So veel Wünsche un bannig veel Drööm,
dat sünd de Tieden för uns Dannbööm.
Nu singt de Menschen ehr Weihnachtsleder,
ok dat beschenkt warrn mach een jeder.

Vernöögte Snuten, wenn Snee wedder buten,
to Koffetiet Moders Pletten un Stuten.
Dat Johr geiht wedder maal so fierlich to Enn.

Dat rüükt na Mandeln, Zimt un Klöven;
de Kinner mööt noch beten töven.
De Tiet för Iesblomen, för rode Nesen,
Sporen in Snee, wo Reh un Hasen schesen.
Un in ’n Kamin de Funken dansen,
püstert de Wind denn Snee to Schanzen
in uns kommodige Wiehnachtstiet
mit’n smucke Dannboom — bi Kersenschien.

En gröne Dann is dorbi wichtig,
jümmers to Wiehnacht, so is dat richtig.
Brennt helle Kersen, de Leder klingen
un uns Hund jault mit bi ’t Singen.
Un ward dat düstern, kloppt an de Dören
de Wiehnachtsmann, de Minschen spören,
dat sünd besünnere Daag, bevör dat Johr to Enn.

Dat rüükt na Mandeln, Zimt un Klöven;
de Kinner mööt noch beten töven.
De Tiet för Iesblomen, för rode Nesen,
Sporen in Snee, wo Reh un Hasen schesen.
Un in ’n Kamin de Funken dansen,
püstert de Wind denn Snee to Schanzen
in uns kommodige Wiehnachtstiet
mit’n smucke Dannboom — bi Kersenschien.