Up de Hochtietsreis

vun Antje Heßler

De eerst Fohrt up den "Amazonas des Nordens", de Wakenitz, hett uns so goot gefullen, dat wi al wedder up den Wakenitzdamper na Rotenhusen ünnerwegens weern. Un wedder weern Swattfohrer an Bord!

Dittmal weern se up de Hochtietsreis. Blaue Federlibelln weern dat, de kannst faken an't Water drapen, sünnerlich wenn dat en reines, ruhiges Water is — dor sünd se tohuus. Se wullen ehr Hochtiet an Bord fiern! De Libellen kemen glieks in Tandem anflagen. He weer blaag — as Mannslüüd dat ja oftins op Hochtieden sünd, ok bi uns Minschen; avers de Libellerich vun düsse Oort is alltiet blaag, nich blots bi de Hochtiet. Un dat is en schönes, lüchen Blaag. De Bruut weer hellbruun, so seht de Fruuns bi de Blaue Federlibelle ut, vun Kind an. Vörn up dat Lief un an'n Kopp harr uns Libelle schöne Striepen in depes Düüsterbruun un Ocker, meist as en Tigerin. Dat weer en wunnerschöne, rassige Bruut!

Up den griesmengeleerten Teppich in'n Fohrgastruum vun dat Schipp leten se sik daal. De Mannskeerl harr mit dat Enn vun sienen Steert den Hals vun de Fru ümfaat. Dat is de Anfang vun dat Libelln-Leevsspeel; wenn dat op den Hööchtpunkt kümmt, dockt de Fru mit dat Enn vun ehrn Achterlief an de Samenbucht vun den Mannskeerl an, de he mehr vörn an sienen Achterlief hett, un haalt sik dor den Samen för de niegen lütten Libelln. Dat gifft denn dat berühmte "Rad", dat Libelln bi de Poorung foormt. Wodennig dat utsüht, heff ik hier fotografeert.

So wiet weer dat bi uns' Poor noch nich. Man "ümarmt" höllen se sik al, un dor seten se un leten sik nich stören; se harrn allens üm sik rüm vergeten, dat maakt de Leev. Ik güng in de Knee, üm se to knipsen. Aver so geev dat keen goot Bild af. Dor keem mien Mann mi mit en Tempotaschendook to Hölp. Beid hockten wi nu up den Footbodden vun dat Schipp. Ganz vörsichtig hebbt wi de Libellen up dat Dook bugsiert. Jümmers noch leten se sik nich stören!

De Lüüd an Bord keken al ganz neeschierig, wat wi dor ünnen wull möken. Endlich harrn wi dat schafft. Dat Libellenpoor seet up dat witte Dook. Nu kunn ik de Hochtiet vun dat Swattfohrerpoor mit den Knipskassen fasthollen. De Libellen möken sik goot up dat Tempotaschendook. Se höllen dat dor en ganzen Stoot ut. Aver denn güng de Hochtietsreis in Tandem wieder över de Wakenitz. Da, hooch in de Luft, vör den blaagen Heven, foormt se denn later ehr wunnerschönes "Paarungsrad", dat utsüht as en Hart. — Da seggt wi Minschen nu vun'n Sex: "Blots Flegen is schöner!" Man de Libelln hebbt dat beid tohoop! Wa mutt sik dat wull anföhlen?!