Digitalbild Rudi Witzke

Unheemlich Belevnisse?

Dat gifft twüschen Heven un Eerd so mennigeen Saak, de de Minsch sik nich verklaren kann.
Dor föllt in'n Krieg meern in'e Nacht dat Bild vun den Söhn vun de Wand. De Mudder schreckt ut deepsten Slaap up un verfeert sik. Later ward se weiten, dat dat nau de Minuut weer, wo de Kugel em dreep.
Kuriose Saken gifft dat ok, de woll nich so eernst to nehmen sünd. — Mien Wannergrupp dörch Israeel kann een ganzen Dag alleen de Wööst Negev in'n Nahal Ardon beleven. Ünner een wat lütt Akazie steiht piel en Fruu, den Blick liektut richt in wiede Fern. — Ik fraag na, wat allens sien Ornung hett. Toeerst süht se mi nich, höört mi nich. Denn: "Ja, ja, wunnerboor, ik heff em eerdt, ik heff Jesus eerdt!

Akazie in'n Negev © Sami Awad

De Kräfft fleten." — Ehr lütte Drinkbuddel weer leddig. — Jieperig gluckert se un gluckert ut mien groot Reservebuddel. Avends fraag ik na, wat allens sien Schick hett. "Dat ja, aver ehr Wader hett mien Eerden heel twei maakt!" Weer denn doch woll beten utdröögt, de Wunnersökerin?
Ik will aver Fru Borchers vertellen laten, wat ehr Mudder ehr maal anvertruut hett. Dat gifft een ganze Reig Minschen, de dat so orrer so belevt hebbt. Hier is een Steed, wo de Vörhang fö een Plink vun de Ogen to Siet nahmen ward. Verkloren kann dat Geheemnis Leven di keeneen.

Rudi Witzke

Mien Mudder ehren Duum

vun Jennifer Borchers, New York

Mien Mudder weer bi mi in New York tau Besook. Se weer nu all 80 Johr olt. Wie sitt in'ne Köök an Disch, drinkt Kaffee un snackt. Ik maak Familienkronik un wüll alles weeten von de olden Tieden. Mudder mag gern vertelln. Se weet ok so veel. Ehr Verstand hett alles fassholn, wat se mol beleevt hett.

Mien Mudder ehr rechte Hand ligg apen up den Disch, blang ehr Tass. Up de Binnersiet von'n Duum, door is ne lange, deipe Narv, de lopt von't Gelink bit no de Spitz hin. Door weer se mol an operiert worn, un de Narv stöört ehr gornich, seggt se mol. Over worum is se operiert worn?

"Tja," seggt se, "dat weer in'n Krieg, 1943 in'n Sommer. Papa weer'n Suldoot. Met di weer ik swanger."

"Wat?" segg ik, "dat wuss ik go gornich, dat ik all mol met di in't Krankenhuus legen heff." Ik segg dat lustig, over ik weer ganz upgeregt. Nu watt ik wat ganz Nieges utfinden. Dat mag ik so geern.

Mien Mudder reivt ehr'n Duum sachte met ehrn Wiesfinger un vertellt wieter.

"Door ween een schlimme Entzündung in dat letzte Gelink von mien Duum, an'n Knoken, un dat weer un weer nich beeter. Denn müss ik no't Krankenhuus in Bremerhaven tau Operaschon."
"Inmitte van Krieg?" fraag ik.
"Joh, joh, datt Leben güng joh wieter. De Duum deiht mi gewaltig weh un de eitert. Ik harr veer Kinner, un du waars unnerwegs, ik muss de Keih melken un all Arbeet up'n Hoff un inn'e Köök moken."
Mine Mudder snack so, ob dat ganz gewöhnlich weer. Ik harr grooden Respekt vör ehr, dat se so stark weer un gor nich simperlich.
"Ik jeff jem seehn!" röppt se ut. "Ik weer boben an de Deck un ik heff jem seen. Ik kääk up jem runner. Darr seh ik mi in't Bett liggen, un de Doktors stünn um mi rum un hebbt operiert!"
"Du hess jem seehn?"
"Joh. Du, dat heff ik noch nie nich nüms vertellt. Dat glöövt jo doch keener. Ok de Doktors nee. Sogor Papa heff ik dat nie vertellt."
"Hess de Doktors dat vertellt?"
"Joh, ik heff den Hauptdoktor dat seggt, no de Operaschon. Ik heff seggt: ‚Ik heff Se sehn, as Se an mi operiert hebbt.'
‚Ne,' hett de Doktor seggt, ‚dat küünn Se gornich sehn hebbn, Se weern jo betäubt. Se harrn jo de Oogen ganz dich!'"
"Un doch," seggt Mudder, un eer Stimm ward luuder, un se hau sogar uppen Disch, "ik heff jem sehn! Door kann mi nümbs nich watt anners vertelln! Ik heff jem sehn!"

Mien Mudder harr een U-K-E hat! (U-K-E: Uuten-Körper-Erlevnis; oder OOB: out-of-body experience.) Un tau de Tied, wo se met mi swanger weer! Ik weer ganz von de Socken! Ik kenn dat jo sölber. Ik harr een poor OOBs hatt, dicht nodem Papa doot bleven weer un ik döör een ganz truurige Tied gahn bünn un so alleen föllt hebbt in dat groote New York. Ik harr miene Erlebnisse beschreven in'n amerikonsch Bauk, dat ok druckt worn is. Ik heff mien Mudder ok mol dorvon vertellt, met grode Schiss, dat se mi utlachen de. Het se over nich daan. Ik finn dat so doll, dat se sülber en UKE hatt hett. Se hett ok wool wüsst, dat ik her glöven de. Dorum hett se mi dat vertelln künnt.

"Du, Mudder," segg ik. "De Doktors weet ok jo nich alles. Ik glöv di, dat du de Doktors sehn hess. Ik glöv, datt du boben an de Deck ween büss. De Seel hett jo ehre eegenen Oogen un kann beter kieken as de Oogen in'n Kopp."
Mudder un ik kieckt uns gegensietig an. Wie sünd nu nich mehr Mudder un Dochter. Wie sünd nu jüs twee Minschen hier up de Eer, de watt Ungewöhnlichet belevt hebbt. Jüst twee Minschen, de sick nix mehr vörmooken loot von annere. Jüst twee Minschen, de sick sülber vertruun daut.