De Legende vun'n veerten König

Na en oll russisch Vertellen, dat mi Rosemarie Sadewasser schickt hett.
Plattdüütsch vun Anke Nissen

Dor warrt vertellt, as Jesus up de Welt kamen sull, dor lüüch de Steern nich blot för de weisen Könige ut dat Morgenland — Caspar, Melchior un Balthasar — nee, de lüüch ok för enen Weisen in dat wiede Russland. Sien Naam weer Coredan. Un ok he is lostrocken, jümmers achter den Steern an.

He nehm dree wertvull rode Eddelsteen mit, dorto fien, witt Linnen. Sien Mutter geev em noch en lütt irden Pott Honnig mit, dat harrn de samtpelzig Immen in Russland sammelt. Denn steeg he up sien leevst lütt Peerd Wanjka, un denn is he losreden. Sien Weg güng dörch sien ganze Königriek, man de Steern stünn jümmers noch nich still. Ahn Ruh un Rast is he em achteranreden. He kenn nich Dag nich Nacht, he kenn nich Hunger nich Döst. Blind weer he för all dat Schöne üm em rüm, un he höör nix vun den Larm in de prächtig Städer. De Wööst kunn em nich schrecken, de Sünn kunn em nich schaden — he folg ahn Irren den Steern.

As he al lang Tiet ünnerwegens weer, dor begegen em Lüüd, heel vörnehm Lüüd, de — jüst so as he — achter den Steern an reden. De Lüüd harrn düür Tüüg an un se reden up hoge Kamele. Vele Dener un Helpslüüd weern bi ehr rüm. Coredan freu sik, he versöch up sien lütt Wanjka Schritt to hollen.
In de Harbarg, dor legg he sik in de Schüün, so as he dat wennt weer. Un he sleep deep un fast, graad so, as leeg he up sienen Aven in Russland.
In de Schüün weer ok en arm jung Fru, de kreeg merrn in de Nacht en lütt Deern. As Coredan seeg, wo arm un naakt dat Kind weer, dor trenn he en vull un breet russisch Maat vun sien fien Linnen af un geev dat de Mudder.

In de Twischentiet weer de Karawane ut dat Morgenland wiedertrocken, un Coredan hett se nie mehr inhaalt. He hett blot en Bott funnen, inritzt in'n Stamm vun de hoge Palm an'n Punkt, wo se sik drepen wullen:
"Wi dree töövt up di in Bethlehem."

Nu trock Coredan wedder alleen den Steern achteran.
Enen Dag, dor sehg he an'n Weg en wenen Kind. Dat lütt Ding kunn nich wieder, weer verletzt. Coredan kunn't nich mit ansehen, wo de Tranen över dat lütt Gesicht lepen, wo dat Bloot ut vele Wunnen keem. He böör dat Kind to sik rup up sien Peerd un bröch dat trüch in dat Dörp, dörch dat he graad reden weer. Dor hett he ene Fru funnen, de sik üm dat Kind kümmern wull. Coredan nehm en Eddelsteen ut sienen Gürtel un leet den för dat Kind dor, dat sien Leven sekert weer.

Denn is he wieder reden. He hett de Lüüd na den Weg fraagt, denn he kunn den Steern nich mehr sehen. Man denn — wat för'n Freud! — weer de Steern wedder dor. Un as Coredan em achteran leep, dor keem he in ene Stadt. Dor begegen em en Liekenwagen, achter den Fru un Kinner güngen. De weern vull Truur, vull Smart, ehr Mann un Vadder wörr graad to Graff bröcht. Dorna sullen Fru un Kinner as Sklaaven verköfft warrn; denn de Familie harr Schulden. Coredan duur de Fru un Kinner. He nehm den tweten Eddelsteen ut sienen Gürtel. En Sünnenstrahl füll up den Steen, un he lüüch un funkel wunnerschöön. De nieborn König sull em hebben, dissen Eddelsteen, man nu geev Coredan em de Fru:
"Betahl, wat ji schullig sünd! Kööp Huus un Hoff un Land, dat ji ene Stell hebbt, wo ji blieven köönt!", sä he. Denn dreih he sien Peerd un wull wieder achter den Steern rieden — doch de weer wedder verswunnen. Coredan weer trurig. Wörr he dat Kind noch finnen? Orrer harr he sik vun sienen Weg afbringen laten?

He keem in en frömd Land, dor weer Krieg. In en Dörp harrn Soldaten Buurn tohoop dreven, de sullen up slimme Oort to Dood bröcht warrn. De Fruun schrien, un de Kinner wimmern. Grugen keem Coredan an — un Twiefel. He harr noch enen Eddelsteen — sull he mit lerrige Hannen vör den König vun de Minschen kamen? Doch dat Elend weer so groot, dat he nich lang töger. Mit ziddern Hannen haal he den letzten Eddelsteen ut sienen Gürtel. Wedder schien de Sünn, un wedder strahl de Steen hell up in sien Hand. He hett de Mannslüüd losköfft un he hett so de Fruuns vör dat Schänden un dat Dörp vör dat Verwösten reddt.

Mööd un ahn veel Höpen is Coredan wieder trocken. De Steern, de lüüch em nich mehr. Johre is he wannert, toletzt to Foot; denn ok sien lütt Peerd Wanjka hett he verschenkt. He hett Lüüd, de swack weern, holpen. He hett Kranke pleegt. Keen Noot bleev em fremd. Toletzt müß he bedeln.

So keem he enen Dag in enen Hafen vun en groot Stadt graad dorto, as de Vadder vun ene Familie wegreten warrn un up en Schipp, ene Galeere, ankeedt warrn sull. Coredan harr nix mehr, womit he den Mann helpen kunn, as blots sik sülm. Un so güng he as Galeeren-Sklaav an Bord. Sien Stolt kreeg enen dullen Knax, as he in Keden leggt wörr. Vele Johr vergüngen. Coredan hett upgeven, se to tellen. Sien Hoor weer gries, sien Liev twei. Doch denn lüüch mit'nmal sien Steern wedder an'n Himmel. Un — wat he nienich waagt hett to höpen — he wörr frie laten. He wörr an en Küst an Land sett. Un in disse Nacht drööm he vun sienen Steern, vun siene Jugend, as he lostrocken weer, den König vun de Minschen to finnen. He höör ene Stimm, de reep: "Holl di ran, Coredan! Iel di!"

Glieks maak he sik up'n Weg. He keem in ene grote Stadt. Veel upreegt Lüüd trocken rut vör de Muurn. All drängen na enen lütten Barg. Baven stünnen dree Pahls. Coredans Steern, de em na dat göttlich Kind harr bringen sullt, bleev över den Pahl in de Mitt stahn, lüüch noch mal up — dat weer, as schrieg de Steern — un denn weer he nich mehr to sehn.

Coredan keek den Mann an, de an den Pahl in de Mitt annagelt weer. In den siene Ogen fünn he allens Lieden un all Quaal vun de hele Welt. Aver dor güng ok en groot Verstahn vun dissen Minschen ut un ene so innig Leev, de över all Grenzen recken kunn. De Hannen vun den Mann weern vun Nagels dörchbohrt un harrn sik inkrümmt.

Jach — as en Blitz — fohr dat dör Coredan: Dit is de König vun de Minschen. Dit is Gott sien Söhn, de Heiland vun de Welt, den ik söcht heff. He is mi begegent in all de Minschen, de ahn Help un in Not weern. Em heff ik deent, wenn ik all de Lüüd, de nich alleen trecht kemen, hulpen heff.

Coredan füll ünner't Krüüz up de Knee. Wat harr he Em to bringen? Nix! Sien lerrigen Hannen streck he nah baven. Dor füllen dree düüster-rode Bloots-Drüppen vun't Krüüz in siene Hannen. Se lüchen mehr as jeedeen Eddelsteen.
En Upschrie dörchbever de Luft — den Mann an't Krüüz sack de Kopp dal. He weer doot.

Ünner't Krüüz sack Coredan doot to Eerd, up sien Gesicht leeg en ganz fien Lachen:
He harr nich vergeevs söcht — he harr funnen.