Notizen ut'n Heumaand

du büst dat licht, ik bün de steen.
du röögst mi nich, ik bliff alleen.
du maalst op mine büterst schicht
en fleckenmuster, tarrst mi licht —
ik heff al mennig vun di sehn.
licht is, wat kümmt un wedder geiht.
man in min binnerstes besteiht
de dunkelheit, verhüllt un schöön.
ik bün de steen.

wi sünd to dusenden un snackt
un jedeen drängt in'n vörrergrund
un all hebbt veel to seggen, un
staht fast op ehren lütten grund,
bet ehr de meihmaschine packt.

wieldess dor baven
een, den ik nich kenn
ut water dunkle wulken maalt,
maal ik hier nerrn
min sachten swungen linien
ut dodes gras.