En anner Aarn

vun Marlou Lessing

Irrt sik nich! Gott lett sik nich spotten.
Denn wat de Minsch seit, dat warrt he oornen.

Galater 6, Vers 7

Morgen is Aarndank, un de Aarn is düt Johr wedder rieklich utfulln; wi hebbt veel lto danken. Man Sorgen drievt uns üm, Sorgen üm den Freden vor allen, de bi uns brüchig schient un annerwegens in de Welt al braken is. Wenn wi wat to sorgen hebbt, stellt dat foorts den Dank in'n Schadden. Schull nich so ween; schull ehrder annersrüm ween; avers so is de Minsch.

Laat uns ehrlich ween: Dat is nich bloots de Sorg üm den Freden, de uns ümdrifft; wi föhlt, dat sik wat Grötteres änndert. Uns Eer kümmt an en Grenz vun de Lasten, de se uns afnehmen kann, de Stabilität vun de Ökosystemen wackelt, de Aarten verswinnt scharenwies, un wi weet: Dat warrt Gerangel geven üm de letzten irdschen Göder as Ackerland, rein Water, Energiequelln. De minschlich Bevölkern nimmt langsamer to as fröher, man noch, un wi weet, dat dat för ganze Völker üm't Överleven gahn warrt. De Tied vun sorglos Wassdom, de Sekerheit, dat dat elk Generaschon beter gahn warrt as de Öllern — düsse Tied is vörbi, un dat föhlt wi.

Wenn de schunnen Eer in Tokumst jümmer minner dat geven deit, wat wi as sülvstverständlich vun ehr verwachten doot, un jümmer minner vun dat opnimmt, wat wi ehr as sülvstverständlich opbürden doot — unsen Müll, unse Afgase, unse Anspröök —, denn warrt dat Johren geven, in de de Aarn wohraftig ringer utfalln warrt un wi uns vull Beduern na de Tieden vun hüüt trüchlengen warrt. Dat is unvermeidlich, dat düsse Tied kümmt. Wi sünd al so dorbi, uns Levensgrunnlagen toschann to maken, un wenn wi nu noch poor Kriegen föhren mööt orr wüllt, staats mit dat Ümdreihn wiedertomaken, denn kann un kann dat nich good utgahn. De Natuurgesetten verhannelt nich. Un se seht ok nich in, dat düt un dat un annerswat jüst mal wedder wichtiger is as en Levenswannel in'n Inklang mit de Natuur. Se maakt nich Paus, bet wi uns Weerschapswassdom repareert un Putin torechtstukt hebbt. De Natuurgesetten warkt gnadenlos wieder.

Is dat nu so, dat Gotts Gnadenhand, de uns jümmers allens rieklich schenkt hett, sik langsam vun uns aftrecken deit?!

För mi föhlt sik dat anners an. Ik bün reinweg dankbor för de Konsequenz, mit de Gott sien Gesetten warken lett. Ja: Ik dank Gott för den Klimawannel un dat he endlich kümmt. För dat Aartenstarven to danken fallt sworer, denn so veel unschüllig Geschöppen möt lieden, man över dat, wat uns Minschen dorvun drepen deit, bün ik froh. Gott hett uns ja frielaten, hett uns de Verantwoorden för uns egen Hanneln överlaten. He warrt also de Kastangeln nich wedder un wedder för uns ut't Füer halen. Dat wöör en regellose Welt ween, vun unmünnige Minschen bewahnt. So en Welt will Gott nich. Solk Minschen will he nich. Dorüm lett he uns de Konsequenzen vun uns Hanneln in't Gesicht kieken.

Alltohoop is de Aart, woans wi mit de Schöppen ümgaht, vun so en Skrupellosigkeit un Brutalität, dat ik dat swoor mit ansehn kunn, wenn dat keen Konsequenzen hebben wöör. Gott haalt twoors nich de Kastangeln för uns ut't Füer, man he bringt uns wedder in de richtige Spoor — ok wenn dat wehdeit. Anners verstaht wi dat ja nich. Wi hebbt Gnaad nich verdeent, denn ut Gnaad köönt wi apensichtlich nix lehren. De Schöppen is al veel goodmödiger west, as en Minsch jemalen west weer; se hett uns jümmers wedder opfungen. Man bald is Sluss, un de Minschheit mutt dat oornen, wat se seit hett — nix Godes.

Un de velen Unschülligen, de dorünner lieden mööt? Nich bloots de Deerten, ok Minschen. Dat drippt ja doch toeerst jümmers de Armen, de Poveren, de Unschülligen. Un för de enkelten Minschen — dat höp ik toversichtlich — warrt Gott alltied sien Gnaad lüchten laten, ok wenn he de Minschheit alltohoop en Lekschoon lehrt. Wenn en enkelte Minsch beden deit, höört Gott to. Un helpt ok gegen all Unwohrschienlichkeit. Dat hett he bi mi faken daan.