Notizen ut'n Heumaand

du hest de foorms, de minschenhand
bewusst in unsen himmel spannt:
so strack, as güng dat bloots graadut,
man liekers starr — man liekers ruht
dat nich. en reglos dreven wand
ahn luut. en stumme kant.

du hest de foorm, hest de gestalt,
de uns vun ganz alleen gefallt,
de alltied in bewegen is,
keen ordnung an togegen is,
doch, föhlt wi, is en ordnung binnen,
in deel un ganzes, un uns sinnen
leevt in din bläder, all un elk,
un bevert as en telg.

du hest de foorm, de gröön un blaag
verbinnt, du helle wetenslag.
solide utkiek, sekerheit,
nohrn, de natuur gewähren deit,
vun sachte grenzen schuult, ümsmeegt,
en ordnung, de de minschen pleegt —
din levig linien, klaar un nütt,
bringt egen schöönheit mit.