Modder Sünn ehr Kinner:
De Pååt Sünnenstråhl

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen


Ik heff ju all mål vertellt vun denn Sünnenstråhl, dee sik 'n Fru söken dä op de Eer, dor åvers keen funnen un am Enn de lüttje, witte Åvendwulk heiråådt hett. Un ik segg ju, dat sien Bröder dat bannig goot funnen un sik gau ok so'n fiene lüttje Wulkenbruut söcht hebbt, so dat lååt åvends jümmers 'n ganzet Versammeln an'n Heven to seh'n weer; de reinste Familienfier!

De Pååt Sünnenstråhl

Dor worr lacht un snötert, dor harr man sik leev un man üüzt sik.
Åvers dor weer een Sünnenstråhl dormang, een sünnerlich schöne, gollen lüchtende weer't, dee nähm an düsse Familienfiern nümmernich an deel. Dee husch, wenn he vun de Eer rop keem, jümmers gau an de Sellschop vörbi un swupp weer he dörch de Hevensdöör binnen. Sien Bröder fråågt em männichmål, worüm he dat dä, oder sien rosigen, lüttjen Swägerinnen helen em an'n gollenen Rockzippel fast un üüzten em un wullen em rümkriegen, sik doch ok 'n lüttje Fru to söken.

Åvers dorför harr de schöne, gollene Sünnenstråhl blots 'n Grienen över un sä jümmers ganz geheemnisvull: "Ach wat, ik heff keen Tiet för Heiråtsgedanken."

Nu köönt ji ju woll denken, wordennig se sik dor båven an'n Heven all de Köpp terbroken, wat denn de Sünnenstråhl dor ünner woll för wichtige Geschäfte to erledigen hett. Hee åvers verrååt nix.
Ju åvers will ik dat vertellen!

An'n schönen Fröhlingsmorgen, as de Sünnenstråhl jüst mål so recht kommodig dörch de frischgröne Welt, dörch all de Blomen- un Blötenherrlichkeit stromert weer, dor höör he miteens sien'n Nåmen ropen.
"Herr vun Sünnenstråhl!"
"Jaha?", möök he un dreih sik nå alle Sieden üm. Dor markt he, dat 'n fiene, rosenrode Pfirsichblööt em ropen harr.
"See wünschen?", froog he.
"Ach", sä de Pfirsichblööt ganz verlegen, "ik heff 'n grote Bidd an See. Wi hebbt güstern 'n lüttjet Baby kregen. Hüüt schall 't döfft warrn, un dor wullen wi blots frågen, wat See nich Pååt ståhn wüllt."
"Ik? Pååt ståhn? Hmm", möök de Sünnenstråhl, "hebbt Se sik de Sååk ok rieplich öberleggt? Weten Se denn wohrhaftig keen'n Würdigeren as mi? Ik, ähm, ik warr öft överschätzt. Mien Vermögen, meen ik, dat is nich all'ns Gold, wat dor glänzen deit."
"Ach nee, ach nee", wehr de Pfirsichblööt af, un ehr Backen worrn noch 'n beten glöniger dorbi, "so meent wi 't nich. Dorop kümmt 't uns gor nich op an. Wi dachten blots, wieldat See doch so'n warmet, gollenet Hart hebbt, dorför wullen wi See geern to'n Påten för uns' lüttjet Kind hebben. Wenn wi denn mal starven, dachten wi, Se weten ja, dat Blötenlüüd niemals lang leven doot, soo warrt uns' lüttjet Kind doch nich verlåten sien, denn See warrt't denn leev hebben."
"Hmm", möök de Sünnenstråhl, "hmm. Also goot, ik nehm de Påtenstell an. Wor is denn dat Lütte?"

Dor bedankt sik Fru Pfirsichblööt veelmåls un böör 'n lüttjen Zippel vun dat rosarode Dook op, wormit se dat lüttje Kind op ehr'n Schoot todeckt harr. Veel weer ja nich vun em to seh'n, 'n winzig lüttje, gröne Punkt blots, åvers Fru Pfirsichblööt smuustergrien soo glücklich vör sik hen, wat de Pååt denn ok bannig nüüdlich funn.

"Un wann schall de Dööp denn sien?", froog de Sünnenstråhl.
"Ooh, nu, glieks! Se köönt glieks hier blieven. Herr Paster Morgentau is ja all dor un töövt."

Ja, de Herr Paster Morgentau, dee töövt all vull Ungedüür.
"Wenn ik doch bidden dörv, leve Lüüd, wenn ik bidden dörv", sä he ungedullig. "Tweehunnert Kinner heff ik all döfft hüüt morgen, un liek so veel kååmt nu noch an. Ja, ja, dat is nich to glöven, worveel Babys bi de Blötenvölker op de Welt kåmen sünd."

Man kann sik denken, dat bi soo veel Arbeit de Dööpakt sülven wat ieliger vör sik güng. Ehrdat man sik verseeg, weer de Fierlichkeit ok all vörbi un de Paster Morgentau all wedder ünnerwegens.

Op de Pfirsichblööt åvers glänz 'n grote, klore Wåterdrüppen. Wat dat nu noch vun't Dööpwåter weer, oder een lüttje Tråån ut dat Oog vun de Pfirsichblööt? Workeen kann't all weten!

De niege Pååt åvers gråleer nu, geev sien lüttjet Påtenkind 'n Söten un drunk denn noch 'n lüttet Glas frischen Dau-Schampanjer. "Mmm, aah!", möök he jüst.

Summ-summ, dor keem't miteens anzirrst.
"Schöne Gröten vun Madam Pfirsichblööt nevenan, un ..."
"Herrjee", reep dor de Sünnenstråhl un leet binå sien Glas fallen, "doch nich etwa noch 'n Påtenkind?"
"Summ-summ", möök de lüttje Imm wedder un nickköppt. "Fru Pfirsichblööt lett recht hartlich dorüm bidden."

Wat wull de Sünnenstråhl dor måken? Nee seggen? Dat güng doch nich. Also drunk he gau sien Glas ut un güng in dat Nåverhuus.

Hier weer dat desülvige Geschicht. De Paster keem un döfft, de Pfirsichblötenöllern leggt denn Påten Sünnenstråhl seehrs lüttjet Kind warm an't Hart, denn worr gråleert un snabuleert.

Åvers kiek dor, jüst, as man denn Påten to'n tweten Mål dat Glas vull goot, — summ-summ … keem't vun de anner Siet anzirrst. "Schöne Gröten vun de Fru Aprikosenblööt ..."

De Sünnenstråhl möök een soo entsetztet Gesicht, dat de lüttje Imm nich mehr wågen much, wieder to snacken. 'n Ogenblick öberlegg he, wat he nu nich an'n besten eenfach utneih'n wöör. As he åvers dat bedröövte Immengesicht seeg, dor sä em doch sien warmet Hart: "Na, nu segg all ja. Hest du twee Påtenkinner, kannst du ok dree hebben."
"Ik kååm, ik kååm all!", sä de Sünnenstråhl to de Imm.

Meent ji viellicht, dat drüdde Påtenkind weer åvers nu dat letzt' wesen? Dor sünd ji åvers schöön in'n Irrtum! Weet ji, wor öft de Sünnenstråhl an düssen Fröhlingsdag noch bi'n lüttjet Blötenbaby as Pååt stünn? Nu rååt mål. Hunnert, un denn nochmål, un denn nochmål Hunnert ... Entsetzlich, nich wohr?

Ja, toeerst funn dat de Sünnenstråhl ja sülven ok entsetzlich. Åvers, markwürdig noog: Je mehr vun de lüttjen Blötenbabys de Sünnenstråhl denn an't Hart leggt kreeg, desto grötter, so meen he, desto grötter worr sien Hart. Bi jedet Påtenkind worr dat 'n beten grötter, as't schien. Un am Enn tell he all gor nich mehr un weer keen beten mehr entsetzt.

Hee iel vun een'n Blötenboom nå'n annern, nå de Aprikosen-, Pfirsich-, Plummenblöten, holp döpen, gråleer, geev de Modders in seehrs blötenwitten un fienrosa, frischen Festdagskleder mit seehrs Babys 'n Söten un drunk Dauwien oder parlenden Schampanjer.


Familie Plummenblööt

Uiii ..., as he an denn Åvend nå Huus keem, dor brumm em åvers sien Dööts! Poor hunnert Påtenkinner, poor hunnert Glöös Dau-Schampanjer, ooh ooh ooh ... Gau rin in't witte Wulkenbett un denn slåpen, nix as slåpen!

Dat weer åvers doch 'n reinet Glück, dat de Blötenöllern all de Sorg för seehrs lüttjen Kinner den Sünnenstråhl övergeven harrn. Denn as he annern Dag wedder op de Eer keem, in dat Dåål, in dat 't lüttje Blötenvolk wåhnen dä, denkt ju: Dor weer'n vele, vele vun de Blötenöllern all storven. Op de Eer legen all de Festdagskleder, total zerknittert, schietig un tweireten. De lüttjen Babys åvers weer'n ganz alleen. Annere Blöten seten twoors noch op de Twiegen, åvers dee weer'n all ganz welk un matt un kunnen nu mit heel swacke Stimm noch eenmål ropen: "Vergitt — uns'e — lüttjen — Kinner — nich."
"Nee, nee, ik vergeet keeneen!", sä de Sünnenstråhl, un dat wull em all ganz trurig tomoot warrn.

Åvers lang Tiet to'n Trurigsien harr he nich, denn nu fung ja sien Arbeit an. Vör all'n müsst he nu de armen, lüttjen, verlåten Babys mål recht schöön warmhool'n, as dat vörher ehr Modder dåån hett. Soo fiene, lüttje Körper, denkt doch, wor licht se harrn sünst verfreren kunnt! Denn hett he güstern seh'n, wordennig de Lütten ok gelegentlich weegt worrn sünd, wohrschienlich, üm to slåpen. Ja, workeen schull he dorför nu anstellen? Hee sülvst kunn dat doch wohrhaftig nich ok noch all'ns doon.

Dor keem em de Wind op denn Weg in de Mööt: "Hee, Gevatter!", reep de Sünnenstråhl em an, "wörrn See dat nich övernehmen, mien lüttjen Påtenkinner in denn Slååp to wegen?"
"Geern doch, geern!", sä de Wind un he snapp sik glieks een vun de Pfirsichbabys un slenker dat — wupp, wupp — op sien Arms ümher.
"Hool stopp! See Grovian!", schimp dor de Sünnenstråhl bestört, "See schunkelt denn armen Worm ja doot! Sachten mååkt man dat, sooo, — un sooo, — ja, — soo."
De Sünnenstråhl süffzt: "Nu noch 'n Båådfru", dacht he, "un denn noch een, dee jüm to drinken geven deit. Dorüm warr ik woll 'n poor Wulkenfruuns beden möten."

Un 's Åvends, as de Sünnenstråhl wedder an't Huus keem, möök he sik op de Söök nå de Bååd- un nå de Kinnerfruuns.
"Ei! Ei!", möken dor sien Bröder, un "Ei! Ei!" möken ok de lüttjen Åvendwulken, lachten un drohten mit seehrs lüttjen, rosigen Fingern. Åvers de Sünnenstråhl lach blots un sä jüm, se schullen man nich so nieschierig sien, un sik üm seehrs egen Såken kümmern.

Jeedeen Dag, wenn de Sünnenstråhl nu wedder op de Eer keem, denn seeg he nå, wat sien Angestellten, de Wulkenkinnerfruuns un de Wind, seehrs Sååk ok goot möken. Wehe, een harr dat nich dåån! Wenn se de Lütten to ruuch anpackt oder wenn gor de Kinnerfruuns dat Båden oder dat Todrinkengeven vergeten harrn, sodat 'n poor vun de lüttjen Wesen verdörst't weern.
Ui-jee, dor geevt't åvers 'n schöne Schietreis vun den Herrn Påten!

As de Pfirsich-, de Plummen- un de Aprikosenbabys denn 'n ganz lütte beten grötter worrn un all 'n beten Ünnerhollung hebben müssten, dor sorg de gode Pååt ok dorför. Hee bestell 'n poor Muskanten un Vågelsängers. Dee sett sik neven de Lütten un sungen jüm schöne Leder vör; fidele Leder un wenn se slåpen schullen, een Slummerleed to'n Indruseln.
Keen Wunner, dat jüm dat gefullen hett! Un keen Wunner, dat de Muskanten un de Wind un ok de Wulkenkinnerfruuns överall vertellen dän, wat för 'n gode Påtenunkel de Herr vun Sünnenstråhl doch is, so dat bald överall vun em de Reed weer.


He maakt en muulsch Gesicht, aver he singt good!

Nu keem de Tiet, dat ok de Kassberen- un denn de Beern- un denn de Appelbööm anfungen to blöhen. Hunnerte un nochmåls Hunnerte vun witte un rosa Blöten möken dor nu wedder Hochtiet, un Hunnerte un nochmåls Hunnerte vun lüttjen Babys kemen wedder op de Welt.

Un, wat glöövt ji? Vun all de lüttjen Babys worr nu de Sünnenstråhl ok wedder Pååt. Denn as de Kassbeer- un de Beern- un de Appelblötenöllern vun den goden Påten hören dän, dor wullen se em sülvstverständlich ok för seehrs Lüttjet hebben.
Ohjee! Ohjee! Ohjee! Wenn de Sünnenstråhl sik nu ('n poor Wuchen låter) soo in dat Dåål ümkeek un seeg, wordennig dat dor överall in Goorn, Feld un Landstrååt vun Påtenkinner blots so wimmeln dä, worr em doch männichmål siedend hitt un hevensangst dorbi tomoot.

"Wordennig krieg ik se blots all satt, un dat se all ornlich kleedt gåht, un dat ut all ok wat Plietschet warrt? Ohjee! Ohjee!"

Een Glück weer't blots, dat in de Boomwåhnungs middewiel ok noch annere Lüüd introcken sünd. Gröönwårenhöker weern dat tomeist, gröne Bläder meen ik. Dee versproken, op de lüttjen Ååvtkinner mit optopassen un ok mit för seehrs lievlichet Wohl to sorgen.

"Schöön, schöön. Ik bedank mi dusend Mål, miene Herrschaften", sä de Sünnenstråhl. So veel Lüüd nu åvers ok holpen, för den Påten Sünnenstråhl bleev liekers de meiste Arbeit nå. Dor hungen se nu all, de lüttjen Frücht, un weern noch grasgröön un suur — ungeneetbar. Un, mit 'n Süffzen woor de Herr Pååt dat gewohr, se harrn doch all mit'nanner recht, recht harte Köpp! Dor weer dat nu an em, de unriepen Frücht in riepe, wohlformte un söte to verwanneln.


De lüttjen Aprikosen sünd ok noch nich so wiet!

Dat weer gor nich so licht to. Männichmål verloor he de Gedüür un: "Kropptüch, Dickköpp, gröne Jungs!", schimp he, wenn so een Pfirsich- oder Appelbengel gor keen Resong annehmen wull.
De lüttjen Deerns weern åvers nich veel beter. Die Kassberen worrn twoors gauer riep, åvers se weern mit de schönen, roden Kleder, dee de Pååt jüm schenkt harr, ok bannig iedel. Se "harrn" sik ornlich dormit un lockten un repen, bit ... brrr, husch, husch, vun överall her 'n ganze Schoof vun lüttje Verehrers anflogen kemen.
"To'n Anbieten nüüdlich sünd ji", sän de Lünken, un se bäten tatsächlich all an, mehr, as dat de Kassberen sülven un den Påten leev weer.
"Dor heff ik mi ja 'n poor nette Früchtchen rantrocken", dacht he. "Na, dat is 'n gode Lehr för mi. De annern Deerns warr ik wat weniger Opfälliget an Kleder geven."

Wieldat de Kassberen nu åvers riep weern, heel de Pååt dat för an de Tiet, se op ehr tokåmen Levensprofeschoon vörtobereiten un jüm noch 'n poor gode Lehren mit op den Weg to geven.
"Liekwohl, wat ji nu to Marmelååd oder to Kompott oder to Kassberenkoken verarbeit't warrt, hoolt ju goot un warrt mi nich fuul, denn, dat is dat Leegste, wat man Ååvtkinner nåseggen kann."
De Kassberen versproken all'ns, leten sik vun den goden Påtenunkel noch 'n Söten to'n Afscheed geven, un denn kemen Mannslüüd mit Körv op de Bööm klattert un plöcken se af.

"Markwürdig, worveel Tweschen un Drillings doch in de Familie Kassbeer sünd", dacht de Sünnenstråhl. Åvers hee weer liekers heel stolt op sien söten Påtendeerns, as se denn all so bi'nanner in de Körv legen.

"Unkel, goldige Unkel, worüm büst du denn op eenmål so gau achter een Wulk verswunnen, güstern, as de Kassberen wegdrågen worrn?", froog denn annern Dag 'n lüttje Aprikoos.
"Ach, weetst du", sä de Sünnenstråhl, "dat Afscheednehmen ist doch so'n Sååk. Åvers lååt man, dat versteihst du noch nich. Mååk man, dat ok du schöön riep un sööt un saftig warrst, denn nu kümmt ok bald de Reeg an ju."
Un he stråkel de lüttje Aprikoos un geev ehr besorgt un innig 'n Söten op ehr samtweken Backen, denn he funn, dat se noch wat bleek utseeg un noch veel Farv kriegen müsst.

Ja, åvers hee harr all wedder nich lang Tiet to'n Trurigsien, de gode Pååt. Denn, as he sik sien Påtenkinner so ankieken dä, dor harr he dat Geföhl, dat doch männichwat noch nich soo weer, as't sien schull. Vele segen noch bannig bleek ut, annere weern in't Wassen torüch bleven, enkelte dorvun sogor ganz verkröpelt. Dor heet dat: Wiederplegen, sorgen un sik bemöhen.

Ok dat een oder anner Malöör passeert, as 't sik bi so'n grote Kinnerschoor ja gor nich vermeiden lett. Veel vun de Ååvtkinner fullen, liekers de Pååt, de Kinnerfruuns un de Blattlüüd Opsicht föhren dän, pardautz, vun'n Boom dåål. Oohweh, dor geev dat Löcker, Ratscher, Dellen un böse brune Placken. Un männicheen vun de armen Frücht bröch dat Dåålfallen sogor denn Doot.


De Plummen seht noch ganz good ut

Ok Krankheit slieker sik hier un dor mit in. De bösen Wörm kemen un setten männicheen vun de Kinner dermåten to, dat't sien Leevdag rein to nix mehr to bruken weer. Annere vun de Frücht kunnen ok woll dat vele Båden nich so recht verdregen un worrn dorvun slapp und krank. Dat weern luter Sorgen för den Påtenunkel.

Åvers na ja, in'n Groten un Ganzen kunn he doch tofreden sien. Öftmåls, wenn Lüüd dörch dat Dåål un dörch de Goorns güngen, höör he jüm seggen: "Dütt Johr gifft't 'n godet Ååvtjohr. Kiek blots, wor vull de Bööm all hangen doot, un wor groot un schöön de Frücht sünd."

Denn freut sik de Pååt Sünnenstråhl un mit niegen Swung güng he wedder an de Arbeit. Sien Påtenkinner schullen nich blots schöön utseh'n, nee, goot schullen se ok vun binnen sien, dat weer em de Hauptsååk. Un üm dütt to erreichen, kunn he nix anneres doon as se jümmers, jümmers wedder blots vun't Niege mit Leevde un mit Wärmde to beschienen.
Un dat holp. Duer nich lang, un de Aprikosen un de Pfirsiche hungen mit rode Backen dor (de Backen vun de Pfirsichjungs weern wat rucher as dee vun de Aprikosen), worrn vun de Bööm afplöckt un wegdrågen.


Twee un'n halv Pfirsichjungs

Un ok de Beernfrolleins mit de mehr oder weniger slanken Taljen kemen an de Reeg (heel "madamig" seeht 'n poor dorvun schon ut, dacht de Pååt), un ganz toletzt de Plummen un de Appeln.
"Dee hebbt mi an'n mehrsten to schaffen mååkt", süffzt de Sünnenstråhl, "dat is doch schrecklich, wat för Dickköpp dormang weern." Åvers mit veel Stolt keek he liekers op de kugelrunnen, pausbackigen, lütten Jungs, dee so swoor weern, dat man de Bööm mit Stangen hett stütten müsst.
Dat is 'n echte Sort, dacht he bi sik. Fast, karnig, herb, gesund. Hmm, schååd, ja, richtig schååd, dat de Blötenöllern all nich seh'n köönt, wat ut seehrs Lütten nu worrn is ... Ja, wohrhaftig, ik finn dat ok schååd. Ji nich?

See wöörn seker denn Herrn Påten bannig dankbor sien. Åvers wieldat se dat nich mehr köönt …; weet ji wat? Wenn ji mål 'n Appel oder 'n Beer oder 'n Kassbeer eten doot, dee recht goot smecken deit, denn seggt ji doch denn Påten Sünnenstråhl mål 'n recht hartlichet "Danke schöön". Dat warrt em freuen — un hee hett't doch ok verdeent!


16.12.2018


na baven