Modder
Sünn ehr Kinner:
De nieschierige Distelfink
Märken vun Sophie Reinheimer,
överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen
De Distelfink floog in't Dörp dål. As he
ünnen weer, sett he sik eerstmål op'n Kassbeernboom un
överlegg sik, wordennig hee de Sååk nu eegentlich
angåhn wull. Dat weer gor nich so eenfach, ruttofinnen, wat
ut 'n Dannenkind woll all'ns so warrn kunn. "Bitte, nehmt Se
Platz", reep 't dor miteens vun jichenswo her. "Nanu? Ik
sitt doch all", dacht de Distelfink verbååst un keek
sik üm, workeen dor woll düsse fründliche Opforderung
an em richt' harr...
De nieschierige Distelfink
De Kassbeernboom stünn merrn op'n Hoff; dörch
düssen Hoff güng jüst 'n Katt. "Bitte, nehmt Se
doch Platz", worr ok de Katt anspraken.
"Dat is di denn doch ...", dacht de Distelfink,
"also, sowat vun Höflichkeit!" Dorbi floog he vun 'n
Boom dål, op'n Hoff rop un liek
op de Huusdöör to. Dor seeg he op de Deel 'n witten, nie
discherten Stohl stahn. Dat heet: De Distelfink wüsst ja nich,
dat't 'n Stohl weer, åvers de Veerbeenige stell sik em glieks
vör.
"Mien Nååm is Stohl. Ik warr dorför
to sorgen hebben, dat de Lüüd nich mööd warrt,
un stell mi all op mien tokåmen Profeschoon in. Bitte, nehmt
Se doch Platz."
"So, so", sä de Distelfink, "dor hebbt Se sik
förwiss 'n feine Profeschoon utsöcht."
"Ik heff mi dee nich utsöcht", sä de Stohl, "ik
harr in mien Jungstiet ganz annere Pläne in 'n Kopp, ik wull
partuu 'n Christboom warrn!"
"Een Christboom?", reep de Distelfink, "ziflitt, potzblitz,
denn stammt Se woll gor ut de Familie vun de Dannenbööm?"
"Allerdings!", sä de Stohl.
"Famos! Famos!" De Distelfink sloog mit de Flögels
vör Vergnögen un hüpp wohrhaftig op den Stohl rop.
"Also, ole Bekannte, sotoseggen, sünd wi dor. Åvers
kolossal verännert hebbt See sik, gor nich wedder to erkennen;
ziflitt, potzblitz! Wordennig is dat denn överhaupt tostannen
kåmen? Wordennig kååmt See överhaupt hierher
un workeen hett denn blots 'n Stohl ut See maakt?"
"Jaaa", sä de Stohl, "dat is 'n lange Geschicht,
gröttstendeels sogor 'n Leidensgeschicht. Oder denkt Se, dat
is angenehm, mit de Tähns vun 'n grote Sååg ut'neen
sneden to warrn?"
"Bewohre!", sä de Distelfink, "åvers fangt
Se doch bitte vun vörn an, vun dor, wor Se noch 'n Dannenboom
weern."
"Goot! Also: Mien Bröder un ik, wi worrn een's
Dåågs eenfach afhaut, kregen uns'e Arms un Been afslåån
un worrn as kåhle Stämm op 'n groten Wågen wegfohrt.
As ik doomåls truerig op mien gröne Twiegarms keek, dee
dor an de Eer legen, un op mien Wortelbeen, dee ik in de Eer steken
låten müsst, dor dacht ik ja nich, dat ik nochmål
niege Been kriegen wöör. Åvers nu wieder: Wi kemen
in de Såågmöhl rin. Dor worrn wi een vun de groten
Sågen mang de Tähns schåven, dee uns to lange, smalle,
witte Breder tweisnieden dä. Wat weern dat för Wehdååg,
segg ik See!
Wohrschienlich, üm uns vun düsse Strapazen
to erhålen, dorven wi denn 'n poor Dååg buten vör
de Såågmöhl op de Wisch in'n Sünnenschien liggen.
Dat dä uns bannig goot un weer ok schöön wesen, wenn
nich de Blomendåmen op de Wisch, sünnerlich de Goosblomen,
sik so ungehörig gegen uns benåhmen harrn."
"Ik kenn düsse lüttjen Rackers!", plieröögt
de Distelfink vergnöögt. "Wat hebbt se denn nu all
wedder mål anstellt?"
"Se hebbt uns »hölterne, ganz ungehobelte Gesellen«
nöömt un meenten, de Discher warrt uns all noch den nötigen
Sleep, de nötige Politur bipuhlen. Ok meenten se, wi legen gor
nich hier, üm uns to verpuusten, sonnern üm in de Sünn
to drögen. Un 'n sünnerlich nääswieset Ding, dat
sä frech: »Nahaa, de Herren sünd woll noch gor nich
ganz dröög achter de Ohren?«"
"Unerhöört!", meent ok de Distelfink
un hüppt heel füünsch op den Stohl rüm. "Wohrhaftig
unerhöört! Ja, un nu? Kååmt Se nu in de Discherie
un de Discher mååkt 'n Stuhl vun See?"
"Soo is dat! Ja! Een Stohl is twoors keen Christboom, åvers
in düsse Welt warrt man nich jümmers dat, wat man geern
warrn müch. Un nu dücht mi, is't dat Best, ik mååk
ut mien Leven, wat noch dorut to måken is, un hool dat mit de
Gemöötlichkeit. Bitte, nehmt Se doch Platz."
"Dat
is wohrhaftig bannig klook vun See", sä de Distelfink, "åvers
een Frååg heff ik noch: Wat is ut Seehrs Bröder worrn?"
"Dee ståht hier nevenan in de Warksteed. Gåht Se
man rohig mål rin, dor hebbt se jüst Middagstünn."
Seggt un dåån. De Distelfink floog vun den
Stohl rünner un in Dischers Warksteed rin. Heel suutje eerst,
denn so recht true he den Bråden noch nich. Åvers dor
weer wohrhaftig nüms binnen. Blots luter witte, niege, frisch
timmerte Gestalten stünnen dor: Grote un lütte, welke mit
lange un welke mit ganz korte Been; een sparr, as't schient, 'n grotet
Muul op
(huuu de Distelfink floog foorts 'n Stück
vun em weg), un een, ja, wohrhaftig, dee seeg gor so ut, as harr he
'n poor grote Flögels.
De Distelfink harr ja keen Åhnung, wohrdennig de Gestalten all
heten dän, un wat se weern; blots, dat se ut Boomstämm mååkt
weern, dat kunn he ganz düütlich marken, an de Striepens
un Krings, dee an de Holtgestalten noch to seh'n weern.
"Worüm
kiekt Se mi so an?", froog de lüttje, dicke, dee dat Muul
so opsparren dä
(dat weer 'n Kommood), "hebbt Se
womööglich Bang, ik wöör Se freten? Dat heff ik
nich nödig, ik warr in de tokåmen Tiet noog in mi rinstoppt
kriegen."
Dat begöösch den Distelfink; totrulich floog he 'n Stück
neger un loog keck: "I-ik b-bün nich b-bang. Workeen is
de Grote dor, dee mit de Flögels?"
"Ik bün de Herr von Schrank", verkloor he mit
veel Stolt in de Stimm, "un dat duert nich lang, denn warr ik
'n Slott mien eegen nennen, denn bün ik Slottherr. Schull mi
freuen, wenn See bi mi denn mål to Besöök kåmen
wöörn."
"Bannig geern", sä de Distelfink.
"Ok warr ik noch 'n Antog ut Lack kriegen", meent de Schrank
denn noch.
"Seehrs Utsichten för de Tokunft sünd ja wohrhaftig
glänzend", meen de Distelfink. To de Kommood åvers
sä he liesen: "Dat, so dücht mi, schient ja 'n furchtbor
hoochnääs'sche Keerl to sien."
"Hest Recht!", sä de Kommood.
Nu hüppt de Distelfink noch nå de velen ünnerscheedlichen
annern hölternen Gestalten hen, un se nennten em all ehr'n Nåmen.
Dor weer een Disch, een Bank, een Bett.
"Ik warr de allerbest' Fründ vun de Minschen sien",
sä dat Bett, "wenn se mööd sünd, so warrt
se nå mi kåmen, üm sik uttoruhn. Wenn se krank sünd,
so warr ik helpen, dat se wedder gesund warrt. Ja, un wenn se in de
Nacht denn slåpen doot, so warr ik schöne, bunte Droombiller
opstiegen låten, dee se in'n Slååp sehn un över
dee se sik freuen warrt. Ja, ja, ik bün sowat as'n Töverpalast."
"So, soo!", sä de Distelfink. Nieschierig bekeek he
dat brede, lüttje, hölterne Gestell mit sien korten, dicken
Been, plieröög un sä denn: "Eegentlich seht Se
ja gor nich so ut!"
"Nee, dat is wohr", sä dat Bett, "åvers
man süht dat een Ding nich jümmers vun buten an, wat't in
sien Binnerstet för Schätze bargen deit."
Ganz in de Neegte vun dat Bett stünn still un stumm
een lüttje Footbank. "Nahaa", sä de Distelfink
gemöötlich un geev em 'n lichten Flögelslag, "nu
segg du ok mål wat. Du sühst mi so'n beten bedröövt
ut!"
"Ach", sä de lütt Footbank, "ik heff so'n
Heimweh."
"Heimweh?", froog de Distelfink, "ohjee, du müch's
woll geern torüch in't Dannenholt?"
"Ja, genau. As ik mien veer Been anliemt kreeg, dor weer ik all
so froh un dacht: Nu löppst du eenfach weg. Åvers denn
güng dat doch nich. Un, weetst du, leve Distelfink, viellicht
heff ik dat Lopen blots noch nich richtig lehrt! Du glöövst
doch ok, dat ik dat noch lehrn doo, nich wohr?"
"Ja, jaaa", sä de Distelfink begöschend, "du
lehrst dat seker noch. Versöök dat man recht flietig, jümmersto."
Heemlich bi sik dacht de Distelfink: "Dat is dat lüttje
beten jümmersgröne Höpen, dat noch in em steken deit.
Jaha, Dannenholt, dat is nu mål 'n ganz besonnere Sort."
Nu fung de Disch sogor noch an, vun sien Tokunftspläne
to vertellen. Hee snackt vun Schötteln un vun Töllers, vun
Kaffeekannen, Kokenbargen, vun bråådte Göös
un wer weet wat. Dat Eten weer för em schient's de Hauptsååk.
Un denn sä he noch, dat he nå ganz junge Lüüd
henkeem, dee even eerst Hochtiet mååkt harrn, un dat se
dree, all vergnöögt, tosåmen sien wullen, denn hee
warrt doch mit een vun de Hauptpersonen in't Huus sien.
"Un ik?", froog dor foorts de "Herr von Schrank".
"Un ik?", froog de Kommood.
"Un ik?", frogen ok de Stohl un dat Bett.
"Ik denk, wi sünd all de Hauptpersonen, denn 'n ortliche
Wåhnung ohn' uns Möbelmang kann 'n sik doch gor nich denken."
"Hm! Hm!", möök dor de Distelfink, "is doch
markwürdig: Ik heff dat doch bit nu in mien lüttjet Nest
jümmers heel gemöötlich funnen. Un weder bi Krüüzsnåvels
noch bi Fru Dannenmeesch un bi dat Rootkehlchen heff ik so'n Holtdinger
in de Wåhnung sehn. Åvers dat is schon mööglich,
dat se to'n ornliche Wåhnung hören doot. Ik warr miene
Bekannten mål den Vörslag måken, sik 'n Disch för
seehrs Wormbråden, 'n Kommood för de Kinnerwäsch un
so'n Töverkasten to'n Slåpen to kopen. Also, tschüüß
denn!"
Dat Vagelnest hett keen Möblemang!
Na sowat!
Dormit floog de Distelfink nå't Finster ut de
Discherwarksteed rut.
"Ziflitt, wat mååk ik nu?"
För 'n Ogenblick to'n Överleggen leet he sik gau nochmål
op 'n Kassbeernboom in 'n Hoff dål. "Of ik nu glieks ropflegen
doo nå de lüttjen Dannen un jüm all'ns vertell? See
warrt wiss all töven. Wat warrt dee sik freuen, dat se noch eenmål
so'n Hauptpersonen warrn köönt! Denn, wohrhaftig, de Dannenholtmöbel
spelen schient's 'n grote Rull in de Welt."
"Ja", sä de Kassbeernboom, "åvers See dörvt
nich vergeten, dat 't ok noch Möbelmang ut anneret Holt geven
deit. Ok de Nöötbööm, de Eken un dat Ahoorn hebbt
dorin all Düchtiget leistet, nich to vergeten uns'e Bööm,
de Aavtbööm. In Övrigen, leve Distelfink: Ik wöör
See doch råden, toeerst noch 'n lüttjen Ümweg dörch
dat Dörp
to måken. Dor köönt Se in jedet Huus Möbel ståhn
sehn un Seehrs Kenntnisse dordörch viellicht noch vergröttern."
Düsse Vörslag gefull denn Distelfink, un so möök
he sik glieks op 'n Weg.
He floog nu vun Finster to Finster un keek in de Stuven
rin. Dat weer jüst so, as de Kassbeernboom dat seggt harr: In
jedet Huus, in jede Stuuv stünnen Möbel: Dische, Stöhl,
Schränke, Kommoden, Betten un ok noch anneret. Åvers dat
weer doch 'n Ünnerscheed. In een Stuuv stünnen se fein ordnet,
blank, mit reine Deken op, ok woll mit 'n Blomenstruuß op Disch
oder Kommood. De Stuuv seeg bannig kommodig ut, un wenn hier Sofa
un Stöhl repen: "Bitte, nehmt Se Platz", so dä
man dat förwiss geern.
Åvers
in't Huus nevenan, dor stünnen de Stöhl merrn in de Stuuv,
de Disch leeg noch vull vun Krömel un de Stoff leeg dick op Bett
un Kommood. Ok weer hier 'n Eck afslåån, de Disch harr
Kratzer un dor fehl sogor 'n Stohlbeen.
"Ziflitt, hier geiht't de armen Möbellüüd heel
slecht", dacht de Distelfink. "Ik will dat keen vun de Dannenkinner
wünschen, dat't eenmål in so'n Stuuv rinkümmt."
Dat letzt' Huus in't Dörp höör ganz,
ganz ole Lüüd; se wåhnt all sösstig Johr dorin.
Veel länger noch as sösstig Johr åvers schient dat
Möbelmang, dat dor stünn, hier to wåhnen. Uroolt un
wackelig sehgen se ut, dat Polster weer ganz verbleken, dat Holt verschrammt,
de Politur stump. Ooh-weh, un dor, an't Bett, nåågt all
de Holtworm, as't schient.
"Wat se woll liekers glücklich weern?", froog sik de
Distelfink. "Of se woll tofreden weern mit jümehr Loos?"
Hee floog in de Stuuv rin, nå dat ole Sofa hen, un froog dat
ganz verlegen.
"Oh, ja, ik glööv, wi weern ganz glücklich",
sä dat Sofa. "Wi hebbt uns'e Arbeit dåån un
worrn goot hool'n. Dat weer dat schönste dorbi: De Lüüd,
dee wi deent hebbt, bekeken uns nich blots as Möbelmang. See
dachten doran, dat wi all bi seehrs Öllern un Grootöllern
in de Stuuv ståhn hebbt un mit dee tosåmen männichwat
beleevt harrn, un dorüm heel'n se uns as ole, leve Frünnen."
"Ziflitt", sä de Distelfink, "jaaa, wenn
man 't soo dröppt...! Ziflitt! Ziflitt!"
'n lütte Wiel låter floog de Distelfink hooch
båven in de Luft, vun't Dörp weg, rop nå den Dannenwohld.
Vun wieden seeg he all de lüttjen Dannen winken.
"Ziflitt! Ziflitt!"
11.8.2019
|