Wat so'n Koh uns vertellen deit

vun Wolfhard Sauerbrey


Jo, mit mien Fleesch, da is dat schon
so'n Oort vun Kettenreakschoon:
Eerst brennt de Minsch, as weer dat wat,
den Amazonas-Uurwoold platt;

un is he plattleggt, plannt se dann
op de Rebeeten Soja an.
De gröttste Deel, as ik dat seh,
maakt se to Foder för dat Veeh.



So'n Veehtüüg achter Trallen leevt,
bit se den Gnadenschuss em geevt.
De Slachthoff bringt, vull bit an'n Rand,
uns Fleesch nu op sien Förderband;

mit Börgers, Grill fritt sik denn dull
dat Volk dagdäglich rund un full,
un von den Kraam dat Resultat —
hier seht ji dat . . .

— Lütte Denkpaus —

Wenn Slachters enge wahnen doot,
denn hett dat Virus dat heel good,
un denn — dat is jo jüst passeert —
denn sünd glieks sößtig infizeert.

Un jichenswann, dat is ja klar,
denn warrt dat Fleesch dorwegen rar,
un willst du wat bin'n Koopmann halen,
denn muttst op Maal du mehr betahlen.

Denn warrt de Lüüd villicht bewusst:
is Fleesch to eten echt so'n Must?

Dat geiht ja ok mit anners wat,
de Minsch warrt ok vun annres satt,
un wenn de Welt an'n Afgrund steiht:
bewiest mol, dat dat "ohne" geiht!

Kriegt dat doch endlich in de Künn,

dat ik een "Lebewesen" bün!



30.5.2020


na baven