Carl Wilhelm Christian Malchin (1838 - 1923)
Winter in Mecklenburg
Öl/Leinwand

De ole Mann seggt:
Land un Snee un Heven un Tied sünd liekveel endloos un gliek un wied.
Dat sühst nich jümmers; nich mennigeen Stund kiekt een so op. Mehrst kiekst na'n Grund, na de Eer, na'n Acker, na'n neegsten Dag, un dat is je woll good so, süss güng dat man schraag. Na'n Grund muttst dääglich din Nack hen bögen, dor muttst di utkenn un wruken un rögen. Dor seht wi na Johrn vun Schinneree ok dat lüttste Verännern as Bulten in'n Snee. — Man opmaal is dat still un de Arbeit is daan, un vun överall kiekt di Unendlichkeit an, un unendlich veel Minschen hebbt schirrwarkt as du un sünd doch as nix in de Wiednis...
Un nu lett de Welt as vun Snee, un dat allens as Gruun, un liesing slüttst du de Puurt in'n Tuun un kruppst in de Kaat. Mang de Wänn is keen Schuul vör den Ieswind, de dör de Ritzen huult. As din rissige Hannen is de Kaat, un se warrt nich mehr ganz; is in't Leven to laat.
To laat? Welk Tied is? Is Wiehnacht? Niejohr? In de Wiednis un Still lett keen Fierdag mehr wohr. In'n endlosen Snee, wat maakt Festdaag da fast? De Stillnis gifft di keen Anter, se wasst; leevt noch een Wesen in de Welt? — De Kreihroop, de dör dat Krattholt gellt...

En Kaat, en Minsch, sin Sinneree ünnern wieden Heven, as Bulten in'n Snee.


Wöör: Marlou Lessing


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet