Harvsttiet

vun Silke Frakstein

De Fleeg, de Immen sünd meud un matt;
en Swienegel tappert noch rüm, he hett de Tiet verpasst.

Flietig is de Katteker. He stoppt de Nööt in alle Ecken.
Is mennigmol nich so licht, överall wat to verstecken.

Bi all dat Gewimmel bi de Deerten
köönt wi Minschen den letzten Sünnenstrohl geneten.
Se warmt dat Lief un bringt de Natur to'n Lüchten.
Een Struuß vun Farven sett dat Hart in Verzücken.

Heuerst du dat Ruscheln un wo still dat is?
Överall is dat dookig un keen Wind.
De Welt steiht still.
De Gedanken goht trüch no Freuhstück op'n Balkon
un obends mit Rotwien un Lampion.

Du denkst an den längsten Dag un de kotte Nacht —
wo veel Scheunet hett de Warms uns bröcht!
De Tropenluft hebbt wi längst vergeten,
wi wüllt nu den letzten Sünnenstrohl geneten.

Doch dor is noch Een, de luert op wat
sitt in de Eck un bekickt sik dat Speelwark.
Hett dat Nett knütt twüschen Blomen un Goornstohl
un denkt bi sik: "Loot di Tiet" — bums, sitt wat binnen — "Sühste wohl!"

Dick un fett hett se sik freten,
kann den Winter nu geneten.
Ik frei mi op Peperkoken un Marzipan
op Sneeballschlachten un Sleden fohren.
Un een, twee, dree, hest sehn
kümmt dat Fröhjohr, un allens is greun.