Dat helpt us un annere togliek.

Hefft Moot! Gott sorgt för us. Wenn wi em truut.


Foto ML


22.4.2012


na baven