„Vör’n Wind“

Bild vun Marian Beek (7. November 1948 – 27. Oktober 2000), maalt 1996

„Vör’n Wind“ heff ik maal in enen Kunstladen op FANØ funnen. Glieks keem mi en Erinnern an Drewermanns Book „Stieg daal in de Bark vun de Sünn“ in’n Kopp. Dat is de „Bark“, de een vun de en Siet vun Sien na de anner röverbringt. Un so is dat Bild bi mi un in mi verbunnen mit de Paschioonstiet un unsen Gloven.

Keen Konturen mehr, allens verswemmt. De Bark swemmt nich wohrhaftig op Water. Se swevt twüschen de Welten. Dat Licht achter dat Seil is as en Teken vun dat, wat kamen kunn.

Loslööst is disse Överfahrt in uns Eerd un vun uns Eerd un uns Sien op de Eerd. Blaag rahmt bringt uns dat vör’n Wind seilen Schipp hen na enerworrns. Nix höllt uns noch fast. Wi sünd op en besünner Reis. Elkeen vun uns mutt se maal alleen antreden. Un wi sünd denn „Vör’n Wind“.
Keen Krüzen, keen Ümkehr. Straaks to op uns Teel!

Un ik finn Bonhoeffers Wöör:

„Wi staht vör Kaarfriedag un Ostern,
Daag vun mehr as mächtig Daag vun Gott in de Geschicht;
Doon, wo dat Richten un de Gnaad vun Gott
allöverall in de Welt sichtig wöör;
Richten in de Stunnen, in de Jesus Christus, de Herr, an’t Krüüz hüng.
Gnaad jüst in de Stunn, as de Doot verslungen wöör in’n Sieg.
Nich Minschen hebbt hier wat doon.
Ne, Gott alleen hett’t daan.
He is den Weg to de Minschen gahn in Leev ahn End.
He hett richt, wat minschlich is.
Un he hett de Gnaad schenkt
güntsiet vun Verdeinst!“

So sünd wi wohrhaftig in Gnaad „vör’n Wind“.

De frees’schen Inseln un Freesland, dat weer ehr Heimaat. To geern seilte se mit Frünnen un de Familie röver na de Insel Vlieland. De frees’sche Landschop an de
Küst mit de Schünen-Däcker in dat veele Afwandeln vun Rot un Orange, dat Gröön vun de Wischen, dat weern de Biller un Farven, de in ehr levten. Wi begegen
ehr wedder in ehr Biller vun besünnere Oort. So höört Marian Beek mit ehr Biller wiß na „Plattdüütsch Künst“.

Veel to fröh stürv Marian an 27.Oktober 2000, graad man 52 Johr old. Marian Beek weer en levensfrohe un angascheerte Fru, de sik nienich in’n Vöddergrund
schööf. Se weer en Minsch, de jümmer dor weer, wenn een se brukte. Un dat allens mit en goot Geföhl för Humoor. Se harr Karriere maken kunnt, aver se bleev
tosamen mit ehr Familie un Frünnen in ehr Heimaat, se bleev een Frees’sche. Se bleev an de Küst un hett uns wunnerschööne Biller schenkt.