Modder Sünn ehr Kinner:
De nieschierige Distelfink

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen


De Distelfink floog in't Dörp dål. As he ünnen weer, sett he sik eerstmål op'n Kassbeernboom un överlegg sik, wordennig hee de Sååk nu eegentlich angåhn wull. Dat weer gor nich so eenfach, ruttofinnen, wat ut 'n Dannenkind woll all'ns so warrn kunn. "Bitte, nehmt Se Platz", reep 't dor miteens vun jichenswo her. "Nanu? Ik sitt doch all", dacht de Distelfink verbååst un keek sik üm, workeen dor woll düsse fründliche Opforderung an em richt' harr...

De nieschierige Distelfink

De Kassbeernboom stünn merrn op'n Hoff; dörch düssen Hoff güng jüst 'n Katt. "Bitte, nehmt Se doch Platz", worr ok de Katt anspraken.

"Dat is di denn doch ...", dacht de Distelfink, "also, sowat vun Höflichkeit!" Dorbi floog he vun 'n Boom dål, op'n Hoff rop un liek op de Huusdöör to. Dor seeg he op de Deel 'n witten, nie discherten Stohl stahn. Dat heet: De Distelfink wüsst ja nich, dat't 'n Stohl weer, åvers de Veerbeenige stell sik em glieks vör.

"Mien Nååm is Stohl. Ik warr dorför to sorgen hebben, dat de Lüüd nich mööd warrt, un stell mi all op mien tokåmen Profeschoon in. Bitte, nehmt Se doch Platz."
"So, so", sä de Distelfink, "dor hebbt Se sik förwiss 'n feine Profeschoon utsöcht."
"Ik heff mi dee nich utsöcht", sä de Stohl, "ik harr in mien Jungstiet ganz annere Pläne in 'n Kopp, ik wull partuu 'n Christboom warrn!"
"Een Christboom?", reep de Distelfink, "ziflitt, potzblitz, denn stammt Se woll gor ut de Familie vun de Dannenbööm?"
"Allerdings!", sä de Stohl.
"Famos! Famos!" De Distelfink sloog mit de Flögels vör Vergnögen un hüpp wohrhaftig op den Stohl rop.
"Also, ole Bekannte, sotoseggen, sünd wi dor. Åvers kolossal verännert hebbt See sik, gor nich wedder to erkennen; ziflitt, potzblitz! Wordennig is dat denn överhaupt tostannen kåmen? Wordennig kååmt See överhaupt hierher un workeen hett denn blots 'n Stohl ut See maakt?"
"Jaaa", sä de Stohl, "dat is 'n lange Geschicht, gröttstendeels sogor 'n Leidensgeschicht. Oder denkt Se, dat is angenehm, mit de Tähns vun 'n grote Sååg ut'neen sneden to warrn?"
"Bewohre!", sä de Distelfink, "åvers fangt Se doch bitte vun vörn an, vun dor, wor Se noch 'n Dannenboom weern."

"Goot! Also: Mien Bröder un ik, wi worrn een's Dåågs eenfach afhaut, kregen uns'e Arms un Been afslåån un worrn as kåhle Stämm op 'n groten Wågen wegfohrt.
As ik doomåls truerig op mien gröne Twiegarms keek, dee dor an de Eer legen, un op mien Wortelbeen, dee ik in de Eer steken låten müsst, dor dacht ik ja nich, dat ik nochmål niege Been kriegen wöör. Åvers nu wieder: Wi kemen in de Såågmöhl rin. Dor worrn wi een vun de groten Sågen mang de Tähns schåven, dee uns to lange, smalle, witte Breder tweisnieden dä. Wat weern dat för Wehdååg, segg ik See!

Wohrschienlich, üm uns vun düsse Strapazen to erhålen, dorven wi denn 'n poor Dååg buten vör de Såågmöhl op de Wisch in'n Sünnenschien liggen. Dat dä uns bannig goot un weer ok schöön wesen, wenn nich de Blomendåmen op de Wisch, sünnerlich de Goosblomen, sik so ungehörig gegen uns benåhmen harrn."
"Ik kenn düsse lüttjen Rackers!", plieröögt de Distelfink vergnöögt. "Wat hebbt se denn nu all wedder mål anstellt?"
"Se hebbt uns »hölterne, ganz ungehobelte Gesellen« nöömt un meenten, de Discher warrt uns all noch den nötigen Sleep, de nötige Politur bipuhlen. Ok meenten se, wi legen gor nich hier, üm uns to verpuusten, sonnern üm in de Sünn to drögen. Un 'n sünnerlich nääswieset Ding, dat sä frech: »Nahaa, de Herren sünd woll noch gor nich ganz dröög achter de Ohren?«"

"Unerhöört!", meent ok de Distelfink un hüppt heel füünsch op den Stohl rüm. "Wohrhaftig unerhöört! Ja, un nu? Kååmt Se nu in de Discherie un de Discher mååkt 'n Stuhl vun See?"
"Soo is dat! Ja! Een Stohl is twoors keen Christboom, åvers in düsse Welt warrt man nich jümmers dat, wat man geern warrn müch. Un nu dücht mi, is't dat Best, ik mååk ut mien Leven, wat noch dorut to måken is, un hool dat mit de Gemöötlichkeit. Bitte, nehmt Se doch Platz."
"Dat is wohrhaftig bannig klook vun See", sä de Distelfink, "åvers een Frååg heff ik noch: Wat is ut Seehrs Bröder worrn?"
"Dee ståht hier nevenan in de Warksteed. Gåht Se man rohig mål rin, dor hebbt se jüst Middagstünn."

Seggt un dåån. De Distelfink floog vun den Stohl rünner un in Dischers Warksteed rin. Heel suutje eerst, denn so recht true he den Bråden noch nich. Åvers dor weer wohrhaftig nüms binnen. Blots luter witte, niege, frisch timmerte Gestalten stünnen dor: Grote un lütte, welke mit lange un welke mit ganz korte Been; een sparr, as't schient, 'n grotet Muul op … (huuu — de Distelfink floog foorts 'n Stück vun em weg), un een, ja, wohrhaftig, dee seeg gor so ut, as harr he 'n poor grote Flögels.
De Distelfink harr ja keen Åhnung, wohrdennig de Gestalten all heten dän, un wat se weern; blots, dat se ut Boomstämm mååkt weern, dat kunn he ganz düütlich marken, an de Striepens un Krings, dee an de Holtgestalten noch to seh'n weern.

"Worüm kiekt Se mi so an?", froog de lüttje, dicke, dee dat Muul so opsparren dä … (dat weer 'n Kommood), "hebbt Se womööglich Bang, ik wöör Se freten? Dat heff ik nich nödig, ik warr in de tokåmen Tiet noog in mi rinstoppt kriegen."
Dat begöösch den Distelfink; totrulich floog he 'n Stück neger un loog keck: "I-ik b-bün nich b-bang. Workeen is de Grote dor, dee mit de Flögels?"
"Ik bün de Herr von Schrank", verkloor he mit veel Stolt in de Stimm, "un dat duert nich lang, denn warr ik 'n Slott mien eegen nennen, denn bün ik Slottherr. Schull mi freuen, wenn See bi mi denn mål to Besöök kåmen wöörn."
"Bannig geern", sä de Distelfink.
"Ok warr ik noch 'n Antog ut Lack kriegen", meent de Schrank denn noch.
"Seehrs Utsichten för de Tokunft sünd ja wohrhaftig glänzend", meen de Distelfink. To de Kommood åvers sä he liesen: "Dat, so dücht mi, schient ja 'n furchtbor hoochnääs'sche Keerl to sien."
"Hest Recht!", sä de Kommood.

Nu hüppt de Distelfink noch nå de velen ünnerscheedlichen annern hölternen Gestalten hen, un se nennten em all ehr'n Nåmen. Dor weer een Disch, een Bank, een Bett.
"Ik warr de allerbest' Fründ vun de Minschen sien", sä dat Bett, "wenn se mööd sünd, so warrt se nå mi kåmen, üm sik uttoruhn. Wenn se krank sünd, so warr ik helpen, dat se wedder gesund warrt. Ja, un wenn se in de Nacht denn slåpen doot, so warr ik schöne, bunte Droombiller opstiegen låten, dee se in'n Slååp sehn un över dee se sik freuen warrt. Ja, ja, ik bün sowat as'n Töverpalast."
"So, soo!", sä de Distelfink. Nieschierig bekeek he dat brede, lüttje, hölterne Gestell mit sien korten, dicken Been, plieröög un sä denn: "Eegentlich seht Se ja gor nich so ut!"
"Nee, dat is wohr", sä dat Bett, "åvers man süht dat een Ding nich jümmers vun buten an, wat't in sien Binnerstet för Schätze bargen deit."

Ganz in de Neegte vun dat Bett stünn still un stumm een lüttje Footbank. "Nahaa", sä de Distelfink gemöötlich un geev em 'n lichten Flögelslag, "nu segg du ok mål wat. Du sühst mi so'n beten bedröövt ut!"
"Ach", sä de lütt Footbank, "ik heff so'n Heimweh."
"Heimweh?", froog de Distelfink, "ohjee, du müch's woll geern torüch in't Dannenholt?"
"Ja, genau. As ik mien veer Been anliemt kreeg, dor weer ik all so froh un dacht: Nu löppst du eenfach weg. Åvers denn güng dat doch nich. Un, weetst du, leve Distelfink, viellicht heff ik dat Lopen blots noch nich richtig lehrt! Du glöövst doch ok, dat ik dat noch lehrn doo, nich wohr?"
"Ja, jaaa", sä de Distelfink begöschend, "du lehrst dat seker noch. Versöök dat man recht flietig, jümmersto."
Heemlich bi sik dacht de Distelfink: "Dat is dat lüttje beten jümmersgröne Höpen, dat noch in em steken deit. Jaha, Dannenholt, dat is nu mål 'n ganz besonnere Sort."

Nu fung de Disch sogor noch an, vun sien Tokunftspläne to vertellen. Hee snackt vun Schötteln un vun Töllers, vun Kaffeekannen, Kokenbargen, vun bråådte Göös un wer weet wat. Dat Eten weer för em schient's de Hauptsååk. Un denn sä he noch, dat he nå ganz junge Lüüd henkeem, dee even eerst Hochtiet mååkt harrn, un dat se dree, all vergnöögt, tosåmen sien wullen, denn hee warrt doch mit een vun de Hauptpersonen in't Huus sien.
"Un ik?", froog dor foorts de "Herr von Schrank".
"Un ik?", froog de Kommood.
"Un ik?", frogen ok de Stohl un dat Bett.
"Ik denk, wi sünd all de Hauptpersonen, denn 'n ortliche Wåhnung ohn' uns Möbelmang kann 'n sik doch gor nich denken."
"Hm! Hm!", möök dor de Distelfink, "is doch markwürdig: Ik heff dat doch bit nu in mien lüttjet Nest jümmers heel gemöötlich funnen. Un weder bi Krüüzsnåvels noch bi Fru Dannenmeesch un bi dat Rootkehlchen heff ik so'n Holtdinger in de Wåhnung sehn. Åvers dat is schon mööglich, dat se to'n ornliche Wåhnung hören doot. Ik warr miene Bekannten mål den Vörslag måken, sik 'n Disch för seehrs Wormbråden, 'n Kommood för de Kinnerwäsch un so'n Töverkasten to'n Slåpen to kopen. Also, tschüüß denn!"


Dat Vagelnest hett keen Möblemang! Na sowat!

Dormit floog de Distelfink nå't Finster ut de Discherwarksteed rut.
"Ziflitt, wat mååk ik nu?"
För 'n Ogenblick to'n Överleggen leet he sik gau nochmål op 'n Kassbeernboom in 'n Hoff dål. "Of ik nu glieks ropflegen doo nå de lüttjen Dannen un jüm all'ns vertell? See warrt wiss all töven. Wat warrt dee sik freuen, dat se noch eenmål so'n Hauptpersonen warrn köönt! Denn, wohrhaftig, de Dannenholtmöbel spelen schient's 'n grote Rull in de Welt."
"Ja", sä de Kassbeernboom, "åvers See dörvt nich vergeten, dat 't ok noch Möbelmang ut anneret Holt geven deit. Ok de Nöötbööm, de Eken un dat Ahoorn hebbt dorin all Düchtiget leistet, nich to vergeten uns'e Bööm, de Aavtbööm. In Övrigen, leve Distelfink: Ik wöör See doch råden, toeerst noch 'n lüttjen Ümweg dörch dat Dörp to måken. Dor köönt Se in jedet Huus Möbel ståhn sehn un Seehrs Kenntnisse dordörch viellicht noch vergröttern."
Düsse Vörslag gefull denn Distelfink, un so möök he sik glieks op 'n Weg.

He floog nu vun Finster to Finster un keek in de Stuven rin. Dat weer jüst so, as de Kassbeernboom dat seggt harr: In jedet Huus, in jede Stuuv stünnen Möbel: Dische, Stöhl, Schränke, Kommoden, Betten un ok noch anneret. Åvers dat weer doch 'n Ünnerscheed. In een Stuuv stünnen se fein ordnet, blank, mit reine Deken op, ok woll mit 'n Blomenstruuß op Disch oder Kommood. De Stuuv seeg bannig kommodig ut, un wenn hier Sofa un Stöhl repen: "Bitte, nehmt Se Platz", so dä man dat förwiss geern.
Åvers in't Huus nevenan, dor stünnen de Stöhl merrn in de Stuuv, de Disch leeg noch vull vun Krömel un de Stoff leeg dick op Bett un Kommood. Ok weer hier 'n Eck afslåån, de Disch harr Kratzer un dor fehl sogor 'n Stohlbeen.
"Ziflitt, hier geiht't de armen Möbellüüd heel slecht", dacht de Distelfink. "Ik will dat keen vun de Dannenkinner wünschen, dat't eenmål in so'n Stuuv rinkümmt."

Dat letzt' Huus in't Dörp höör ganz, ganz ole Lüüd; se wåhnt all sösstig Johr dorin. Veel länger noch as sösstig Johr åvers schient dat Möbelmang, dat dor stünn, hier to wåhnen. Uroolt un wackelig sehgen se ut, dat Polster weer ganz verbleken, dat Holt verschrammt, de Politur stump. Ooh-weh, un dor, an't Bett, nåågt all de Holtworm, as't schient.
"Wat se woll liekers glücklich weern?", froog sik de Distelfink. "Of se woll tofreden weern mit jümehr Loos?"
Hee floog in de Stuuv rin, nå dat ole Sofa hen, un froog dat ganz verlegen.
"Oh, ja, ik glööv, wi weern ganz glücklich", sä dat Sofa. "Wi hebbt uns'e Arbeit dåån un worrn goot hool'n. Dat weer dat schönste dorbi: De Lüüd, dee wi deent hebbt, bekeken uns nich blots as Möbelmang. See dachten doran, dat wi all bi seehrs Öllern un Grootöllern in de Stuuv ståhn hebbt un mit dee tosåmen männichwat beleevt harrn, un dorüm heel'n se uns as ole, leve Frünnen."
"Ziflitt", sä de Distelfink, "jaaa, — wenn man 't soo dröppt...! Ziflitt! Ziflitt!"

'n lütte Wiel låter floog de Distelfink hooch båven in de Luft, vun't Dörp weg, rop nå den Dannenwohld. Vun wieden seeg he all de lüttjen Dannen winken.
"Ziflitt! Ziflitt!"



11.8.2019


na baven