Notizen ut'n Oostermaand

planten

de minschen weet nich, wat för wesen
dor in ehr höff un straten leevt,
sik week as gröne wulken geevt —
wi köönt nich ehr gedanken lesen,
ehr doon un föhlen, aart un sinn.
se spinnt in wekes loof sik in
un leevt vun water bloots un licht
un deent uns stumm un stöört uns nich...
so schient dat. man dat is nich so.
de welt höört ganz de planten to.

an de u-bahn, blangen dat elektroonsche
reklaamschild, den sien inholl wesselt
un dat so stinkt, wieldat de penners
in sien schuul ehr schiethupens afsett:
an de u-bahn, blangen dat schild
ut en spliet in't narms
wasst
en boom.

basig, wat he daan hett;
basig, wat he deit.
sprengt de welt ut beton un asphalt
dör wat grötters: dat lebennige,
dat leven,
sien leven
den sien slaav he is.

he mutt wassen.
sogor hier.
en spliet hett langt,
dor full he rin as saam,
un leven weer sien urdeel. levenslänglich.
un süh, dat sprengte,
de spliet,
tekent em sülven:

de spliet is al in sien bork.

glücksrad

vun düt foto lehr:
nich de rügg vun'e peer
böört dat glück alleen —
dat kann ok en drahtesel ween!
op de back dat schild
seggt: "fohr mit, wenn du wüllt!
düsse korv is för di!
alltied holl ik em frie!"
un dat glück kümmt. süh:
tritt üm tritt
fohrt dat mit.

— so'n lütt korv, jümmers frie
för dat glück, dat hett plie.