Hasso kriggt en nieg Familie

— Oostfreeschkes Platt —


Dat is bet hier passeert:
Hasso läär de Welt kennen


Van Düsterschwaart is dat so up een Schlach hellerlächten Dach. Dat Dakk van sien Schapp is wäch. Sien Oogendeckels goaht so'n spierke noa boaben — dat he man jüüst een bäten lustern kann. Weeten, wat dor los is, dat will he nu doch. Een Been up d' Kant — dat tweede — un schwupps is he buten.

Hhmm..., nich verkeert. Hier is joa ok so een moiet wittet Schoapfell. Oaber groot — een büld grötter as bi sien Moder. So wiet as he kieken kann — dikket wittet Schoapfell. Keen Blankparkett, up dat man nich moal bremsen kunn, wenn d' nödich de. Dat wee good. Sien lüütji tapsich Footen sett he sinnich een vöör de anner.

Mit rechter Ohr genau henhörn — mit linker Ohr genau henhörn — de Nöäs gung stilkens in aal Richtungen. Niks wat hüm bekannt vöörkeem — un dat Grieselichste: he kunn Moder nich finn'n. Up dat ganze groode dikke witte Schoapfell nich. Sien lüütji Kopp gung noa ünnern, un he kroop wäär in sein düster Veerkant rin. Hier binnen wee tominnst noch een bietji Röäk van sien Moder.
He keer sükk nich an de Stimm'n, un de Hann'n, de stiäl hen un hergung'n. He wee trurich.

Över de Versöök, to begriepen, wat he nich begriepen kunn, is he sinnich inschloapen. Wo laang he schloapen har, wuß he nich — sien Moach har hüm anstödt.

Hen mit de Schnuut noa Moders Zitzen — he kunn hör nich to foat kriegn. Tomoal gung hüm wäär up, dat dor keen Moder wee.

Wat anners stook hüm in de Nöäs. He luur mit d' Kopp över d' Kant — dor stunn'n twee Potten. Eers moal kieken wat dat wee. Moder kunn he denn jümmers noch söken. Vöörsichtich tweemoal üm de Potten to — man kunn joa nie nich weeten. Dor keem nümms, de sä, "Dat is mien, hau off!" Also kunn man dat woagen. Jungedi — dat wee joa rein wat Lekkers! Schmook hoast so good as dat in Huus.

Na denn — eers moal düchdich rinhaun. Quälen muß he sükk, dat he dat aal upkreech. Mit vullen Pans wee de Welt ok all nich mehr so verkeert. Bevöör he wäär inschleep, seech he noch een Gesicht un twee lütji Hann'n över sükk — un denn gung hüm dat good. He wee in Droom mit sien Süsters un Broers an Targen un Klütern, dat dat man so sien Oart har. Jedermoal, wenn he upwoaken de, denn wee sien Famili wäär wäch. Oaber jedermoal wee wat Lekkers to frääten un de beid lütji Hann'n dor — un noa een poar Doach wee dat sien Famili worden. Hei — wat kunn he dör dat groode witte Schoapfell suusen — dör Tunnels un in groode Höhlen. Överall stunn'n warme, weeke Schoo — dor kunn man richtich moi in schnuufeln. In duusend Stücken flogen de foaken utnanner. Dat lüütji Jichterluudenminschke wee sien Beste wurden. Wat flogen de beiden hen un her.

Ov un to muß sien Fräätpottminsch — de mit de hellerde, melodisch Stiäm — hör beid woarschoon. Wenn see dat denn wüggelk to foast dreeven. So heel lütji wee he nu nich mehr — un eenes Doachs muß he ümtrecken. Wat wee dat een Schandoal!
De Schoapfellwelt wee van Stünds an för hüm tabu. Wenn he doröver noadenken de, kunn he rein vertwiefeln. He woahn nu in een Deel mit een steenschen Grund. Säker — he har een schnukeligen Körf mit aal Schikoan'n. Oaber kunns dat mit füfftich Veerkantmeter Schoapfell verglieken? Wat een Glück, dat hüm sien Jichterbüdel jeder Oabend in hör Bäed hoal — so laang, bit de dunkel Stiäm, mit de Damp üm d' Kopp, dor achter koamen is. Dor wee dat vöörbi. Na joa — so verdreedelk wee dat denn ok nich.


Hassos niege Korv steiht up Steenborrn

Sien lüütji Schooköttrieterwelt wee ünnergoan — een annern, een vööl gröttern Welt har he dorvöör intuuscht.

He kunn joagen üm Bööm un Strüüker — bit dat hüm de Tuung laang ut Hals hung un he sükk in siene neeä Woahnung eers wäär verhoalen muß.

Son lütten Spieker seet oaber nu in sien Doach — he muß elker Dach twee Stünn'ns noa de School.


De Damp üm de Nääs — kümmt he dorvun?

Sien Mester, dat wee de dunkel Stiäm mit de Damp üm de Nöäs.
In de eerste Tieds kunn he sükk dor gannich recht mit anfrünnen — oaber tomoal fung dat an hüm Spoaß to moaken. Jeder Mörgen un jeder Oabend seet he all an de Buterdör — un luur, dat sien Boas keem.

De lütt Schlickerstükken, de he kreech, wenn he wat good moakt har, dreeven hüm vöörtieds all dat Woater in d' Muul tosoamen. He kunn de Tied foaken gannich ovtööven un drippel mit sien laang Been'n hen un her.

Sien Schokoloastünn'n, de wee jümmers tüschen Dach un Düster. Wenneer dat anfung to schummern, rook dat in d' Huus so richtich noa Gemütlichkeit. Up de Oaben wee de Teekädel an Singen — in d' Hörn knister un knaster dat Füür un moal Sprenkels in de Stuuv — kunn dat eelich wat Moiered gäven up de Welt? He leech ünner d' Disch — sien Lüü seeten aal um hüm de Disch to un ween blied un tofrää.

Van aal Kanten keem wat lekkers ünner de Disch — moal een Kluntji, moal een Stück Kook. Jedereen meen woll luut, een Hund dröfft nich so veel Schlickerkroameree — oaber stiekum deen see dat denn doch aal mitnanner. Wenn niks mehr ünner de Disch keem, denn wuß he: Nu düürt dat nich mehr laang, un de Teetied is vöörbi — un richtich — tweemoal noch mit de Tuung üm dat Muul schlikken, un denn rööch sükk de heele Gesellschkupp. Sien Boas trukk de Stävels an, schmeet sükk sien'n gröönen Jakk över, laang de Klodd van de Hoaken — ähm noch Füür ünner dat Rökerholt holln — un denn gung dat mit Damp noa buten.

De eerste Dampwulk wee denn sien Teeken. He flooch as een Füürbessen dör de oapen Achterdör. De Dör wee noch nich utwussen — sien Boas muß de Nakk jümmers so'n bääten dukeln, wenn he dor dör wull. Güstern har he düchtich schulln — sien Brägen har Buulenbekanntschkupp mit de Dörbalken moakt. Man kunn dat vandoach noch good sehn. Henkieken drüss Hasso dor nich so foaken, anners meen sien Boas noch, he hööch sükk dor över.

As son Strääk wee he dör de groode Tuun in d' Busch. Wat geev dat dor aal to schnüstern un schnuven! Glieks vöörn — de veerte Boom achter d' Richel — an de kunn he nie nich an vöörbi. Wenn he doch de Voss, de hier jümmers sien Blööm setten de, eenmoal kriegen kunn! Blossich so'n bäten bi d' Steert. He wull hüm woll ähm beliekteeken, well d' hier to särgen har.

Ov de Hoas, de hüm stiäl vernarbruken de. Wenn he sükk bi d' Joagen so richtich liekut inlopen har, denn schlooch de Hoas tomoal een Hoaken un leep een annern Kant an. He wee düchdich an d' Öven, de Hoas dat noatomoaken. Mannomann — bit nu gung he dorbi noch jümmers dreedübbelt över Kopp. Dat schull doch mit de Düwel togoahn, wenn he dat nich henkreech. Meen he. Mit de Tieds geit ok so'n lütji Hundskopp in, dat dat wat givt, woar man sükk mit ovfinn'n muß. Bi Hasso hett dat ok nich allstolaang dürt.


"Hihi, mi kriggst nie!"

Een Soak, de gung hüm heel un dall tägen de Strääk — dat wee de Lien. Toeers krech man een Kroach üm — dor wuur denn een Tünzelband an fastmoakt — un denn wee dat ut mit de Joageree. Ok an sowat wäänt man sükk. Sien Jichterbüdel har een besünners moiet Halsband utsöcht.

Noa een körten Tied wee he stolt, wenn he dormit utgoahn kunn. As son Prinz, de sien Kron utföört. Eens gooden Sönndachsmörgens — he har gewaltich good schloapen — rut ut dat Nüst. He muß doch sehn, wat dat so to'n Frühstück geev. De Knoaken düchdich hen un her rekken — dat see ok aal an de rechter Stää vöörnanner seeten — un rin in de Köäken. Stuuf in d' Dör bleev he stoahn. Irgendwat leech in d' Lücht. Sien Lüü keeken hüm an — un dee'n ok woll so as nich. Sien Fräetpott stunn dor. Good vull. Dat Woater wee man ok net ut de Pütt koamen — aalns so as anners ok — un doch wee dor irgendwat geböört. He spöör dat. Vörmörgens fääl dat Lachen un dat Hen- un Herschmieten van Wöär. Keen Jichterluud — keen Brummelboas — eenfak niks.
As see aal upstunn'n, is he ünner d' Disch lirgen bläven.

Dat leet hüm keen Ruh — he muß dor achterkoamen, wat los wee. Glieks wee de Gelägenheit. Sien Lüü marscheerden jeder Sönndachmörgen Klokk tein noa d' Kaark. He muß in Huus blieven. De Paster wull nich hemm'n, dat he mitkeem. Wenn de een Oahnung har, wat in so'n Hundskopp vöör sükk geit — wo foaken he mit de leev Gott schnakken de, wenn he so in sien Körf leech! De Minschen kunn'n sükk dat woll nich vöörstellen.

Oaber liekers. Vöörmörgens keem hüm dat rein to pass. Dat gung hüm gannich flink genooch, dat de Buterdör in d' Schlött full. He suus in de Köäken — rup up dat Sofoa — de Vöörderbeen'n up de Disch, un denn in d' Blattje kieken. Bit Middach bleev de Zeitung jümmers up d' Disch lirgen. Dat he läsen kunn, wür hüm joa nümms glöven. He kunn dat joa ok nümms vertellen. Liekers har hüm dat all mennichmoal hulpen — he wuß, wat in de Welt los wee.

Wat he denn ut d' Sönndachsblatt to weeten kreech, dat schlooch hüm up d' Pans. Wenn he nich all so good fräten har — he har niks mehr rünnerkrägen. Bookstoavens as Balkens över de heele Sied:

KAMPFHUNDEVERORDNUNG

Dor hau doch de Mohr in de Mengselpott. Wat harn de Bürokroaten sükk dor wäär infallen loaten?! Dor bruks man nich över strieden — ünner siene Mithunn'n geev dat säker een heel büld schwierige Charakters. Bi de Minschen wee dat oaber doch nich anners. Wurn de denn ok glieks aal mit Handschellen un Knebel versehn? Dor stunn niks van in d' Blatt — so vöäl he ok kieken de.

Nu wuß he ok üm de Stimmung in d' Huus. Wuß, wat sien Minschen dat Haart ovdrück.

Wiel Hunnen Pragmatikers sünd — een Seel up veer Been'n sotosärgen — düür dat man een halvigen Kaarkenbesögslengte, un he wuß, wat he doon muß.

He muß sien Famili verloaten. Een Hund up de Walz.


Un hier geiht dat wieder!


Den Text hett Ewald Eden för ju schreven. He is links to sehn.

De Biller hett Kensise Anders för ju maalt. Se is rechts to sehn.


14.8.2011


na baven