Sklaven weern se, de Hebräeer, ünner de ägyptschen Pharaos. Se weern een unfrie Volk, dat je mehr piert wöör, je mehr se wöörn. Se weern een unfrie Volk ahn een Placken egen Land. De Ägypteer kregen dat mit de Angst, wat de Ünnerdrückten so veel wöörn. Se kregen Bang, dat ehr Sklaven, wenn se sik gegen se wennten, de Bovenhand bekamen kunnen.
So keemen se op de beestigen Gedanken, dat de Heevammschen jümmer denn, wenn een hebrääsche Mudder een Jung to Welt bröchte, se den lütten Jung ümbringen schulln. Dat dään de Müdder-Griepsch aver nich. De Pharao vermahnte se, avers se hölen sik nich an.

Johrn later wöör Bileam fraagt, wat een gegen de tonehmen Tahl vun de Hebräeer maken kunn.
"Du kannst se nicht mit Füür verbrennen, denn Gott reddt Abraham ut'n Smölt-Degel in Chaldäa.-
Du kümmst jüm nich mit Swerten bi: Isaak wöör reddt, as he schull oppert warrn.-
Du kriggst se nich ünner mit Sklavenarbeit: Jakob hett bi Laban deint un deint un allens
wennte sik för Jakob to'n Gooden.-
Laat de lütten Jungs, de op de Welt kamen, in't Wader smieten!"

As de Hebräeer de Bott vun den Pharao to hören kregen, dor güngen veele Mannslüüd weg vun jüm ehr Fruuns. Un wenn doch wat Lütts ünnerwegens weer, güng de Mudder, wenn ehr Stunn kamen weer, to Feld, bröcht ehr Kind to Welt un lööt dat alleen liggen. Een Engel keem, wusch dat Lüttje, wickelte ehm in Döker un geev ehm twee Steen. Ut den eenen drünk dat Lütte Melk, ut den annern leckte dat Honnig. Un Gott geev de Eerd de Order, dat se sik apenmaken schull. De Eerd dä sik op: In lütte Höhlen levten de Kinner, bit dat se groot naug weern, ünner de Eerd. Keen Ploog un keen Egg kunn jüm in ehr Höhlen Schaden tofögen. So wussen se ünner Gotts Schuul to Kinner ran, de nich mir wörgt wöörn.
So vertellten sik dat de Hebräeer in ehr Telten noch lang na de Tiet in Ägyptenland. Dat kann een bi de "Sagen der Juden" nalesen. Un natüürlicherwies ward jümmer wedder de heele Mose-Geschicht vertellt. De kennt woll jeedeen vun uns, wenn wat vergeten is, kann een dat nalesen.

Mose weer op de Flucht gahn, wieldat he een ägyptschen Schikaneerer een' Slag to dull över de Rööv haugt harr. He fünn bi de Midianiteer Schuul. He hödte de Herden vun Reguel. Een lütt Zick verleep sik eenes Daags. De goode Herder Mose müßte achterran. Dat weer to Fööten vun'n Barg Horeb. Un dor verfeerte he sik: Een Doornbusch brennte vör ehm. Mose güng sachten wat neeger. Dor aver kreeg he ut den brennen Busch vun Gott Order un Bescheed, dat he nu daaltrecken schull na Ägypten hen na'n Pharao, dat he seggn schull: "Laat mien Lüüd gahn!" Dennso keem de lang Exodus, de veertig Johrn lange Wannerung na Kanaan, in Gang. Kann een ok allens nalesen.

Gott, laat noch maal een Doornbusch brennen, för een vun Isaaks orrer Ismails Lüüd!
Best weer, du nümmst vun elkeen Siet een, beid ja Nakamen vun den Stammvadder Abraham.
Laat noch maal een Doornbusch brennen un laat di höörn!
Denn kunn elkeen in sien een egen Rebett sik inrichten, de Israeelis un de Palestineenser.
Wannern bruukt se dit maal nich.

Denn weer endlich un opletzt Freden!
Shalom!
Salem!