Foto: Rudi Witzke

En ökumeensch Nadenken över Chanukka

vun Elisheva

Shalom, leve Süstern un Bröder!

Gnaad, Freed, Leev, Gedüür, Freud, Kräfft, Utduur, Segen un veel, veel Licht wees mit Juuch vun Gott, unsen Vadder un unsen Herrn, Yeshua a Maschiach! Sien Licht maakt hell Jugen Sinn, un so schall elkeen Dag indükert sien in Sien Licht, dorüm dat de Alldagskraam Freud maken deit, wieldat Ji em tosamen mit den Herrn doon dörfft!

In disse Tiet fiern wi dat Chanukka-Fest, dat Lichterfest orrer dat Fest vun de Wieh vun den Tempel (kiek na bi Johannes 10,22 — hier geiht Jeshua hen to dit Fest an'n Tempel).

Bi't Nadenken över dat Fest sünd uns en poor Saken upfollen, de wi geern Juuch wiedergeven willn:
As fast alle Feste vun de Bibel ward Chanukka fiert to'n Andenken an dat Befreen vun de Israelis vun jüm ehr Fienden. Dat Chanukka-Fest ward fiert to'n Andenken an dat Wunner, dat Gott in dat Johr 165 v.Chr. för Sien Volk daan hett.
Domaals harr de greeksche Armee dat Volk unnerdrückt un den Tempel sien Wöörd nahmen. Antiochus IV. harr sogoor Swien in den Tempel bröcht un up den Altaar oppert un in dat Allerheiligste en Figuur vun Zeus upstellen laten, dorüm dat dat för de Juden nu unmöglich weer, ehren Gott antobeden. De Juden weern dwungen, de greekschen Götter antobeden.
Wohrschienlich weern de mehrsten vun dat jüüdsche Volk dorför, na de greeksche Religioon övertolopen, wieldat dat Vördeile in'n Alldag bröchte.

Dat geev aver in't Volk en lütt Grupp, de sik nich dwingen leet, den Gott vun Abraham, Isaak un Jakob untru to warden. De Makkabäer, so nömten se sik, beslöten, gegen de Övermacht vun den Greeken antogahn in Vertruun, dat Gott jüm den Sieg schenken künn. Un wohrhaftig: Gott geev jüm Lohn för ehr groot Vertruun. De lütte, slecht utstafferte Armee ahn gode Waffen kreeg in den Krieg gegen de mächtige Armee vun ehr Fienden de Överhand.

Nu makten se sik an de Arbeid, den Tempel wedder kloor to kriegen. He schull wedder richt warden för en Gottesdeinst. Blots nu harrn se nich naug Olivenöl, dat se den grooten Lüchter, de Menorah, een Dag lüchten laten kunnen. Nieges un koscheres Öl to maken, dat wöör acht Daag duurn. Ok nu dää Gott en Wunner un dat wenige Öl, dat se harrn, reikte för acht Daag. "Nes gadol haija shan" — en groot Wunner passeerte dor.

In Erinnern an dit Wunner ward nu elkeen Johr in den Maand Kislev dat Chanukka-Fest fiert. De Familjen hebbt dorför en Lüchter, de acht orrer negen Kerzen dregen kann. De negente Kerz gifft de annern Kerzen dat Füür. De ward dorwegen "Deiner" nömt. Elkeen Avend ward en Kerz mehr anstickt, bit denn an'n achten Dag alle acht Kerzen brennen. Die Lüchter hett den Naam "Chanukkia".

Von dit Fest köönt wi so veel liernen!
Jeshua seggt in Johannes 8,12: "Ik bün dat Licht vun de Welt." In Em hebbt wi dat Licht schenkt kregen, sülven kunnen wi dat nich tostann bringen. Un för de, de an Em glöven, ward nau so as 165 v.Chr. dat Öl un dat Licht nienich utgahn.

Elkeen Dag war en Kerz anstickt. Is dat nich so, dat wi glöven Minschen in en Warden sünd, dat en Levlang anduurt, wo wi jümmer vun uns mehr unsen Herrn hengeven, vun Em heilen un heiligen to laten? Elkeen Dag geven wi Em mehr vun uns Leven un elkeen Dag ward wi Em wat lieker. Elkeen Dag ward Sien Licht in uns heller, hellüchten, luter!

Willn wi uns hüüt maal erinnern laten, dat dat unsen Herrn nich naug is, de "uprümten Rüüm" in uns von uns to kriegen. He mucht denn woll uns ganzes Leven hebben, mit allens, wat tohört. He mucht denn woll, dat wi Em jümmer lieker ward und Em so de Ehr geevt, mit allens, wat tohört. Uns Leven schall Em wedderspeigeln.

Dat Fest vun de Wieh vun den Tempel dörff uns erinnern, dat blots wi de Tempel vun den Hilligen Geist sünd un Gott in uns wahnt. Nu sünd wi an de Reig, dissen Tempel för den Herrn to wiehen, he schall Em wördig warden, unsen Herrn de Ehr geven un Em verherrlichen.
"Ji sünd dat Licht vun'e Welt!" so seggt uns uns Herr in Matthäus 5,14. Dat is nich en Updrag orrer en Angebott vun unsen Herrn. Ne, dat is en Fastsetten. "Ji sünd…"! Wi kaamt dat Licht achterna, un so strahlt Sien Licht in uns Leven trüch. He levt in uns, und dorför köönt wi dat Licht wiedergeven.

Villicht köönt wi de negente Kerz, den "Schamasch", den "Deiner", mit den Hilligen Geist verglieken, de uns dat Licht gifft, de uns recht seihn un verstahn lett. Nu mütt wi uns fragen, wo veele Kerzen an unsen Lüchter wohrhaftig brennen, wo veele wi vun Em, vun Sienen Geist ansticken laten. De Finsternis ward ok von't lüttste Licht verdreven, aver recht hell ward dat eerst, wenn veele Kerzen tosamen flackern, wenn uns ganzes Leven Emöverschreven is.
Kann de Chanukkia ok en Bild för de Gemeenschop vun de Hilligen sien? Een enkelt glöven Minsch kann nich veel utrichten, sien Licht kann nich de ganze Düüsternis uphellen. Aver wenn de Bröder un Süstern in lieken Sinn tosamenkamen sünd, wenn dat Licht vun veele tosamenkümmt, wenn de Leev vun de Gemeind wohr un echt is un na buten strahlt, denn ward dat rundüm hell, denn kaamt uns Mitminschen to uns, wieldat se vun't Licht antrocken warden.

Foto: Rudi Witzke

De Traditschoon, de will dat so, dat de Chanukkia in't Finster stellt ward, dorvör dat se vun alle seihn warden kann. Wat maakt wi denn mit uns Licht, mit Jeshua, de uns reddt hett un uns Herr is? Kann elkeen Em seihn? Sünd wi stolt up unsen Herrn un laten elkeen dat seihn, wo leev wi Em hebbt un wat he Grotes för uns daan hett? Ik fraag mi dat so, wenn ik en Chanukkia in't Finster stahn seih.

De Makkabäer tröcken in den Kampf, liekers se — minschlich seihn — keen Schangs harrn gegen de grote un starke Armee vun ehr Fienden. Gifft dat nich ok in mien Leven veele Saken, gegen de ik na mien Menen gor nich gegenan kann, wieldat ik dat egenlich nich schaffen kann? Is dor nich mennigeen Sünn, de to geern wedder upspringt, wenn ik glövt heff, ik harr ehr ünnerkregen? Wieldat ik dat alleen nich schaffen kann, geev ik up.

Heff ik denn vergeten, dat de Herr mien Krafft is, dat He versproken hett, mienen Kampf to kämpfen un dat He vun mi will, den Kampf gegen Sünnen un Maleschen in mien Leven to willn un to wagen. So geev ik Em de Mööglichkeet, sik in mi weddertospeigeln in Sien Grött un Hellnis.

Foto: Rudi Witzke

"Höört to, miene Leven, so, as Ji all de Tiet pareert hebbt, nich blots, wenn ik dor weer, ok wenn ik annerwegen to doon harr, versöökt dat, dat Ji selig ward mit Förchten un Ziddern. Denn Gott ist't, de beides in Juuch utlööst, dat Wüllen un dat Vullbringen, na Sien Wollgefalln." (Philipper 2,12—13)

De Fest, de wi in Israeel fiert, schallen jümmer helpen, dat wi uns Gott Sien Wunner un Sien Grött erinnern. Elkeen Johr dörfft wi uns wedder an Sien Doon freugen, Em dorför to danken un so ok Moot faten för de Tokumst. He ward Sien Kinner nienich fallen laten, wenn se Em vertruun. He is gistern, hüüt un in all Ewigkeit. Wenn He domaals Sien Volk ut de Noot frie kriegen kunn, kann He dat hüüt für mi ok doon, — un He ward dat doon.

Leest jümmer wedder na, wat för Wunner de Herr för Sien Volk daan hett — un laat Juuch vun dat Moot geven.

Wi glöven hüüt an den sülven Gott, an den de Israeliten glöövt hebbt. He is allmächtig, Sien Rechte is stark un He helpt geern.

Wi müchten Juuch Moot maken, de Feste vun de Bibel tosamen mit uns to fiern, se hebbt uns so veel to seggen un elkeen Saak wiest uns düdlich un wunnerbor up unsen Herrn un Messias Jeshua hen!

Foto: Rudi Witzke

Geneet de Fierdaag, laat Juuch noch neger to'n Herrn hentrecken un freugt Juuch, wieldat Ji in't Book vun't Leven staht.

Mit veel Leev, Beden un en dankboor Hart!

Elisheva
un de "Matenschop vun de Pusaun vun de Reddung Israeels".