Körbskunst


de swaan kiekt mild un vull vernimm:
ok he driggt sware last
in vele stück,
as du un ik,
man he driggt ehr vull anmood, witt un moi.
sien hals swingt smödig noch, sacht klingt sien stimm.
he blifft in swore tied sik sülven treu.

den elefant verhüllt en mask
bloots minn, denn wat se wahrt,
weet jedereen, denn all sien lief,
so rundlich, fast un swart:
is körbis bet in't hart ...

düss körbsen lengt sik na dat meer.
dor kaamt se her —
de seesteerns höört se to mit lief un seel —
reckt ehr tentakeln ut un föhlt —
den puls vun't anner, sien begehr
na't meer ... na dat se lengt un reckt ...
so deep, dat se sik sülvst vertehrt
un solten smeckt.

en bottervagel is mien hart,
man blootsen vun sien aart.
veel swore last höllt dat an'n grund.
keen sünn süht't, röögt keen flüchten, un
nienich kann't flegen ... avers bunt
un licht höllt dat bewahrt
den bottervagel sien gesicht,
sien sünnschien, fleeglust, lichtgewicht
deep in mien hart sien hart ...

 

den olen herrn dor fraag man drook:
wat leest du, einstein, in dien book?
he antert di (un kniept en oog):
de wunners vun de welt;
wat körbs un körbs tosamenhöllt ...
de wies, as gott de welt bestellt,
un wo s' to enn geiht, ok!
— du seggst: du büst ni klook!
enn vun de welt?!
dat will'k nich weten, üm keen geld!
du ole mann, lees mal wat goods!

— keen bang: de einstein albert bloots!
glööv nich, wat he vertellt!
denn freid un glück sünd in uns welt
doch allns, wat tellt.

 

de blaage körbs, sien hevensklöör
terfallt in striepen, will nich mehr
un warrt sacht mehr un mehr
to plantengröön.
em röppt de eer.

de blomen hebbt dat kamen sehn
mit grote ogen, frömd un schöön,
en spegelbild vun dat, wat ehr
passeeren warrt orr al passeer:

uns all röppt bald de eer.

 


Fotos: Günter Schiller
Text: Marlou Lessing
8.11..2020

trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet