Ringelduben

vun Heinz Tiekötter



Dat Gegurre fangt all mit den ersten Sünnschien an. Dat mookt di wach un hollt di vun dat Wedderinslopen af. Worüm sasst du in de Sommertiet all Klock fief opstohn?! Kunnst doch tomindst noch twee, dree Stünnen in de Puuch liggenblieben. Man de dorige Holtduben, de dinkt dor anners öber as du. Un wenn du to de geheurst, de sik vun Piepmatzen all so freuh mit jemmer Gesang steurt feuhlt, denn geiht di so'n liebestollen Dubber vör de Sloopstuuv eerst recht op de Nerven. Aber dat nützt di nix, dat du denn opsteihst un dat Sloopstubenfinster tomookst. Wat so'n utwussenden Dubber is, den sien Larm geiht dörch Doppelschieben. Un wenn he nich grod siene Bruut 'n Ständchen bringt, denn verjoogt he de lütten Vogels un klaut jem dat Fodder. Dat heet — de plietschen Lünken, de wiest de Duben, wo Bartels den Most holt. De Dubber rüttelt grood noch mit den Kopp no boben or kiekt in de Gegend rüm, dor ist de Bissen vör sien Schnobel all weg. Wedder weer 'n Lünk fixer. Dor tokieken, dat is'n Vergneugen. Dat mookt Spooß. Ok freuh an'n Morgen.


"Haas un Igel" orrer "Duuv un Lünk"? Egaal, ik bün al dor!

Mien Fründ Michel hett siene Terrass vör de gode Stuuv un dorvör stoht dicht an dicht Rhododendron. De Büsch stoht so eng, dor kümmt keen Inbrekers dörch. In düsse Heck leevt en ganzen Lünkenstoot. Sünd meist mehr as fofftig Deerten. Wokeen sowat vör sien Finster hett, de bruuk dat hele Johr keen Puschenkino, so veel Leben is in de Hecken. Michel un siene Brigitte kennt all welk vun jem un weet Bescheed üm jemmer Rangstell in ehr'n Vereen. Un ok, wenn af un an 'ne Drussel or en Specht vörbikümmt un sik den Buuk vullhaut: de Lünken koomt nich to kott. Michel hoolt dat Fodder sackwies. Blots dat de dorigen Duben jümmers mit vun de Partie sünd un sik mit Larm bedankt, doröber argert he sik. Eh dat de op de Feller goht un Fodder seukt, kiekt se lebber glieks no Sünnenopgang bi Michel vörbie. De is mit sien Nerven an't Enn.


De Lünkenfoderplatz — mit Besöök vun en Gröönfink

As he annerlest wedder 'n Sack vull Körners för de Lünken hool, froog he den Händler, wat de nich wat weet, womit he de Duben loos ward. Kloor wüss de Händler wat: Michel sall 'n Pohl in de Eer rammen un op düssen Pohl een vun düsse Plastikkreihen nogeln. En tweete Kreih sall he mit'n dünnet Bändsel an en Ast binnen un de swingt sik denn hen un her. Dat wirkt op tein Meter in Ümkreis, verseker em de Händler. De Kreihn sünd de natürliche Feinde un vör de harr so'n Duuv Bang. He harr tofällig noch twee vun de Kreihn an't Loger.

Mondag hett Michel en Pohl trechtsoogt un anpinselt un an Rand vun de Terrass inbuddelt. Bobenop keem en Queerholt un dor sitt nu de Kreih un bewacht den Fodderplatz vun de Lünken. De annere hangt in Boom un schaukelt in Wind.


Wat hett de arm Vagel verbraken, dat he so hangt warrt?!

An'n Dingsdag in de Freuh üm halbig fief weer dat luud as elkeen Morgen. Mit Michel siene Roh weer dat vörbi. He stunn op, gung an dat Finster un keek rut: An'n Pohl seet de Dubber op den Rücken vun de Plastik-Kreih un gurr för siene Dubenlady dat Morgenständchen. Jüst so as all de annern Dogen ok. Un sietdem is de Rücken vun de Kreih de Lieblingsplatz vun den Dubber un ünner em is de Footbodden rundüm vullscheeten.


11.3.2018


na baven