De Dööp apent de Döör

Predigt vun Sabine Stürzer

Gooden Dag ook,

ik bün Rokiye un ik kumm ut Afghanistan.
De Stadt, in de ik fröher wohnt hev, heet Baglan un liggt in Norden. De Stadt is nich so besünners groot, so bummelig 90.000 Inwahners.
Wi hebbt an Rand vun de Stadt leevt, dor, wo de Hüüs all wedder lütter sünd, nich wiet weg von de Feller, op de de Männer to Arbeit güngen.
Worüm ik dor weg bün un woher ik so good Platt schnack? Dat will ik Se geern vertelln.

Mien Mann Reza un ik hebbt, no Se ehr'n Kalender, in't Johr 2000 heiraat. An welk Dag? Dat kann ik bi besten Willn nich seggen. To de Tied weer groot de Lunakalender von de Taliban an de Reeg. Bit kort vörher weer noch de Sünnenkalender gültig. Mit de Kalenders weer dat as wi mit so veele Sooken: Allns änner sik jümmer und jümmers wedder.

As ik lütt weer, dor weer'n Suldoten ut Russland bi uns. Mien Mudder frei sik, se seh jümmers to mi: "Nu wart dat ruhiger un friedlicher hier bi uns un du kannst to School gahn. Dat is heel wat Besünners un du muss good opppassen un good leern."

Ik weer so hiddellich, as dat endlich losgüng. Ik wull geern veel, veel lernen un arbeiten un en netten Mann hebben un veele Kinner.
Dree Johr is good gahn, so lang kunn ik to School gahn, denn keem de Taliban an de Macht. Dat geev Milizen, Truppen, Suldoten, mool ganz veele, mool blots eenkelte Kämpfer.

Klor weer: Wi Kinner güng nich mehr to School. De Jungs mööden op Feld to'n Arbeiten un wi Deerns mööden in't Huus blieben.

Wi Fruuns — ik weer jo nu okk nich mehr so ganz lüüt un tell al mit to de Grooden —, wi müssen en Burka dreegen. So en Kleed, dat vun öbern Kopp bit to de Fööt güng, blots hier vörn vör de Oogen weer so'n lütt Finster.

Nee, so en Dings wull ik nich antrecken, dor hev ik mi freewillig melld un bün mit op't Feld to'n Arbeiten gahn.
Dor kunn wi noch uns ganz normoolen Kleeder dregen, blots op den Weg von to Huus bit to dat Feld un wedder trüch mütten wi de Burka dreegen.

Mi hett de Arbeit op Feld nich veel utmookt, denn blangbi, op dat anner Feld, dor arbeit jo Reza.
Ik kenn em al vun de Moschee her, ik harr heimlich achter den Vörhang vun dat Fruuns-Afdeel rutschuult. Dor weer Reza jümmers mit sien Vadder bi't Beden to sehn. He weer en ganz netten fründlichen Jung. Ehm wull ik heiraten un denn richtig in de Stadt leeven un in de Fabrik Geld verdenen.
So heev ik dröömt…

Wat hev ik mi freit, as sien Vadder mit mien Vadder dat afmookt hett, dat wi heiraten dröffen!
Woans dat genau to stand kummen is, weet ik nich, weer mi ook egol: Ik wull Reza sien Fruu warrn!

De Welt üm uns rüm? Seh leeg ut. Suldoten, Milizen, Kämpers, mool Sünnkalender, mool Lunakalender, mool School, mool keen School, mool Kantüffeln anbuun, mool Schlapmohn anbuun, mool Freeheit, mool trüch in de Scharia.

Un wi wull'n doch blos in Roh und Freeden leeven.

Uns Hochtied weer denn ok ganz fein, wi hebbt danzt un fiert un de Welt üm uns rüm vergeten, wi weern eenfach glücklich.

En Johr laater is denn ok all Meryem, uns Dochter, op de Welt kummen. Reza nööm se vun ersten Dag an "mien lütt Prinzessin".
Klor, en Jung weer noch beder west, man wi stunnen doch eerst an Anfang vun uns Leven. As denn een Johr laater Sahid op de Welt kummen is, weer ehm sien Stolt ganz düütlich antomarken.

Op de anner Sied wörn de Sorgen jümmers grödder un grödder: De Taliban weer'n nu an de Macht, un de bruken Geld. Reza wull wiederhen Kantüffel un anner Gemüse anplanten, dat de Lüüd wat to eeten harrn un wi Geld dormit verdenen kunnen.
Man de Taliban wulln, dat he Schlapmohn anbuun sall.
Den bruuken se, üm Opium mooken, dormit is veel, veel Geld to verdenen. Reza wull dat nich, un dor hebbt se ehm eenfach dat Water för de Feller afdreiht. Regen fallt dor nich veel, man vun de Barge rünner kümmt noog Water, dat leep denn in Kanäle bit to uns Feller.
Nu harrn de Taliban dat Water eenfach ümleit, un bi uns keem nix mehr an. Toerst truu Reza sich nich in de Bargen, üm den Kanal wedder optomooken, man een Nacht is he denn doch losgahn…

Den ganzen Dag is he nich wedder trüchkummen, un as de Männer losgahn sünd, üm em to söken, kehmen se mit en Bündel wedder.

Nu weer ik Witwe mit twee lütte Kinner.

Wat weer mit miene Drööms? Sull'n miene Kinner ook in so en Land leven? Wöhrn se öberhaupt överleeven?

Liekers, is dat doch uns Land, uns Heimat!
Wat kunn ik doon?

Dor keem en Breef vun en Kusine. Se weer all vör fief Johr utneiht un in Düütschland ankummen. De Familie hett dormools veel, veel Geld betohlt, dat Sleppers ehr mitnehmen dään. De Flucht weer ok glückt un nu leevt se al lang in dat frömde Land.

Schull ik dat ok versöken?
Mit de Kinner?
Woans schull dat gahn?
Wokeen schall mi dat Geld geven?

Scheila het denn schreben, dat dat en ganz eenfachen Trick geev, ganz eenfach un komodig no Düütschland to komen: Ik müss mi un de Kinner blots deupen loten un seggen, dat wi vun nun an Christen sien wöllt, den kunnen wi ganz eenfach utreisen. Ja klaar, dach ik, wieldat de Lüüd in Düütschland Christen weern. Nee, dorüm nich, schreev mien Kusine. De Düütschen weern gor nich so christlich. Se dään dat för alle Lüüd, de vunwegen ehr Religioon in Gefohr weern — egaal, welk Religioon. — Dat kunn ik toeerst gor nich glöven! Aver is so, schreev Scheila.

Aha, Christ warrn un denn eenfach utreisen…

Ik hev doch nur den Gott ut den Koran un de Scharia kennt. Geev dat denn noch en annern Gott?!
Mi füll miene oole Schoolmeestersch wedder in, de har mool so wat andüüd. To de bün ik hengahn.
Se hett mi denn wohraftig von Gott, sien Söhn Jesus un den Hillgen Geist vertellt, Sooken, de ik so noch nie nich hört harr.

Bito harr ik Jesus blots ut den Koran kennt. Dor steiht, he is en Prophet, so as Mohammed, liekers nich so bedüdend. Un nu sall he Gott sien Söhn sien?! In Koran steiht, dat he in den Heben rophooben weer. Un de Christen seggt, he sall an't Krüüz ümbröcht worden sien? Un denn noch för uns Sünden...

Dat kunn ik mi so gor nich vörstelln.

Un Mohammed hett doch seggt, dat dat ganz leeg is, wenn een düsse Soken glöövt.

Ik mutt togeven, ik weer ok bang. Mohammed hett jo seggt, dat Allah de Lüüd ganz böse Sooken schickt, wenn se sik vun den muslimischen Glooven afwendt. Mien Grodvadder hett mi jümmers verbaden, mit Christen to schnacken. He wull mi dorvör bewohren, dat mi wat Leeges passeert.

Angst, nee — Angst hev ik vör de Christen nicht hatt, man en groten Bogen hev ik schon üm se rüm mookt. Weer mi jümmers allns en lütt beten suspekt.

De Schoolmeestersch hett mi denn noch verkloort, dat nich de Dood an't Krüüz dat Besünnere west is. Denn so en Dod har doch keen Sinn, nütt doch nüms wat. Nee, dat würklich Besünnere an Jesus is, dat sien Vadder, eben Gott in Heben, em wedder opweckt hett. Dorün fiert de Christ jo ok Ostern. Un denn is Jesus in een Wolke to'n Heeben opföhrt un denn hett he den Hilligen Geist op de Lüüd doolkummen to looten. Pingsten eben. — Dat mien Schoolmeestersch sowat allens wüsst hett, is eentlich snaaksch. Villicht harr se ja heimlich Frünnen ünner Christen hatt?

De Christen seggt, dat, wenn wi hier Gott siene Gebode achten un dorno leeven doot un uns Fehler, uns Sünnen uns würklich von ganzen Harten leed doot, dat se uns denn vergeeven sünd. Dorto mutt nüms an't Krüüz starben.

Denn Gott hett alle siene Kinder leev, de will, dat alle Minschen in Roh un Freeden miteenanner leeven doot. Keen Haß mehr, bloots Vergeven un Leevde. Keen Bang mehr, bloots Totruun un Fründlichkeit.

Wo much sik dat anföhln?????

Op de anner Sied — wat is, wenn mien Grotvadder un Mohammed doch recht harrn? Wenn Gott de Kinner un mi wat Leeges andoon wör?

Kunn ik dat wogen, uns dööpen to looten, Christen to warrn? Un denn? Kümmt Gott mit ee Fleeger un haalt mi af? Fleegt uns no Düütschland?

Ne, so geiht dat doch ganz wiss nich. Un wat is, wenn de Taliban dat spitz kriegt, dat ik dööpt bün? Denn bringt de mi un de Kinner doch foorts üm.

Mi keem een Tofall to Help: Mien Süster schull en Mann ut Kunduz heiraten un wi schull'n all mit to de Hochtied. — Kunduz, dor geev dat doch düütsche Suldooten. Mien Breegen füng an to rattern…

In de Nacht no de Hochtied, as all mööd in de Betten leegen, hev ik mi Meryem un Sahid greepen un bün mit jüm loslopen. Eerst to de Kark. De Paster dor hett nau wüsst, worüm ik mi un de Kinner dööpen looten wull — .... he het dat liekers doon.

De Wachposten an dat Militärlooger hett ok glieks wüsst, wat för en Papier ik em ünner de Nees holen dä un worüm ik mi harr döpen looten, un ok he hett mi glieks holpen.

So sünd de Kinner un ik hier in Gudow ankummen. Hier, in de Flüchtlingsünnerkunft, sünd wi dat eerste Mool wedder to Roh kummen. Meryem is to School gahn un Sahid güng in den Kinnergorn von de Kark. Ik dröf denn en Düütschkurs mooken.

Un ik harr so veele Frogen:
Woans leevt de Lüüd hier?
Wat geiht jüm dörch den Kopp?
Wat is jüm wichtig?

Dor hev ik Glück hatt: Ik kreeg en "Sprachpaten". Dat sünd Düütsche, de geern wat Goodes doon wöllt, man nich jümmers so veel Tied hebbt. Liekers, för en lütten Klönschnack von en Stüün reek de Tied denn doch. Organisiert warrt dat vun de Diakonie hier in Karkenkrink.

So föhr ik also jede Week no Mölln to Familie Hansen, üm mi mit Fru Hansen to ünnerholln. Se verkloort mi allns, wat ik in den Düütschkurs noch nich begreepen hev, un vertellt von Land un Lüüd un dat Leven hier. Oft hebbt wi dorbi de Tiet vergeten, un ehr Mann keem no Huus. Mit ehm schnackt se in en anner Sprook.
Dat hett mi interessiert!
Se verkloorn mi, dat dat Plattdüütsch is. Aha…

Ungefähr to glieke Tied keem Meryem no Huus un süng en Leed, dat se in de School leert harrn. "An'e Eck steiht 'n Jung mit'n Tüdelband…"
Dat weer doch de glieke Sprook, de ok de Hansens mitenanner schnackten!
Bi mien nächsten Besöök vertell ik dorvun.
De beiden freiden sik, dat de Sprook in de School pleegt warrt, un loden uns in, doch an Sünnobend to kummen, wenn se beid Tiet hebbt, un denn wulln wi miteenanner schnackten.

Dat weer een Nomiddag!
Meryem un Fru Hansen schnackten Plattdüütsch un Hochdüütsch dörenanner.
Herrn Hansen un Sahid weern glieks in den Schuppen mit dat Holt un dat Warktüüch afdückert.

Sied nu bummelig twee Johr sünd wi immer wedder bi Hansens to Besöök.
Se hebt mi holpen, dat ik in en lüttje Wahnung in Mölln intrecken kunn; nu hebbt wi dat nich mehr so wiet to jüm.

Un wenn wi dor sünd, denn kookt wi Fruuns Eeten un de Kinner speelt bi uns.

Bi Meryem in de School geevt dat nu dann Wettbewarf: "Schölers leest Platt". Dor wull se unbedingt mitmoken. Na ja, Herr Hansen hett sik nich lang beeden looten un öövt un öövt un öövt mit uns. Un dormit ik mit Meryem to Huus öven kann, hev ik ok glieks Plattdüütsch mit lehrt.

Kiek, nu weten Se, woher ik so good Platt schnacken kann!

Un sünst? — Klor, de Kinner froogt no de ole Heimat un kiekt in Fernsehen un Internet, wat sik dor so deit. Man trüch will kener vun uns mehr. Ik hev Arbeit in en Supermarkt funn un kann mit dat Geld, dat ik dor verdenen do, de Kinner groot mooken.
Af un an dink ik ok an Reza un wat anners lopen weer, wenn he an den Obend nich in de Bargen gahn weer...

Se froogt no miene Dööp un no mien Christenleven?

Jo, ik geev dat to: Mi un de Kinner dööpen to looten, weer dormools de eenzige Möglichkeit, no Düütschland to kummen.

In de Twüschentied hev ik veel von den christlichen Gott un de Beebel hört un mit de Lüüd schnackt. Ehepoor Hansen hett mi veel vertellt un mi un de Kinner af un an mit to Kark nommen.
Nu segg ik mit Övertügen: "Ik bün dööft."

Meryem ehr Fründin het sik nu to'n Konfimandenünnerricht anmellt. Nu will Meryem sik dat ook mool ankieken. Se weet noch nich, of se sik kunfermieren looten will, liekers mit to den Ünnerricht hengahn will se.

Sahid speelt in de Footballmaschaft mit un is en goden Stürmer, de Trainer is heel tofreeden mit em.

Un ik? Ik bün Gott dankbor, dat he uns hierher brocht hett. Veel Geld hev ik nich, man nu, wo de Kinner all wat grötter sünd, hev ik wedder mehr Tied. Ik gah nu twee Mal in de Week in en Seniorenheim. De olen Lüüd freit sik, wenn ik kumm, beeten mit jüm schnack, singen un beeden do. Dat ik Platt kann, dor staunt se över.

Op düsse Ort kann ik dat Goode, wat mi un miene Kinner todeel worden is, wiedergeven.
As wi alleen wörn, hebbt de Hansens uns Licht un Leevde geeven un sünd uns en Stütt west, un düsse Leevde kann ik nu an de olen Mischen wiedergeven.

Denn dat hev ik von den christlichen Glooben begreepen: Wenn jedereen dat, wat good west is in sien Leeven, wiedergivt, kann uns Welt veel, veel beder warrn.

Schull'n Se nu ook Lust kreegen hebben, en Sprachpatenschaft to övernehmen un fremde Mischen to helpen, sik bi uns torecht to finnen: Hier köönt Se dorto wat lesen!

Amen.