Dat Bömken, dat annere Blöre wull

Bild: Ludgerd Lüske. Klick op to'n Vergröttern!
Vom Bäumlein, das andere Blätter hat gewollt Dat Bömken, dat annere Blöre wull
   
Es ist ein Bäumlein gestanden im Wald
In gutem und schlechtem Wetter;
Das hat von unten bis oben halt
Nur Nadeln gehabt statt Blätter;
Die Nadeln, die haben gestochen,
Das Bäumlein, das hat gesprochen:
"Alle meine Kameraden
Haben schöne Blätter an,
Und ich habe nur Nadeln,
Niemand rührt mich an;
Dürft' ich wünschen, wie ich wollt',
Wünscht' ich mir Blätter von lauter Gold."
Et stünd ein lüttket Bömken in dat Holt
bi gauet un bi leipet Weer;
Et hätt van unnen bit baoben bold
nicks as Naodeln aower kiene Blör;
dei Naodeln, dei dön stäken,
dat Bömken was an't Spräken:
"Alle miene Kumpels
häbbet moje Blöre an',
un ick häbb blots dei Naodeln,
kienein'n faot mi an;
dröfde ick wünschken, wat ick wull,
wull Blöre häbben, mit fienet Gold heel vull."
 
Wie's Nacht ist, schläft das Bäumlein ein,
Und früh ist's aufgewacht;
Da hatt' es goldene Blätter fein,
Das war eine Pracht!
Das Bäumlein spricht: "Nun bin ich stolz;
Goldene Blätter hat kein Baum im Holz."
As dei Nacht köm, schlöp dat Bömken in,
un fräuh köm et wer in'n Gang,
don har et Blöre, goldig fien,
dat was'n wohren Prachtbehang!
Dat Bömken sägg: "Nu bün ick stolt;
golden Blöre hätt kien Boom in't Holt."
   
Aber wie es abend ward,
Ging ein Bauer durch den Wald
Mit grossem Sack und langem Bart,
Der sieht die goldnen Blätter bald;
Er steckt sie ein, geht eilends fort
Und lässt das leere Bäumlein dort.
Un dei Aobend köm don klack,
don güng ein Buur dör dat Holt
mit'n langen Bort un den grooten Sack,
hei sehg dei golden Blöre bold;
dei greep hei sick un dö gau gaohn,
un löt dat Bömken naoktet staohn.
Das Bäumlein spricht mit Grämen:
"Die goldnen Blättlein dauern mich,
Ich muss vor den andern mich schämen,
Sie tragen so schönes Laub an sich.
Dürft' ich mir wünschen noch etwas,
So wünscht' ich mir Blätter von hellem Glas."
Dat Bömken sägg mit Gruusen:
"Dei golden Blöre duurt mi stiew,
dei annern lachet äöwer miene Fluusen,
sei drägt so'n mojet Loof an't Liew.
Dröfde ick wünschken, nei verlangen,
Blöre ut lüchten Glas schullen an mi hangen."
   
Da schlief das Bäumlein wieder ein,
Und früh ist's wieder aufgewacht;
Da hatt' es gläserne Blätter fein,
Das war eine Pracht!
Das Bäumchen sprach: "Nun bin ich froh;
Kein Baum im Walde glitzert so."
Don schlöp dat lüttke Bömken wedder in,
un fräuh köm et wer in'n Gang,
don har et Blör', ut Glas so fien,
dat was'n wohren Prachtbehang!
Dat Bömken sä: "Nu bün ick froh;
kien Boom in't Holt glemmet so."
Da kam ein großer Wirbelwind
Mit einem argen Wetter,
Der fährt durch alle Bäume geschwind
Und kommt an die gläsernen Blätter;
Da lagen die Blätter von Glase
Zerbrochen in dem Grase.
Das Bäumlein spricht mit Trauern:
"Mein Glas liegt in dem Staub;
Die anderen Bäume dauern
mit ihrem grünen Laub.
Wenn ich mir noch was wünschen soll,
Wünsch' ich mir grüne Blätter wohl."
Ein bruusen Tummelwind köm denn
mit ein orig leipet Weer.
Dei jaogt dör aal dei Böme hen
un blaost an dei glösern Blör'.
Don leegen dei glasschmucken Blör'
stücken in dat Gres as Schör.
Dat Bömken was an't Truuern:
"Mien Glas ligg up dei Eern as Stoff,
Dei annern Böme käönt nu duuern
mit ehr greunet Loof.
Wenn ick mi noch wat wünschken dau,
wull ick woll greune Blör' dortau."
 
Da schlief das Bäumlein wieder ein,
Und wieder früh ist's aufgewacht;
Da hatt' es grüne Blätter fein.
Das Bäumlein lacht
Und spricht: "Nun hab' ich doch Blätter auch,
Dass ich mich nicht zu schämen brauch."
Da kommt mit vollem Euter
Die alte Geiß gesprungen;
Sie sucht sich Gras und Kräuter
Für ihre Jungen;
Sie sieht das Laub und fragt nicht viel,
Sie frisst es ab mit Stumpf und Stiel.
Da war das Bäumchen wieder leer,
Es sprach nun zu sich selber:
"Ich begehre nun keine Blätter mehr,
Weder grüner, noch roter, noch gelber!
Hätt' ich nur meine Nadeln,
Ich wollte sie nicht tadeln."
Don schlöp dat lüttke Bömken wedder in,
un fräuh köm et wer in'n Gang,
don har et Blör', so greun un fien,
Dat Bömken frait sick an den Behang
un sägg: "Nu häbb ick Blöre as dei annern uck,
för dei ick mi nich schämen bruk.
Dor kummp mit ein vullet Jüdder
dei olle Zick ansprungen;
sei söch sick Gres un Krüder
för ehre Jungen.
Sei süht dat Loof un fraogt nich lange,
sei frett aals aff, sei is nich bange.
Don was dat Bömken wedder kaohl,
Et sä nu tau sick soväl:
"Ick will sükke Blöre nich nochmaol,
nich greun, nich rot, nich gäl!
Har ick blots miene Naodeln noch,
denn fraide ich ick mi doch."
Und traurig schlief das Bäumlein ein,
Und traurig ist es aufgewacht;
Da besieht es sich im Sonnenschein
Und lacht und lacht!
Alle Bäume lachen's aus;
Das Bäumlein macht sich aber nichts daraus.
Un truurig schlöp dat Bömken in,
un truurig köm et wer in'n Gang.
Don keek et in den Sünnenschien
un lachde, lachde lang'.
Aale Böme lachden luut,
dat Bömken mök sick dor nicks ut.

Warum hat's Bäumlein denn gelacht,
Und warum denn seine Kameraden?
Es hat bekommen in der Nacht
Wieder alle seine Nadeln,
Dass jedermann es sehen kann.
Geh' 'naus, sieh's selbst, doch rühr's nicht an!
Warum denn nicht?
Weil's sticht.

Friedrich Rückert, 1788-1866

Worümme hätt dat Bömken denn so lacht,
wat häbbt dorbi dei annern Böme dacht?
Et kreeg don äöwer Nacht
wedder siene Naodelpracht,
wat jeder nu bekieken kann.
Gaoh' rut, kiek sülwes, faot nicks an!
Häs dat nich wüß'?
Dat stäck di süß!

Südollnborger Platt: Ludgerd Lüske


Bild Anke Nissen


27.8.2014

trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet