De Fledertee
ut "Fliedermütterchen"

Märken vun Hans Christian Andersen.
Plattdüütsch: Anke Nissen

Dor weer mal en lütt Jung, de harr sik verköhlt. He weer ünnerwegens west un harr natte Fööt kregen. Keeneen verstünn, worüm, denn buten weer dröög Weder.
Sien Mutter dee, wat en Mutter so deit, se trock ehren Jungen ut un steek em in't Bett. Denn haal se den Teepott, üm enen goden Fledertee to kaken.

To lieker Tiet keem ok de oll Mann na de Döör rin, de baven in't Huus wahn. He leev dor alleen; he harr keen Fru, keen Kinner. Man, all de Kinner rundüm, de muchen em geern, denn he wüß vele Geschichten un Märken to vertellen. All hören se em geern to.

"Nu drink du dienen Tee!", sä de Mutter, "villicht kriegst du denn nastens en Märken to hören."
"Tja, wenn ik man blots wat Nieges to vertellen wüß!" sä de oll Mann un nick fründlich. Un denn fraag he "Wo hett de Jung denn överhaupt de natten Fööt her?".
"Wo de Fööt so klüternatt un kolt warrn kunnen, dat versteiht keeneen," sinneer de Mutter.
Man de Jung drängel: "Vertellst Du mi nu en Märken?"
"Tja, kannst Du mi denn eerstmal seggen — dat mütt ik nämlich weten — wo deep de Rinnsteen in de lütt Straat is, wo du in de School geihst?"
"Dat kann ik di licht verkloren," sä de Jung, "dat Water geiht graad bet to de Mitt vun mienen Stevel-Schaft. Un denn mütt ik ja ok noch dör dat deep Lock gahn."
"Na, — dorvun hest du also de natten Fööt," sä de oll Mann. "Un nu mütt ik di denn ja en Märken vertellen — man, ik weet keen mehr."
"Hach," lach de lütt Jung, "Se köönt licht un glieks en maken! Mutter seggt, dat ut allens, wat Se ankiekt, en Märken warrn kann. Un ut allens, wat Se anfaat, köönt Se en Geschicht maken."
"Jaha — man de Märken un Geschichten, de döögt nix! Nee, wat so'n richtig Märken is, dat kümmt vun alleen. Dat kloppt mi an de Stirn un seggt: Hier bün ik!"
"Kloppt dat nich bald?" fraag nu de Jung, un sien Mutter lach, dorbi kreeg se Fledertee in'n Pott un geet dor kaken Water över.
"Vertell! Vertell!" reep de Jung.
"Tja, wenn so'n Märken vun alleen kamen wull! —— Man Märken sünd trüchhöllern, de kaamt blot, wenn se Lust hebbt. —— Aver, tööv mal! —— Dor hebbt wi en! Pass up, mi dücht, dor sitt en in den Teepott!"

De lütt Jung keek fast up den Teepott. De Deckel, de heev sik, eerst blot en beten, denn jümmers mehr un mehr. Flederblöden — frisch un witt — kemen dor rut un denn grote, lange Telgen. Sülms ut de Tülle kemen se rut. Se breden sik na all Sieden ut, wörrn grötter un grötter. Toletzt weer't en wunnerschöön Flederbusch, un denn en groot Boom. De raag in dat Bett rin, schööv den Vörhang to Siet. Und vun all de velen, lütten, witten Blöden weer en wunnerfien Duft in de Stuuv.
Un merrn in den Boom seet ene olle, fründliche Fru mit en komisch utsehn, gröön Kleed, jüst so gröön, as de Bläder vun'n Flederboom. Un up dat gröön Kleed weern grote witte Blöden to sehen, jüst so, as de Blöden vun den Flederboom. Een kunn gor nich kennen, wat dat Kleed ut Tüüg weer orrer ut levig Gröön un Blomen.
"Wo heet de Fru?" fraag de lütt Jung.
"Tja, de ollen Römer un Griechen hebbt Dryade to ehr seggt. Man, dat köönt wi nich verstahn. Wi hier — in de Vörstadt vun de Matrosen — wi hebbt enen veel betern Namen för de Fru, wi seggt 'Fledermütterchen' to ehr. Un Du müsst up ehr Acht geven, müß up ehr hören. — Kiek doch blot mal, wo schöön ehr Flederboom is!"

De Jung keek — doch denn füllen em de Ogen dicht, he drööm. Wiede wunnersam Reisen hett he mit dat 'Fledermütterchen' maakt. As he na lange Tiet mark, dat he in sien Bett leeg, dor wüß he nich, wat he dröömt harr orrer wat dor een vertellt harr. De Teepott stünn up'n Disch, man vun den Flederboom weer nix mehr to marken. Un de oll Mann, de so fein vertellen kunn, de wull graad dörch de Döör rut gahn. Un dat dee he denn ok.
"Ach, weer dat schöön", sä de lütt Jung, "Mutter, ik bün in ganz warme Länner west."
"Ja, dat glööv ik, "sä sien Mutter, "wenn een twee Beker hitten Fledertee drunken hett, denn sall man wohl na warme Länner kamen!" Un se deck ehren Jungen to, dat he sik nich noch mehr verköhlt.
"Du hest slapen un ik heff mi mit den ollen Mann streden, wat dit nu ene Geschichte orrer en Märken is."
Den Jung weer dat pottegaal, wat dat nu en Märken orrer en Geschicht is. He wull weten:
"Wo is dat 'Fledermütterchen'?",
"Dat sitt in den Teepott," sä sien Mutter, "un dor mag dat denn wohl blieven."