Christkindken un sien Knecht


Bild: Ludgerd Lüske. Klick up tau'n Vergröttern!

Ein Dannenwold rundherümme steiht,
ligg still ein Huus wor dei Welt tauende geiht.
Dor huust up siene eigen Oart
ein olden Mann mit langen Boart.
Wenn't Winter werd, denn hett hei Hast,
blots an'n Aobend find hei Rast.
Un wenn dei eiersten Flocken dwiert
denn juchzet hei, bolde werd nu fiert.
An einen Aobend schwävt heel sacht
ein Engel wedder dör dei Nacht.
Hei schwävt, in'n glemmen gulden Schien,
up't Hüüsken tau un geiht herin.
"Hei, Öllste!", – röpp hei – "wäs nu praot;
dei Tied is dor, et is so laot."
Dei Engel aover, dat is wiss,
kien annern as Christkindken is.
Üm deint dei Olde alltied recht;
Knecht Ruprecht is bi Christkindken Knecht.
Lange fardig sünd dei Saoken all;
dei Äsel töff all lange in den Stall.
Dei gaude Griese, dick van't Rasten,
werd nu vullpacket mit Lasten.
Twei groote Büüls bit baoben an dei Kant
vull – so geiht et af in't Menschkenland.
Bi Tied dor kloppt et bi jau an.
Verjaog di nich... dei Wiehnachtsmann!

von Emil Weber;
SO-Platt: Ludgerd Lüske
11.12.2011

trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet