Dör uns Hannen
Andacht to Aarndank

So singt wi hüüt in de Aarndank-Gottsdeensten dat "Buernleed", dat Matthias Claudius uns geven hett, een vun de schöönsten Leder vun't ganze Johr. Meist frei ik mi ok al dat ganze Johr op, dat an Aarndank in en smückte Kark mit de ganze Gemeen to singen.

Mit Feld un Broot hebbt de mehrsten vun uns avers nich mehr veel to doon — liekers ok in de Städer de Altäre mit Koorn un Grööntüüch dekoreert warrt, wieldat de Minschen ganz good weet, dat dat, wat de Lasters vun de Supermarktkeden in de Städer rinkarjuckelt, allens eerst op't Land wassen mutt. Den erdigen Ruuch vun'n fuchtigen Ackerbodden un dat Wunner vun't Wassen kennt de wenigsten sülvst. Avers ok wi modernen, "urbanen" Minschen nehmt dat Wunner vun't Wassen wohr: Wi diegt, uns Bekanntenkrink wasst, uns Erfohrensschatz un uns Künn ok, un wi verdeent Geld.

Un nu seggt uns Leed uns: Allens dat kümmt vun Gott. Dat will bloots dör uns Hannen lopen, dat de Welt wieder wassen un diegen kann. "Es geht durch unsre Hände, kommt aber her von Gott." Dat heet: Dat will nich in uns Hannen liggen blieven! Ok op uns Konto will dat nich liggen blieven, un al gor nich in uns Weertpapeer-Portfolio. Allens kümmt vun Gott, un dat heet: Dat höört uns gornich to. Wenn wi empfangen wüllt, mööt wi de Hannen apen hollen — un mit liekso apen Hannen schallt wi dat wiedergeven. Wenn wi dat wiedergeevt — wenn wi wat schenkt orr spendt —, denn kümmt dat gor nich vun uns. Dat kümmt vun Gott. Un de Minsch orr de Organisaschoon, de wi beschenkt orr de wi en Spenn tostüürt, mutt sik nich bi uns bedanken — veelmehr dröfft wi all uns an desülvige Adress bedanken. Ja, wi dröfft ok dorför danken, dat wi wiedergeven köönt!

Hier schuuvt sik en Bild in mien Gedanken: dat schöne Gedicht "De röömsche Brunnen" vun C.F. Meyer, dat ik hier översetten do:

So as elk Brunnenschaal is jedeen Wesen in Gotts Schöppen. Sien Nohren nimmt dat ut de Natuur un gifft anner Wesen in de Natuur Nohren; man allens, wat dat nimmt, kümmt eentlich vun baven, vun Gott, de allens üm uns inricht' hett un mit sienen Segen lebennig höllt.

Un wenn dennso allens, wat in uns Leven wat weert is, ut Gott sien Hannen kümmt: Schulln wi denn nich nipp överleggen, woneem dat henwill? De Anter is nich ganz licht. Wenn wi t.B. uns Geld-Inkamen nehmt: dröfft wi dat denn ok mal verjuxen? Orr is dat miteens so hillig, dat wi dat bloots an de "Dokters ahn Grenzen" spennen köönt un sülven op Spoorflamm leven mööt?

Nixda, wi schallt natüürlich mit uns Geld Godes doon, avers Godes is ok: Freud. Gott will sien Welt mit Freud un Leven füllen, un wenn wi Middel dorför in de Hannen hebbt — un Geld is so en Middel —, denn köönt wi dat bruken, anner Minschen, avers ok uns sülvst Freud to maken. Un mennigmaal is dat sogor datsülvige!

Ja, wi schallt Geld in Leven verwanneln. Dat Leven kann sooo vele Gesichter hebben. Geld dorgegen, dat bloots op en Konto rümliggt, is de Dood. Geld in en Aktienportfolio is de Dood.

Avers dat Sporen, dat doot wi doch för de Tokumst! För't Öller! "Spare in der Zeit, dann hast du in der Noot!" Wenn wi allens, wat Gott in uns Hannen leggt, in Leven verwannelt — hebbt wi denn ok jümmers noog? Later? In't Öller?

Dorför steiht Gott graad! De Bibelwöör, in de he uns dat tosekert, sünd Legioon. "Sorgt sik nich!" "Ik will ju dragen bet in't Öller!" Wat Gott uns so veelfach tosekert, dat kann nich mallöörn. Wi dröfft vull Vertruun un vull Dankleder un vull Juchhein uns Leven leven un allens, allens, wat Gott in uns Hannen gütt, in Freud un Leven verwanneln.