Notizen ut'n Oostermaand

bestahn blifft nix. so wiss as dat
is nix in uns kuntrei.
de woold warrt gröön, bald dröögt dat natt,
lichtes warrt dicht un weekes hatt,
un planten driggt de klei;
un wieder dreiht dat grote rad...
wat wiest den weg? en grönes blatt,
en blaages oosterei.

de fröhling niest.
dat gröönt un griest
un ruselt, as en schuer. —
leevlicher warrt't mit jeed hatschi.
böör op din nees, de keddelt di,
un maak us riek, natuur!

ol' reedschap, laat de arbeit ween
un kiek ehr bloots noch to!
dat leven lett nochmaal so schön,
lettst du dat land in roh;
bloots düllen muttst, wat an di gnaagt:
de rost. du büst sin land:
dat's arbeit, de natuur sik maakt,
un du ehr gegenstand.

wieldess de rasen krokus driggt,
dreegt telgen eerstmaal druppen.
de regen blöht; he blinkt in't licht;
he sülven seit sin knubben
mit lichte hand, in grote tall,
doch geiht nich een verlaren. —
krokus un regen nööm ik all
"de himmlischen heerscharen".