Fröhjohr liggt in de Luft, aver hüüt is de Nevel Keunig över de Eer. Wat kolt dat is! Ik treck den Mantelkragen wat höhger, Huu — mi früst — wat süht de Karkhoff trurig ut! Op de Graffsteden sünd al Blomen plant, aver de Frost hett överall nochmaal lütte witte Iesnadeln verdeelt.

De Karktorm reckt sik piel in den Nevel op, un baben is dat een Jiepen un Quinkeleern in de Luft. Ik kiek un kiek, un denn weet ik dat mit'nmaal, wat dat woll för Vagels sünd. Dohlen sünd dat, swattgriese Dohlen, de in'n Pulk üm den Karktorm flegen. Ik krieg richtig runde Ogen — Dohlen — Biller kaamt in mi hooch — Biller von ole Tieden.
Ik bün wedder en lütt Deern mit lange dicke Zöppen un ik renn, as ik kann! De Zöpp flegen achter mi in'n Wind.

"Fru Engel! Fru Engel! Ik heff hier wat funnen!"
Dat letzt Huus in Dörp — en Finster geiht op. Poor fründliche Ogen kieken ut —
"Wat is denn passeert, mien Deern! Du büst jo rein ut de Tüüt!"
Ik wies ehr mien Hannen — en lütt plusterigen Dunenball — en Vagel —
"Kiek maal, Fru Engel — de is woll krank — de lütt Keerl."

Un denn sünd wi in de Köök un Fru Engel bekiekt sik den Vagel. Een Flünken hangt em lang rünner. "De is kaputt — kümm, holl em fast, den Krabauter" — geiht na buten un kümmt poor Minuten later mit Pappe un een langen witten Striepen Linnen torüch. Een mustergüllig Bandaasch gifft dat an't Enn.

Sogoor en Käfig hett Fru Engel noch funnen — in Schuppen, ganz in de Eck. De Vagel is woll noch beten bedripst, aver sünst in Orrnung. Mann — hett de nu en Döst! Dat gluckert man blots so rünner in de Kehl, wat he dor ut de Ünnerdass opnehmen deit. De blassblagen Ogen plieren opmarken in'e Welt.

"Kira!", seggt Fru Engel, un dat heurt sik an, as dä se quinkeleern. "Kira! Mien lütte Kira!"

Von nu an gah ik jeden Dag von de School ut hen un besöök mien swatten Vagel.
Duuert nich lang, denn sitt he ok op mien Hannen un ik dröff em fodern. Flegen heff ik em mitbröcht, Kävers un dicke fette Wörms. Mann, wat he gierig fritt! Dat smeckt em best!
Un mitünner sitt he denn sogoor in miene Hand un makt satt un tofreden de Ogen to.

Nu hett he al richtig lange Feddern un ok'n Steert. Wat scheun he is!
En Morrn in de Pingstferien tüdelt Fru Engel de Bandaasch af. Kira kiekt ehr verwunnert an, denn fangt se an, sik to putzen, aver flegen — nee, dat noch nich. Meddag gah ik mit ehr in Goorn, aver ok hier sitt se blots op mien Schuller un wunnert sik, aver flegen — nee — noch nich.
"Se will bi mi bleven!", tereleert mien Hart, "se will gor nich weg!" Aver Fru Engel tuckt de Schullern: "Tööv af, mien Deern, se is'n Vagel, de warrt ok flegen."

Kira blifft bi mi, freit sik över de Sünn, över dat Gröön un över de scheune Welt.

Warm is dat buten un wi sitten in Goorn. Dor passeert dat. In'n Appelboom dröben sitt en Vagel, wohrraftig 'ne Dohle. "Kja, kja Kira!", röppt se. Kira kiekt ehr an as hypnoteseert.
"Kja-kja!", anter se. Un denn mit'n Maal breet se ehr Flünken ut, fleeg na den Appelbom un maak sik mit ehrn Kamraden na den Woold röver. Weg weer se.

Mann, wat weer ik verbaast. De Mund weer mi open stahn bleven. Kira — wegflagen — eenfach wegflagen.
Ik mark dat lang nich, wat de Tranen mi över dat Gesicht rünnerlepen.
"Ween man nich, dat is nu maal so, mien Deern. Se ist nu weg — is jo'n Vagel" — Fru Engel strakel mi över de Hoor.

Ik heff Kira in Goorn söcht, in Woold, op de Wisch — nee — se weer nich dor. De Sünn güng ünner. Trurig seet ik ünnern Appelboom un tööv. De Käfig stunn op'n Disch — lerrig.
Aver woso klick dat so komisch — as wenn een de Käfigdöör opmakt?

Ik kiek na baben, un wat schall ik seggen, dor weer mien Kira un wull mi beseuken!
Mann, heff ik mi freit! Ik geev ehr poor Regenwörms ut dat Glas op'n Disch, un se hett se gierig opfreten. Denn suus se wedder af. So keem se nu all Avend in Goorn un haal sik wat för ehrn Lekkertähn.

Mien Kira weer nu en utwussen Vagel, richtig scheun säh se ut.
Un mit'n maal weer se wedder weg — lange Tiet.

Een Dag, dat weer al dat twete Maal Harvst worrn, do keem se noch maal, aver nu harr se ehrn Mann un veer halfwussen Kinner bi sik.
Oh, wat weer se stolt! All kregen se beten wat to snabbeleern!

Baben üm den Karktorm flegen de Dohlen. En groten Pulk! Ik heff keen lange Zöpp mehr un de Vagels schreet as dull. Hier vör mi in dat Graff liggt mien Süster, mien leve Süster. Elisabeth steiht op den Steen. Kinnertiet — wo lang is dat her —

En Traan löppt mi över't Gesicht — Kja-kja-kja-kja ri ri kja kira kira!