Mien Fööt

vun Liane Breiholz


As ik up diese Welt mal keem,
dor weern mien Fööt ganz kleen —
ik kunn nich loopen, kunn nich stahn,
leeg in de Weeg un ween.

Worum, wiel ik nich lopen kunn?
Dor muß ik noch up töven.
Na'n Johr, as ik ranwussen weer,
dorfüng ik an to öven.

Toerst wohl noch an Mudders Hand,
bald güng dat denn alleen.
Vun dor an geev dat keen torüch,
fast stünn ik up mien Been.

Mien Fööt, wat hebbt de lopen muß
und dat weer ok man goot,
wi harrn keen Auto un keen Rad,
ging allens bloß to Foot.

Loop in de Feldmark, schon as Kind,
Kaninkenkruut to pflücken,
ok muß ik mit Kartüffel stoppeln
un na dat Korn mi bücken.

So güng dat in dat Leven rin.
wat sünd mien Fööt bloß lopen!
Dag för Dag to Arbeit hen,
denn de hett ümmer ropen.

Ok in de Freetiet sünd se schechert,
de Bargen up un daal,
wat hebbt se Kilometers maakt,
doch denn, so up'n mal ...

... wullen se nich mehr, as ik gern wull,
se setten sik to Wehr,
as wullen se seggen: Wi sünd oolt
un köönt dat al nich mehr.

Mien Kopp, de kann dat nich begriepen
und denkt, man to, man to —
jedoch mien Fööt, se wiest mi dat:
du geihst up de achtig to.

Ach ja, denn will ik mi doch freien,
dat ik noch lopen kann!
De Herrgott mi Gesundheit schenkt,
ik nehm dat dankbor an.


23.2.2016


na baven