De ole Mann seggt:
Land un Snee un Heven un Tied sünd liekveel endloos un gliek un
wied.
Dat sühst nich jümmers; nich mennigeen Stund kiekt een so
op. Mehrst kiekst na'n Grund, na de Eer, na'n Acker, na'n neegsten Dag,
un dat is je woll good so, süss güng dat man schraag. Na'n
Grund muttst dääglich din Nack hen bögen, dor muttst
di utkenn un wruken un rögen. Dor seht wi na Johrn vun Schinneree
ok dat lüttste Verännern as Bulten in'n Snee. Man opmaal
is dat still un de Arbeit is daan, un vun överall kiekt di Unendlichkeit
an, un unendlich veel Minschen hebbt schirrwarkt as du un sünd
doch as nix in de Wiednis...
Un nu lett de Welt as vun Snee, un dat allens as Gruun, un liesing slüttst
du de Puurt in'n Tuun un kruppst in de Kaat. Mang de Wänn is keen
Schuul vör den Ieswind, de dör de Ritzen huult. As din rissige
Hannen is de Kaat, un se warrt nich mehr ganz; is in't Leven to laat.
To laat? Welk Tied is? Is Wiehnacht? Niejohr? In de Wiednis un Still
lett keen Fierdag mehr wohr. In'n endlosen Snee, wat maakt Festdaag
da fast? De Stillnis gifft di keen Anter, se wasst; leevt noch een Wesen
in de Welt? De Kreihroop, de dör dat Krattholt gellt...
En Kaat, en Minsch, sin Sinneree ünnern wieden Heven, as Bulten
in'n Snee.
|