De Bookweten

Märken vun Hans Christian Andersen.
Plattdüütsch: Anke Nissen


Mehr över Märken, Kunstmärken un dat Leven vun H.C. Andersen

To'n Anhören hier klicken:
Lesen deit Anke Nissen in Fehmaraner Platt.


 

 

 

 

 

 

Jichtens, wenn du na en Gewitter an enen Acker vörbigeihst, up den Bookweten wassen deit, denn kannst du sehen, dat he ganz swatt worrn is, de Bookweten — as afbrennt. Dat is graad so, as wenn de Flamm vun en Füür över em weggahn is. De Buur seggt:
"Dat hett he vun'n Blix kregen!" — Man, worüm hett he dat kregen?

Ik will vertellen, wat de Lünken mi seggt hebbt. Un de Lünken hebbt dat vun enen ollen Wichelboom höört, de bi en Bookwetenfeld steiht. Dat is en groten, en ehrwördigen Wichelboom, man he is al wat stackelig, kröpelig, oolt. In de Mitt is he tweibraken, un dor wasst Gras un ok ene Brombeerrank ut em rut. De Boom böögt sik na vörn över, un siene Telgen hangt bet an de Eer dal, jüst so, as weern dat lange gröne Hoor.

Up all Feller ringsüm weer dat Korn an't Wassen, Roggen, Gerste un Haber. Ja, de wunnerbor Haber, de — wenn he riep is — graad so utsüht, as seten dor vele lütte Kanarienvagels an de Halme. Dat Korn stünn un weer segent. Un je sworer de Ähr weer, ümso deper böög se sik dal — in fromme Demut.

Man dor weer ok en Feld mit Bookweten. Un dit Feld weer graad gegenöver vun den ollen Wichelboom. De Bookweten, de böög sik nich dal as dat Korn, nee, de Bookweten stünn graad, stolt un stief.
"Ik bün jüst so riek as de Ähren", sä he; "dorto bün ik veel, veel hübscher. Miene Blomen sünd schöön as de Blöden vun den Appelboom. Dat is doch ene Freud, mi un miene Lüüd antokieken. Segg, du oll Wichelboom, kennst du wat Schöners as uns?"
De oll Wichelboom nick mit den Kopp, graad, as wenn he dormit seggen wull: "Ja, ja!"
Man de Bookweten, de spreizt sik ut luter Hochmut un sä:
"De dusslig Boom, he is so olt, dat em Gras ut'n Liev wasst!"

En Dag nu, dor trock en dull un böös Gewitter up. Al Blomen up dat Feld folen ehre Bläder tosamen, se bögen ehre lütten Köpp dal, un de Storm suus över se weg.
Man de Bookweten stünn graad un stief in sienen Stolt.
"Böög dienen Kopp dal, as wi!" sään de Blomen.
"Dat is nich nödig ", anter de Bookweten.
"Böög dienen Kopp dal, as wi!" reep dat Korn. "Nu kümmt de Storm-Engel anflagen! He hett Flünken, de baven vun de Wulken bet hier ünnen na de Eer langen, un he haut di merrndörch. Em kannst' nich beden, dat he di nix deit!"
"Ik will mi nich dalbögen!" reep de Bookweten.
"Maak diene Blomen dicht un böög diene Bläder na ünnen!" sä nu ok de olle Wichelboom. "Kiek nich na de Blixen, kiek nich na baben! Kiek nich na de Wulk, wenn se upbreken deit! Ok de Minschen dörvt dat nich, un se doot dat ok nich; denn in den Blix kann een in Gott sienen Himmel rinkieken. Aver dissen Anblick köönt sülms de Minschen nich uthollen, se warrt blendt. Wat wörr eerst mit uns Planten passeern, wenn wi dat waagt — wi, de wi doch veel ringer sünd!"
"Veel ringer?" reep dor de Bookweten. "Nu will ik graad in Gott sienen Himmel rinkieken!" Un he dee dat in all sien Övermoot un Stolt. Dat weer, as wenn de hele Welt in Flammen stünn, so hett dat blixt, so hett dat lüücht.

As dat böös Weder vörbi weer, stünnen de Blomen un dat Korn in de stille, reine Luft, se weern frisch vun'n Regen. Man de Bookweten weer vun'n Blix kohlswart brennt. Ut em weer en dood Unkruut worrn.
De oll Wichelboom beweeg siene Telgen in'n Wind, grode Waterdrüppen füllen vun siene grönen Bläder, graad as ob de Boom ween. Un de Lünken fragen:
"Worüm weenst du? Hier is doch allens segent worrn! Kiek, wo de Sünn schient! Kiek, wo de Wulken trecken! Kannst du den Duft vun Blomen un Büschen marken? Worüm weenst du, oll Wichelboom?"
Un de Wichelboom vertell vun den Bookweten, vun sienen Stolt, vun sienen Övermoot — un he vertell vun de Straaf.

Ik, de disse Geschicht vertell, ik heff se vun de Lünken höört. Se vertellen mi dit, as ik se an enen Avend fraag heff, wat se nich en Märken kennt.

 

 

 

 

 

 

 


5.6.2005

trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet