Annerletzt in de Kark

vun Günter Schiller

De Paster harr en fiene Predigt vundoog op de Kanzel holln. So över dat Leven un wo sik so en Christenminsch opföhren schull, un "Geven is seliger as Nehmen", so över düt un dat. Verleert sik in diverse Bibelspröök. De mehrsten Lüüd in de Gemeen höört dat nich to'n eerstenmol. Se dööst wieder vör sik hen un denkt sik, snack du man to, dat heff se all tohoop en Dutzend mol höört.

Denn swengt he openmol rüm mit lude Stimm, dat ok de letzten Drömers un Slaapmützen opwoken deen. Un seggt, so to'n Afsluss an sien Predigt, dat he noch twee wichtige Norichten de Gemeen vertellen mutt.
Een gode, un een nich so gode.

De Gemeen spitzt de Ohrn un överleggt, wat dor nu wohl kümmt.

"Leve Gemeen, so fung de Paster mit faste Stimm an. Toeerst de gode Noricht: Dat Geld för den Umbau vun de Sakristei is, Gott sei Dank, vörhannen.
Nu de twete Noricht, de nich so gode. Dat Geld is avers jümmers noch bi Ju in de Geldpuck."

En grotes Raunen geiht dörch dat Karkenschipp, as se dat höört hebbt.
Denn seggt he noch en Nosatz: "Wenn Ji nu bi't Rutgohn wat in den groten Kassen dor an'n Utgang bi de Karkendöör insmiet, mutt dat dat kenen groten Larm nich moken. All'ns kloor?
Nu gaht Ji man na Huus hen un sünd stolt op sik sülven, dat in de Bost vun Ju so'n grote Harten slaat.
Uns Herrgott ward dat wiss vergelln. Amen."

— Mi dücht, dat Geld för vele gode Saken is da, bloots noch nich an de rechte Steed. Muchen uns egen Geldpucken nich dat Graff vun gode Warken wesen!