Modder
Sünn ehr Kinner: Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen Neven dat Huus, liek vör dat Kökenfinster, stünn een grote, slanke Barkenboom. Vun de Köök ut keek man in de gröne Bläderherrlichkeit rin as in een'n Wohld. Un wenn denn de Modder Sünn ehr leven Kinner, de Sünnenstråhlen, op dat herrliche Kleed stråhlen leet, so seeg dat ut as in'n Märken. Un so keem dat, dat düsse Köök gor nich utseeg as annere Köken, sonnern ganz besünners schöön ... De Barken-Prinzessin De Kööksch, dee hier arbeiten dä, wüsst dat genau, un se heel mit Iever dorop, dat't in ehr Köök jümmers rein un ornlich utseeg. Un dat weer afsünnerlich, ok de Töllers un Pütt, de Schötteln un Kröög glöven dat to weten. Denn all vun de böverste, kopperne Kasserull bit dåål nå de lüttste, eerdene lütt Schöttel leten sik willig schüern un rieven un putzen; se wettievert mit'nanner, wokeen an'n blanksten un smucksten weer. Evenso ehrgiezig weern ok de Kökenmöbel. "Wat deit man nich all'ns, üm een Prinzessin to gefallen", süüfzt de hölterne Kökendisch, wenn Böst un Seep an em arbeitet hebbt un he drüppelnd natt dorstünn. Wenn denn åvers de rode Deek wedder över em opdeckt leeg, so weer he stolt un meen, dat he de Prinzessin an'n besten gefallen wöör. "Papperlapapp", sung de griese Wåterketel vun'n Heerd her. Hee bild't sik nich wenig dorop in, dat hee de eenzige in de Köök is, dee singen kunn. "Op Utsehn gifft de Prinzessin nix. Mien schöne Stimm gefallt ehr wiss veel mehr, wenn ik ok blots in een grieset Kleed steken do, so as de Fru Nachtigall. Nich op dat Kleed kümmt dat an, sonnern op de Stimm un op de Seel." Un denn damp un sung de Wåterketel, üm Prinzessin Bark to wiesen, wat he för 'n schöne Stimm hett. De Bark buten vör dat Finster seeg un höör all'ns mit an un lach still in sik rin. "Wodennig möögt se blots op den Gedanken kåmen sien, ik weer een Prinzessin?", froog se sik verwunnert, "ik bün doch blots 'n ganz gewöhnliche Bark as dusend annere ok." Dat is allerdings wohr. Egentlich hett dat de Pütt un Schötteln in de Köök ok nüms seggt, dat de Bark een Prinzessin is. Åvers wiel de Stamm vun den Barkenboom nich bruun weer, as de meisten annern Boomstämm, sonnern een wittet Kleed droog, un wiel de Bark so'n feinet Utsehn hett un ehr Twiegen mit de zorten, grönen Bläder so anmodig un vörnehm to bewegen wüsst. So weer even de Sååg in de Gangen kåmen, dat se een Prinzessin weer. Een's Dåågs bröch de Kööksch een'n lütten,
funkelnågelniegen Melkputt mit nå Huus. Man seeg em glieks
an, dat he keen vun de gewöhnlichen weer! He droog sien'n lütten,
glänzenden un gelen Rock mit de brunen Tupfer so seker un stolt,
un reckt sien lütt Snuut
keck in de Luft un harr 'n ganz opfallend groten Henkel. "Woher weet ji dat?", froog he foorts. "Ik seh åvers ok gor keen'n Sleier", meen de lütt
Melkputt. "Prinzessinnen dreegt jümmers een'n Sleier." De lütt Melkputt dä so, as harr he dat all'ns nich höört. Annern Nåmiddag weer dat sowiet. De Melkputt worr mit hitte Melk füllt un to'n Afköhlen vör dat Finster stellt. "Leve Prinzessin Bark", fung he ok slankweg an, "wenn See wohrhaftig een Prinzessin sünd, so hebbt Se wiss ok een Riek. Möögt Se nich mål dorvun vertellen? Ik beed doch recht schöön dorüm." De Schötteln un Pütt in de Köök stock een Sekunn lang de Hartslag vör Schreck, un ok denn lütten Melkputt weer dat in düssen Ogenblick nich ganz geheuer! Åvers denn wunnert sik all, as de Prinzessin Bark sik nå denn Melkputt dåål böögt, mit ehr grönen Blädertwiegen leev stråkelt un fründlich sä: "Bannig geern!" Ohn de Sellschop Tiet to'n Wunnern to låten, fung se an to
vertellen: "Mien Riek is bannig, bannig groot. Geiht man links
üm de Eer herüm, so reckt dat bit nå Amerika. Geiht
man rechts, so reckt dat bit nå't Land Asien, un geiht man liekut
nå Noorden, so reckt dat bit dorhen, wo dat koolt is un wo de
Iesboor un de Seehund wåhnt. Ik dörv wohl stolt sien op
mien Riek, denn dat is doch verwunnerlich, wo bruukbor wi Barkenbööm
doch sünd. "Oh, nee! De Iesboren bruukt keen Hütten, nee, dee wåhnt
in't Iesmeer. Åvers dor båven gifft't ok Minschen. Eskimos
heten se. De Eskimos deckt seehrs Däcker öft mit grönen
Råsen to, wiel dat so schöön warm höllt un wiel
se nich veel anneres hebbt. Man de Råsen alleen wär nich
fast noog, un dorüm buet se eerst een fastet Dack ut Barkenholt
dorünner. Hebbt ji dat verståhn?" "In mien Riek gifft't vele ünnerscheedliche Stämme.
Dor båven in't Noorden bi de Eskimos gifft't een'n ganz lütten
Barkenstamm. Dor sünd de Barken so lütt as Dwargen, un dorüm
nennt wi se Dwargbark. Ik segg ju: Wat dee mit seehrs Worteln för
fiene Fådens un Fåsern herstellen! Ut dee weevt sik de
Eskimos wunnerschöne Deken. Sogor Kleder un Schoh warrt
dor båven ut Barkenfåsern mååkt, un ut Barkenholt
sünd ok de Fatten to'n Eten un Drinken. Nu mutt ik mi åvers beielen mit mien Vertellen, anners warrt se to lang. Wokeen is sünst noch in uns'e Riek? Ja, richtig, de Bessenbinner. Bessen mååkt se ganz ut Barkensprock, denkt ju. Un denn de Ruten, weet ji, wat dat is? Nee? Ümso beter. Wodennig schall ik ju dat åvers verkloren? Dat is, na seggt wi mål: Dat is so'ne Åårt vun Töverstaff, dee ut unordige Kinner wedder ordige mååkt." In düssen Ogenblick keem de Kööksch in de Köök. Se bröch 'n Packen Holt mit un legg dat ünner den Heerd to'n Drögen. "Wohrhaftig", reep de Bark, "dat harr ik binåh ganz vergeten: Brennholt is ja bi uns ok to hebben! Dat Barkenholt brennt goot! Stark, hell un lustig." Nu keem vun de een Siet her een Maisebber, vun de anner Siet een Maisebberfrollein op den Barkenboom toflågen. Wohrschienlich harrn se hier een Rangdewu, üm wichtige Såken to besnacken.
"Nu hebbt wi wedder Mai", seggt de Bark, "morgen is
Pingsten." "Worüm? Ei kiek mål, dat Pingstfest is doch egentlich een Fröhlingsfest. De Minschen freut sik, dat wedder Fröhling weer un buten ünner Modder Sünn ehr Stråhlen all'ns gröön un schöön in Blööt is. Un, sühst du, so een Barkenboom mit sien witte Rinn, mit sien helle, zorte, frische, lütte gröne Bläder, dee süht den Fröhling doch an meisten liek, dee is grååd as een Bild vun Fröhling. Dorför nehmt em de Lüüd as Smuck för dat Fröhlingsfest, dat Pingstfest." "Ja dat is richtig", meen nu de lütt Melkputt. Un dat dä em nu ok leed, dat he nich glieks an de Prinzessin harr glöven wullt. Biller Maisebber: Antje Heßler
24.5.2020
|