He seet an Strand, plier över t Meer
un drööm sik wiet, wiet weg achter de Kimm.
En laue Bries tuus an sien griese Hoor;
kunn he bloot flegen as de Vagels in Wind.
Dat Hart vull Feernweh, nochmaals ne Hüüer.
Sien Seetiet güng vundaag em dörch n Kopp,
dacht ok torüch an Mast un Schottbruch, Störm un Füür,
doch dat Meer rööp em un sien Lengen hör nich op.
Un sien Feernweh drifft em in veele Havens,
wo Solt un Fischruuch vertruut in de Nesen weiht.
Wo de Fischerslüüd na Knakenwark an laten Avend
lüttje Klöönsnacks hoolt, de geele Maand övern
Haven steiht.
Dat sünd Stunnen, wo he spöört, dat keene Tiet nich langt,
een Leven op uns Eer je veel to kort,
üm all de Wunder op blaun Eerdenball to sehn,
un sien Lengen hööl nich op.
He flüster: Seewind, blas mi stramm in t
Seiltüüg
un driev mien Droomschipp seker över t Meer.
Still mi denn Splien, to sweven as n Vagel,
so as de Albatros, de ahn Enn flüggt hen un her,
un bring mi hen, över Meern in anner Länner,
jümmers een Handbreet Water ünnern Kiel."
Sien Lengen würr sik je ni nich mehr ännern.
Gifft dat in t Leven villiggt noch n anner Teel?
|