Woans dat Unheel anfüng

vun Rudi Witzke

Abraham weer schon bannig old un sien Fru Sarah denn ok. Un se kreeg un kreeg keen Kinner. Dor weer dat in vergahn Tieden so Bruuk, dat dat Deinstmäken ok dorför sorgen müßt. Nich dat dat in ehrn Arbeitsverdrag stunn; nee, Deinstmäken weern dormalen eenfach Sklaven un harrn vunwegen ehr egen Leven nix to mellen. So müss se denn mit ehrn uurollen Deenstherrn na Bett. — Hagar wörr vun Abraham Mudder vun en gesunnen Jungen, vun Ismail.
Abraham hett sik dull freut un faken mit sienen lütten Butscher rümspeelt. Dat weer en Freud, de beiden totokieken.

Un den passeert dat Wunner: Sarah harr wat ünner de Schört. Un an Abrahams hunnertsten Geburtsdag keem se to liggen. En gesunne Jung keem up de Welt: Isaak weer dor.
Aver denn keem dat, as dat kamen müßt. De Bröder wussen ran, Ismail piert denn af un an den lütten Isaak. Sarah wörr füünsch. Jümmer weer Striet twischen de beiden Mudders un de beiden Jungs. —

Abraham speelt mit Ismail.
Sarah wörr noch füünscher un nehm sik den olen Abraham vör:
"So geiht dat nich wieder, jaag Hagar un ehren dreisten Bengel Ismail vun'n Hoff."
De Vadder vun Ismail un Isaak wüßt sik nich to helpen.

Nau dat köönt wi up dat Bild vun Jan Steen vun 1600 seihn. Binnen sitt de ole Sarah, un ehr Söhn Isaak lett, wat he huult un sien Mudder wat vörquaakt. Ik höör ut dat Bild richtig rut:
"Mama, Mamaa, he hett mi wedder anspeen!" Se straakt un tüüscht ehren Lütten.

Hülploos steiht Abraham up'n Dörensüll, en Arm hett he up Hagars Schuller leggt, mit den annern wiest he in't Huus. Wat seggt he?
"Bliev, kumm rin!" ....orrer:
"Dort sühst du, wat Ismail wedder anstellt hett. De lütt Isaak blarrt. So kann dat nich wiedergahn!"
Trurig un bannig raatloos steiht de Ool dor.
Hagar, en propper jung Fru, wischt sik de Tranen mit de Schört. Ok se weit nich een noch ut. Ismail, mit Flitz un Bagen togang, grient beten wat tücksch. Mit den Bagen kunn he bannig goot ümgahn. ——
He deit, wat em dat allens nix angeiht. He is en rechten Stiefkopp.

Abraham fünn nachtens keen Rooh nich. Dor keem Vadder Gott un trööst em: "Du kannst Di nich gegen wehren. Du müßt Hagar un ehren Jung loslaten un vun'n Hoff jagen. Ik verspreek Di, dat vun Isaak en stark Volk afstammen warrt, und ok Ismail warr ik to den Stammvadder vun en stark Volk maken, wieldat he vun di afstammt."

Annern Morgen staffeert Abraham Hagar mit'n Slauch Water un Broot ut un schickt se weg.

Bannig trurig keek he jüm na.

Hagar weer so dörch'nanner, dat se sik in de Wööst bi Bersheva verlööp. Bald weer dat Water drunken un dat Broot eten. Se leggt Ismail ünner enen Struuk un sett sik en Enn vun af up de Eerd. Se kunn nich mit anseihn, dat ehr leev Ismail nu wohl starven müß. Ismail waakt ut den korten Slaap up un huult. Dat nu höört Vadder Gott un schick stracks Engels to Hagar.
"Heff keen Angst nich, keen Angst! Vadder Gott hett dat Wenen vun Dienen Jungen höört."
Un Hagar kreeg mit Ismail tosamen Gott sienen Segen:
"Stah up, wees nu stark! Ik will de Nakamen vun Ismail to en groot Volk maken."

He sä nich dorbi, dat de beiden sik einig warrn müßten, wo elkeen sien Tohuus hebben schull. Dat müßten se alleen henkriegen.

Vadder Gott dee Hagar de Ogen up. Un dor sehg se en Soot mit köhl, frisch Water.

Vadder Gott hööl siene schulen Hannen later jümmer över Ismail un sien Lüüd. De wuß to en staatsches Mannsbild ran, kunn best mit Flitz un Bagen ümgahn. He kunn enen Wöstenvoss up hunnert Meter meern mang de Ogen drepen.
Sien Mudder geev em ene gode Fru ut Ägyptenland, un se levten seker in de Wööst vun Paran. — Ut Ismails Nakamen is en stark Volk worrn ok mit twölf Stämm.

Un hüüt? Bit to dissen Dag hebbt de vun Ismail un Isaak afstammen Völker dat nich trecht kregen, in Freden elkeen in sien eigen Rebeet to leven. Se bringen sik üm.

Minschen, de den frien Willen vun Vadder Gott kregen hebbt, de twischen Goot un Böös ünnerscheiden köönt, de mütten dat wohl trecht kriegen. Wenn dat nich al veel to veele Johr elkeen Dag üm Dode, üm groote Noot un Pien up beide Sieden güng, dennso kunn een seggen: De Israeelschen un de Palästineenschen benehmt sik jümmer noch as lütte Rotzgören. Wenn een den annern wat deit, löppt de een to sien Mama un klaagt un de anner kickt stiefköppsch.
Schamen schullen se sik! Aver dat hebbt se wohl nich liernt. Wokeen sik nich schamen kann, de bringt licht Schannen över sik un siene Lüüd.

Nüms kann se to Räson bringen. Up Vadder Gott töövt se vergevens. He hett sien Verspreken hollen un jüm den frien Willen geven, ehr Weeg to finnen. Beid weiten, wat goot un wat böös is. Und dat is al lang hööchste Tiet, dat se dat doon, wat Vadder Gott will un jüm toseggt hett.

Wünscht wi jüm: Shalom un Salem!
Un uns: Freden up Eerden!
Toeerst in uns Hüüs!