|
Vun den Wulf sien besten Frünnen
sünd wenig up'n Lann' to finnen.
Het mol de Wulf wat Schlimmes daan?
Dat schad nix, dorna kreiht keen Hahn.
Den Hahn wull man för't Kreihn
al den Hals ümdreihn.
De Hahn stunn poormol vör Gericht,
denn kreihn schall he lever nich.
Man wull em schienbor geern
woll lever hulen hörn.
Ganz veel kann de Wulf nich freten,
veel warrt blots ut'n anner reten.
Verstreiht root blödig Fleesch in Gras
makt schienbor Gras so'n beten blass.
Un wokeen rüümt dat alln's in?
De Wulfsfründ wull woll geern dor hin.
He makt geern mol sowat mit,
wiel man sowat nie vergitt.
För de veelen Stücken
mutt man sick veelmols bücken.
Blots he hett jo gor keen Tiet
un de Weg is veel to wiet.
De Minsch sitt an sien Schriefdisch geern
un regelt veel so ganz vun feern,
verbrukt in Kopp sien mehrste Mumm.
De is ganz gewiß nich dumm.
De weet so veel so veel genauer
un is deswegen jümmer schlauer.
Bi den klappt ganz veel allerbest
ohne eenen Praxistest.
Fallt em Kopparbeit mol suer,
he is mit Arbeit un Natur
doch jümmer klöker as de Buer.
Seggst de Wohrheit richtig düütlich,
denn warrt dat Leben ungemütlich.
|
