Notizen ut'n Sneemaand

so raagt dat leven vör di op: en glatte wand, ganz kahl;
keen weg föhrt dal, keen weg föhrt rop; en rampe weer dor mal...
un in de wand de dunkle dör, dör de schast du nu gahn!
du weetst nich wo un steihst dorvör — un hest de proov bestahn.

dat helle höllt di nich torüch, na links orr rechts to gahn;
de sporenwelt verännert sik; dat helle blifft bestahn;
dat helle steiht di apen, mild versniet is jede grenz.
de sporen vun dien flucht ehr bild wiest swack interferenz.

un nu verduft dat helle doch,
sien stimm verswimmt in rook...
se snack to di — wat sä se noch...?
un nu vergittst dat ok.

den maan verwunnert nix, he is
över so veeles gahn;
wi föhlt uns in uns welt gewiss
un staunt över den maan.