Notizen ut'n Oostermaand


ut den verhau
kiekt lütt un blau
moot, höpen, kampf un teel:
egaal, wat kümmt —
ik bün bestimmt
to streven — heel un deel...

 

 

 

 

de dunkel foot
is oolt un groot —
ik sülven bün
man minn, man dünn —
na und?
een wassen sünd wi, he un ik,
wi kiekt na baven, kiekt nich trügg.
wi wasst ut enen grund:
dat licht so hooch —
de heven blaag —
dat treckt uns hin —
dor slaat wi in,
dat is uns wöttelgund.

 

 

 

 

de stadt will ok
den test bestahn,
hett övernoog
ehr bestes daan:
in gries un rook
en bunte bahn.
de krokus, vun en anner welt
in düsse raserien stellt,
maalt stumm sien bild,
en afstrakschoon.
— wi denkt bloots hild
an't wiedergahn.


vice versa

in ringen kümmt de tied to sicht.
wi tellt de johren, kiekt torüch;
un ut den boom sien levensbild
kiekt uns de tied an, stumm un mild.


as geev't keen hüüt, so ielt se hin,
as wenn so'n dings nich bremsen künn —
un doch steiht över minsch un wagen
alltied de grote regenbagen.


Fotos un Texte: Marlou Lessing
mehr dorvun: hier

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet