|
Sachter geiht hüüt de Wind;
dor in'n Stall liggt dat Kind.
Vadder un Mudder sünd arm.
Dat sik de Herrgott erbarm!
Küll un Düüster sünd stark;
Licht und Leev Gott sien Wark.
Acht up dat Kind sienen Mund!
Kiek doch, sien Ogen so rund!
Oog un Mund lacht uns to;
Freud strahlt up, maakt uns froh:
Gott as en Kind, minschengliek:
he is arm, uns maakt he riek.
Leev un Licht, dien Begehr:
nu warrt Freden up Eer.
Ach de dat höpen, sünd veel;
Levensmoot warrt uns todeel.
|
