Talke un Seehund

 

Strandhexengeschichten III:

Talke maakt en Spazeergang


"Ah", Talke reckt sik un rekelt sik, ganz maddelig is se worrn, so lang hett se in ehr dickes Töverbook leest, un tominnst hunnert niege Töverspröök hett se dorbi lehrt.


Dat dicke Hexenbook

"Hopsa, Popsa, Schnopsa", se snippt mit den Duum un de Middelfinger, un Louisa, de Krüüzspinn, de bi ehr överwintert, kiekt ganz verbaast op ehr Spinnennett. Dat süht miteens so annershaftig ut. De Spinnenfadems sünd nich mehr witt, sünnern bunt. Rood, blaag, gröön, orange un vigelett lücht se, un an'n Rand blenkert Parlen. Verfehrt jumpt se bikant un verstekt sik achter de Tassen, de an de Wand op Hokens bammeln doot.

Talke mutt gniggeln un maakt den Töver fix wedder weg. Dat klappt. Nu mutt se bloots noch de annern 99 niegen Töverspröök utprobeern. Avers eerstmal will se en Spazeergang maken!

De Nevel hett sik vertrocken, de Wind hett em wegweiht, un achter de Wulken kniepöögt de Sünn vörtüüg. Ok wenn de Winter endlich vörbi is, is de Luft dochen noch jümmers koolt. Talke mag nich geern freern, un dorüm treckt se sik warm an. "Eentlich", denkt se, "kunn ik mi en niegen Schal knütten, avers woneemher schall ik de Wull nehmen? Orr anner Tüüchs to'n Verknütten? Mal sehn!"

"Kaam, Seehund", Talke maakt en spitze Snuut un piept. "Da büst du ja, min lütt Kattenpoot, kaam man, wi wüllt spazeren gahn!" Seehund grummelt vör sik hen as en Boor, denn he harr sik ganz flach maakt un ünner de warm gröön Wulldeck verkrapen, man dat hett nix hulpen. Talke hett nämli sien Steert ünner de Deck rutkieken sehn, un da hett se beten an trocken. Dat möögt Katten ja nu gor nich lieden! Seehund is also griesmulig ünner de Deck vörkrapen. Nu reckt un streckt he sik ok, maakt sik ganz lang un jumpt op Talke ehr Schuller. "Nee, laat man", wehrt Talke un hievt em wedder rünner, "de Lü denkt amenn, ik weer en Hex, de ehrn Kater op de Schuller spazeerndriggt." Talke gniggelt vör sik hen: "Un ans büst du mi to swaar, kaam, hopp, hopp!"


De Dünen

Se maakt de Dör op, un beed stappt rut. Seehund jumpt eerstmal so'n beten in de Luft, is so schöön hier buten. Dat Water ruust, un de Welln hebbt lierlütte witte Schuumkronen. Möwen jachtert un kriescht, Strandlöpers trippelt an de Spöölkant langs, un vun wiet höörst en Damper tuten. Talke stappt dör den Sand in de Dünen rin. Hier gifft't Weeg, de sünd plastert, un da geihst doch veel komodiger. De Weg geiht blangen en Kaninkenlock langs. Dat Kanink snopert un fiept en korten Toon. Dat's en Kaninkenmoder, de hier wahnen deit. Se will ehr Kinner wohrschugen, dat se man ja nich rutkamen doot. Dorbi deit dat eentlich gor nich noot, denn de dree Kaninkenbabys sünd noch heel lütt, ehr Oogen sünd noch nich apen gahn, un krabbeln köönt se noch överhaupt nich.

"Moin", röppt Talke, "wa geiht di dat denn, Kanink? Kannst mi beten Kaninkenhoor geven? Ik will mi en niegen Schal maken!" "Nee, dat kann ik leider nich, ik bruuk all rutfulln Hoor, dat Nest för min Lütten to polstern, dat se schöön week liggt un nich freren doot!"

Talke spazeert wieder un passt nipp op, dat Seehund nich in den Kaninkenbu rinsluppt. Na en lütt Stoot kaamt se an en Guldfischdiek an, un wat spazeert ehr da övern Weg? En staatsche Rott is dat, un Seehund maakt en mächtigen Satz.
Batz is de Rott verswunnen.


De Rott

Noch nienich hett Talke op Juist en Rott sehn. Se warrt sachs mit Struukwark vun't Fastland röverspöölt woorn ween, liekso as de Reh, de miteens ok dor weern. Da, achter de Bööm staht al twee Reh. se sünd wull jüst op'n Karkhoff west un hebbt frische Bläder freten, denn se bevert noch, so fix sünd se lopen.

Talke will de Reh nich stören, man se röppt: "Dat hebbt ji davun, wenn ji Blomen muusen gaht!" Nu nimmt Talke Seehund doch op den Arm, denn blangen ehr spazeert en Fasan den Weg lang, un sien twee Fasanenfruuns hüppt achter em ut de Dünen.
"Köönt ji mi en poor Feddern för mien Schal geven?", fraagt Talke höflich, bückt sik un tuckt vörsichtig an en schöne lange Steertfedder vun den Fasanenkeerl.


Fru un Herr Fasan

"Glucker, glucker, een kann ik di geven, man bloots een!" So gau se köönt, sünd de Fasanen utneiht, un Talke höllt en gröönschillern Fedder in den Hand un freit sik. "Beter is dat, wi gaht nu över de Promenaad, da sünd nich so veel Lüü un du muttst wedder in mien Tasch sitten gahn", Talke nimmt Seehund hooch un sett em in ehr Wulltasch, de se mitnahmen hett, ümsichtig as se is.

Nüms kümmt ehr op de Promenaad tomööt, un se maakt en lütt Tuur na de School hendaal. Mennig Kinnerstimmen roopt dörcheneen, denn jüst nu is Paus. All Kinner speelt op den Schoolhoff un eet dorbi ehr Botterbroot un drinkt Saft. Talke hett ok Döst, avers se hett vergeten, Eten un Drinken mit op ehrn Spazeergang to nehmen, un dorwegen will se nu sutje mit Seehund trüch na Hus gahn. He hett in'n Winter orrig toleggt, da geev dat in eensento lecker Kekse to eten. Nu warrt he Talke to swaar to dregen, un se lett em frie lopen.

Bilangweg den Diek gaht beed trüch na Hus, man wenn du Seehund ankiekst, wöörst seggen, he jumpt un jachtert. He jaagt de Diek op un dal, un mennigmaal jaagt he leider ok achter de Staaren ran, de hier op ehr Reis Staschoon maakt. Avers bet nu hett he noch keen Staar fungen.


De Strandlöpers sünd all noch an't Leven!

Achter'n Bohnhoff graast twee Ponys. Talke kennt sogor ehr Naams: dat sünd Sneewittchen un Paul. Beed wrinscht un kaamt in'n Draff an. Talke hett en Stück Zucker för ehr in de Tasch. Zucker is twoors nu gor nich sund för Peer un Ponys, man se hebbt em to un to geern, un af un to mal en Stück, dat kann je woll nich slecht ween, meent Talke.


Nu raad mal, welk is Sneewittchen un welk is Paul?

Hooch an'n Heven över ehr flüggt twee Fleegtüüch. Dat een Fleegtüüch is jüst vun'n Fleegplatz opstegen un flüggt na Norddeich, un dat anner Fleegtüüch kümmt vun Norddeich. Bloots fief Minuten duurt de Floog. "Villicht schull ik ok mal mit so'n Fleegtüüch flegen, dat mutt ik mal utprobeern", denkt Talke.

Bald sünd Talke un Seehund bi ehr lütt Hus ankamen un gaht dwars dör de Dünen na'n Strand hendaal. Dat rode Dack vun ehr lütt Hus is al to sehn. Talke un Seehund sünd froh, wedder to Hus to ween. Dat weer en lange Spazeergang! Neegst Maal gaht se na de Schaap an'n Diek, de warrt ehr wiss Wull geven för en niegen Schal. Schöön warrt he warrn, de niege Schal, knütt ut witte un brune Wull un smückt mit Fasanenfeddern.



Text un Biller: Ursula Gressmann

24.7.2011


na baven