vun Gertrud Everding

Geihst du so üm Wiehnachten rüm in de Schummertiet in Hamborg-Bramfeld an de Bramfelder Chaussee lang, denn grööt di de gröne Toornmütz von de 100-johrige Dörpkark, de Oosterkark. De groten Linden hefft nu al lang keen Bläder mehr, so kannst du em dor baben sehn: den lüchten Wiehnachtssteern. He grööt dörch de Düüsternis as'n fründlich Verspreken: Ok düt Johr kümmt Wiehnachten, mag dat ok noch so gräsig utsehn op uns Eer.

En Steern was dat ok, de vör mehr as 2000 Johrn Minschen op'n Weg bröcht hett, de dat Königskind besöken wullt, dat op de Welt kamen schull. Kunn doch gornix anners sien, as'n Königskind, de niege Steern weer doch so groot un schöön. Un denn müsst dat ok endlich beter warrn op uns Welt!

Dat is jo woll hüüt noch so! Een Maand- or Sünnfinsternis, en sünnerlich Steernkonstellatschoon, de Lüü fohrt dor hen, mit'n Schipp, mit'n Auto, mit Fohrrad, to Foot, ganz egaal, Hauptsaak, se hefft dat ok sehn. Dor stahn se un maken den Hals lang, mit Feernglöös, mit Glöös, de swatt ankokelt sünd — se sünd dor un kiekt sik den Hals scheef. Un so is dat woll jümmers al west. Kiek maal! Dor is wat passeert! Villicht warrt nu ok op uns Welt wat beter!

An'n Dannboom in de Kark blenkern de Lichten. Ik heff en langen roden Mantel an — ik speel een von de hilligen 3 Könige, un ik will dat Kind besöken. — Na lange Reis hefft wi, miene Frünnen un ik, dat endlich funnen. As wi to dat Huus kemen, strahl da de grote Steern. Nix as rin! Middenmang sünd ok miene Reisekamraden. De Kameels sünd buten bleven. De weern to groot un de rüken ok so komisch, do warrt sik dat Kind verfehrn.

Op mien Kopp heff ik en swatte Samtmütz, Wetenschapler, Astronom, Astroloog — ik bün en Studeerten, ik weet Bescheed. In miene Hannen heff ik 'n lütt Schöttel mit wat binn. Schall Myrrhe sien, as Geschenk för dat Kind! Dat Lütte kiekt mi an — Myrrhe schenk ik, hölpt seker bi Krankheit un Smarten! Warrt dat Kind sik villicht üm kranke Minschen kümmern? En groten Wunderdokter? Ik seh al vör mi de velen Lüü, de na em schreen. Help mi, help mi doch!

Op eenmal is dor en Schadden to sehn — een groten Pahl — nee — dat is'n hölten Krüüz! Ik bün ganz verschraken, avers de Wienachtssteern strahl nu meist noch mehr.
Do warrt mi dat ieskolt kloor. Ik bün keen Kööng, ik höör to den Oolen-Krink von de Oosterkark in Bramfeld.

Över de Krüff is dat Krüüz to sehn — dat Krüüz, dormit mööt een jümmers reken in sien Leven. Dor geiht nix an vörbi.

Aver de, de hier in de Krüff sien Leven as Minsch anfangt, de warrt dormit fardig — ok wenn dat swoor is. He fangt dat an — he bringt dat ok to Enn. Wat blifft, is de Leev. —
Wat he woll von uns dörför hebben will? De Steern gluustert op — ganz hell. "Vergitt nie nich de Leev!", swiestert dat, "se is dat gröttste — de Leev."
Un liesen hör ik dat as'n Wegenleed, as Engelleder:

Ik stah an diene Krüff nu hier, o Jesu, du mien Leven.
Ik kümm un bring un schenk di blots, wat du mi al hest geven.
Dat is alleen mien Geist un Sinn,
Hart, Seel un Moot, nimm du dat hen, un laat di dat gefallen.

Klick op to'n Vergröttern!