Modder Sünn ehr Kinner:
Dat Heidkruut

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen


De Harvst stünn in sien'n griesen Weddermantel mit sien'n groten Farvenkasten vör der Döör vun de Welt. Dor dacht de Sommer: Nu mutt ik woll bald weg vun hier! Åvers ehrdat ik gåh, will ik noch eenmål wat Wunnerschönet tostann bringen. Ik heff de Kassberen, Beeren un Plummen riep mååkt. All de bunten Blomenkinner heff ik ut de Eer vörhåålt. Nu schall åvers noch wat Fienet — wat heel besonners Fienet kåmen.

Dat Heidkruut

Un de Sommer keek över dat Holt hen, över de Feller un Wischen un op dat wiede, öde Heidland in de Feern. Dat seeg noch recht wat trurig ut. Enkelte stünnen as düüster-gröne Büsch dor. Blots wenig Blomen geev dat un 'n poor bannig grote, griese Steens.
De Sommer möök 'n nådenkern Gesicht. "De Heimat vun de Heidlüüd süht doch ornlich wat kåhl ut", dacht he so bi sik, "hier wär noch Platz, üm wat Schönet vördag to bringen." Un wat meent ji woll, wat dat weer?

Nå acht Dååg weer dat op dat Heidland as ümwannelt. En grote, rosenrode Teppich leeg dorop utbreedt — en blöhende, duftende Blomenteppich. Hunnertdusende vun lütte Blomen — nüüdliche, lütte Klocken rosenroot farvt — schemert un lücht't wunnervull.

Wokeen harr den smucken Teppich woll utbreed't? Nakloor de Sommer mit sien stråhlende Sünn! De Sommer hett nämlich sehn, dat op de brune Heideerd vele, vele Blomenkinner liggen un noch slepen. "Lütt Heidekruut", harr he ropen un de lütten Slååpmützen an de fienen Hoor tuckt, "wo lang wüllt ji egentlich noch slåpen?"

Dor harrn de Heidblomenkinner seehrs stiefen Knåken streckt, weern sogor 'n lütte beten root worrn, wiel dat se sik schåmen dän. Un denn wullen se sik gau putzen un smuck måken. "Wat schüllt wi denn egentlich för Kleder antrecken", frogen se, "Modder Eer hett uns ja noch gor keen geven?"

Nu weer de Sommer mit sien grote Överraschung vördag kåmen. "Kiek mål hier, wat ik ju mitbröcht heff", sä he, "so smucke, lüttje Kleder hebbt anners keen Blomenkinner! Dee sünd heel wat Besünneres. Ik heff se bit nu opwohrt, dormit de Blomenkinner, dee ik to'n Sluss opwecken do, ganz besünners smuck un nüüdlich utsehn doot."

Un wat geev jüm de Sommer? Kleder ut herrliche, schemernde, rosenrode Sied, över un över beneiht mit wunnerfiene lüttje Klocken. Dor harrn de Heidblomenkinner åvers grote Ogen mååkt un sik bannig freut! Kuum dat se sik wågen dän, de lütten Kleder över seehrs faste, groffe lütten Arms to trecken, se harn Bang, se kunnen se terrieten oder een lütte Klock kunn affallen. Se probeert glieks, of se mit de lütten Klocken ok ornlich bimmeln kunnen. "Kling, ling, ling — ling, ling, ling!" Jaa! Bald bimmel dat fidel över't ganze Land, åvers so liesen, dat Minschen dat nicht hören kunnen.

As nu dat ganze Heidland so vull vun rosenroot kleedte, frische Blomenkinner dorstünn, seeg dat so ut, as weer een rode Teppich dorop utbreed. De düüstern Machannelbüsch — dat is de Wacholder — un de groten, griesen Steens möken nu gor nich mehr so düüstere Gesichter. Sinnig sehgen se to, wodennig de Heidblomen en'n lustigen Krink üm se herüm sloten, un heemlich dachten se: "Nu ståht wi hier noch mål so geern."

De Sommer harr mit Hölp vun de Modder Sünn de rosigen Heidblomenkleder in een'n wunnerboren Duft dükert. Weer dat nu düsse Duft, dee in de Dörper ringsüm trock un de lüttjen Immen inlåden dä, dee dor wåhnen: "Kååmt, kååmt rut op de Heid! De Blomenkinner dor hebbt 'n leckern Honnig för ju!" Oder sehgen de Immen den smucken Blomenteppich all vun wieden lüchten? Ik segg ju: So veel Immen as nu weern den helen Sommer nich op de Heid kåmen! Se summt un brummt dorin herüm, setten sik to de Blomenkinner un leten sik Honnig vun jüm geven. Un as se marken, wo fein dee smecken dä und woveel dat hier op dat Heidland dorvun geev, dor weern se överhaupt gor nich mehr wegtokriegen!

"Dat dücht uns, as wöörn de lütten Immen glieks över Nacht dor blieven, wo se doch blots to Besöök henflågen sünd", sän in de Dörper de Mannslüüd, dee de Immen tohören dän.

As de Utrieter ok annern Dag nich wedderkämen, müssten de Imkers de lütten Immen seehrs Hüser in de Heid nådregen. Doröver weern de Immen ok bannig froh.


De Immenkassens in de Heid

Da kemen åvers ok noch veel annere Gäst in de Heidwåhnung. Gäst, dee wohrhaftig över de Måten unbescheden weern. Heidsnucken heten dee, lange, griese Zottelröck harrn se an un glieks in en ganze Heerd kemen se. "Mäh — mäh — mäh — wi hebbt ok Hunger!"

"Hunger!", schregen düsse unfeinen Gäst gliek. "Ååch Gott!", sän de Heidblomenkinner verfehrt, "dor hebbt ji Honnig. De Immen hebbt noch wat över låten."
"Nä — nä — nä — wi wüllt mehr!" Un wat glöövt ji, wat nu keem? De Heidsnucken freten de Blomen glieks ganz mitsamt den Honnig. Den rosaroden Blomenteppich trampelt se twei un freten denn glieks grote Löcker dorin.

Dat weer blots goot, dat de Schäperhund "Lux" ok mitkåmen weer. Denn dee hett för Ornen sorgt. Hee sprung üm de unornliche Sellschop herüm un dreev se tosåmen, dormit se den schönen Heidteppich tominnst nich överall togliek anfreten kunnen. "Wau, wau!", bell he jümmers un dä bannig gefohrvull. Åvers so böös, as de Heidblomenkinner sünd, kunn he de Schååp nich sien. "Se finnen hier op de Heid anners wenig to freten, dor hebbt se even jümmers Hunger", sä Lux, "den Schäper dor achter hebbt se in'n Harvst dorför de warme, griese Wull geven, ut dee he för sien Enkelkind nu Strümp stricken dä."

Of de Klocken an de Kleder vun de Heidblomen wohrhaftig blots vun Blomenohren höört warrn köönt? Dat weet keeneen. Enkelte glöven, dat gifft ok Minschen, dee so fein hören köönt as de Blomen ok. Denn dat weer afsünnerlich. Siet dat de Sommer de Heidblomenkinner de rosa Kleder schenkt harr, kemen jedeen Dag ok Minschen in de Heid.

De Minschen müssten de lüttjen Blomen in de Heid woll ok bannig schöön finnen. De een håålt glieks sien'n Målkasten hervör un målt de hele rosenrode Herrlichkeit af. De anner dicht't en Leed över den Heidteppich. Vele nähmen de Blomenkinner mit nå Huus, un een, dee leggt sik merrn twischen de rosige Blomensellschop op de Eer dål.
"Mien Heidkruut", sä he un plöckt sik en rode Bloom af, "ik heff dien lütten Klocken lüden hören, bi Dag un Nacht! Dor kunn ik dat gor nich mehr utholen to Huus, dor müsst ik herkåmen un di besöken."
He stråkel dat Blomenkind un sien Geswister in'n Omkrink un sä jüm, wo leevlich, wo zoort un fien se weern.

De lüttjen Heidkrüder worrn meist stolt op dat Loff. Åvers dor tucks de Sommer se an: "Ååch wat", sä he, "so wiet ist dat nu ok wedder nich her mit jue Schöönheit! Egentlich sünd ji all ganz ruppige, struppige Krüder, un wenn man wull, so kunn man heel goot lüttje Bessen vun ju måken."

So bi sik freu sik de Sommer åvers denn doch, dat man sien Heidkruutkinner so schöön funn. He freu sik, dat em dat Smücken vun de Heid so goot glückt weer un dat't all, dee in de Heid op Besöök kämen, nu ok so goot dor gefull.
"Nu warrt man sik seker recht goot op mi besinnen", dacht he bi sik, "ik heff heff wohrhaftig noch wat heel Feinet torecht kregen."

Eens Morgens harr he sik sien'n griesen Nevelsleier für de Reis ümbunnen. De Heidkruutkinner blenkern helle Trånen in de Klocken: "Op Weddersehn! Op Weddersehn!", repen se em nå.
Mit dat Klingeln vun de velen lütten Klocken in de Ohren trock de Sommer dorhen un överleet dat den Harvst, op sien Kinner optopassen.


20.9.2020


na baven