De Traan, de dröögt —
de Tiet steiht still.
Keen Ik is miehr dor
in dissen Momang.

De Stillnis, de is puur un rein,
doch dörch se dörch bevert
schiere Levigkeit;
to seihn is nix,

doch an de Kimm
dor bluckt en Lücht.
Tiet för di,
den Anker intohålen:
Dat Schipp leggt af.

Noch höllt di wat.
Du kappst dat Reep.
Ruut geiht de Fohrt
in de wiede See.

Stillnis ward stiller,
düster ward düsterer,
denn kümmt een Nacht,
de nüms vergeet.

Du büst an Land,
Schaap üm di rüm,
Unrauh hett de Herder faat.
In'n Heven un up de Ierd
begifft sik wat...