Notizen ut'n Saatmaand


wo fien de wulken weiht un flüggt!
dat loof so licht, so fee!
as weer't noch sommer, de allee...
doch tüüscht se sik, se lüggt.

dat johr stellt enen afscheedskranz
vun nix, vun luft un licht
üm sik as enen slier vun glanz
un slüppt ganz lies in de distanz...
so schöön weer sien gesicht.


 

wo schöön de bööm den rand vun feller maalt,
em wölvt un fast ümrullt, en noble brandung,
de stahn blifft in de lucht un sünner landung,
en bild bloots vun en vörgang, en gestalt.

un kiek, mit wo veel grazie dat feld
ehr antert, mit sien hang sien swungen glieden,
fien kanelleert, versliert gröön mit sieden
un eenzigaardig vör den himmel stellt.

kann so veel anmoot kamen un bestahn
sünner en oog, dat kiekt un wunnerwarkt?
hett sik düss schöönheit uns to'n spott versworen?

se spott uns, dat is wiss: se driggt uns nohren
as wenn nix weer; se is, wat nümsnich markt —
een stoop in de vullkamenheit ehrn plaan.


de wulken kemen an in't land
un bröchen em den schadden.
un liekers leggt se sachten sik
as hannen op de matten
vun wintersaat, un op den knüll
un in de woolden warrt dat still...
vergeten warrt de padden.


Fotos un Texte: Marlou Lessing
mehr dorvun: hier

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet