Vadder Gotts Wark, de Heven, de Stierns, de Eerd mit de Grooten Seen un dat Festland lööp as smeert, de Planten un Bööm grönten un blöhten, de Deerten un Vagels löten sik dat goot gahn, de Minschen keemen ok trecht.

Üm de Sünn trecken de Planeten ehr' Bahnen, all nau upreigt, elkeen mit sien naue Tieden för den Loop um sik sülven un üm de Sünn. De een un annere hett enen Maand or ok mehrere, de Jupiter sogoor twölv Stück. De Saturn hett enen Krink rundüm sienen Liev afkregen. Af un an keek Vadder Gott na' n Rechten: "Merkur, Eerd, Venus, Mars, Jupiter, Saturn, Neptun, Uranus un Pluto!" tellte he dörch. "Funktioneert ja allens allerbest!"

De flinkföötigste vun de negen Wannerer is Merkur. In achtunachtig Daag is he eenmaal üm de Sünn rüm. Geel-vossig-farven strahlt he koort vör Sünnenupgang daal to uns Eerd. De Venus is nu woll de schöönste. Se glitzert un blienkert in wunnerschöönes Blaag morgens un avends to uns röver. De Mars, de veerte in de Reig, is licht an sien oraangsch-roode Farv to kennen. De annern sünd veel to wiet af, dat du se so seihn kannst, is doch de letzt, de Pluto söß Millaarden Kilometer vun de Sünn weg, uns Eerd blots hunnertföftig Millionen Kilometer. Wichtig avers is jeedeen, up keeneen' kannst vertichten.

Un achter disse Wannerer üm de Sünn, dor geiht dat mit Vadder Gotts Heven eerst richtig los, dor schweven, dreihn un trudeln de Stierns, mehr as Sandköörn an'n Strand vun Timmendörp. Un allens löppt na een' nauen Plan in Spiralen un Krinks.

To jicheense Stiern-Stunn, wißlich all vör lange Tieden, kreeg Vadder Gott so'n ungoot Geföhl. "Mutt mi mal woll kümmern!" dacht he bi sik. Sien Blick güng Richt Merkur. Wat weer dat? De wannerte nich, keen beten keem he vöran, hüng dor as een vergeten Appel an'n Boom. Un de Eerd? Nau so! Flink kontrolleerte he de annern Planeten. Överall dat glieke Bild. Keen Küseln, keen Wannern, as updragen. Se stünnen still.
Gau rööp Vadder Gott na Petrus. De kunn sik dat ok nich tosamenriemen. Nu keem doch Unrooh up. Vadder Gott spröök een Machtwoort: "Wannert an Heven, ji fulen Planeten, bewegt juch!" — — Denkste! De Hevenwanneres rögten sik nich, se hungen still.
Un dat keem noch leger. "Vadder Gott," reep Petrus in heles Upregen, "Vadder Gott! De Planeten kaamt ja all to uns hierher!"
Un richtig! De snelle Löper, de Merkur weer de eerste. Ahn en Woort sette he sik to Föten vun Vadder Gott. Denn keem de Eerd antrudelt un nöhm Platz. Drängelie geev dat, as de Jupiter mit sien twölv Mande rinnertappste. De brukten enen Barg Platz. Wat vernünftiger weer de Saturn, de harr sienen schöönen Krink ornlich tosamenfolt.

"Nu avers Sluß," sä Vadder Gott, "ik heff mi freugt, dat ji mi mal besöcht hebbt, nu mütt ji avers wedder trüch un üm de Sünn küseln!"
De Planeten rögten sik nich, seten still un swegen. Schiente so, as weern se muulsch.
"Petrus!" fröög Vadder Gott na, "kannst du mi dat verklaren?" Petrus kratzte sik den Kopp, sien Kopp wull schier platzen, so dull grüvelte he na. He kunn sik up de Stuurheit vun de Himmelswannerer keen' Riem maken. Na een ellenlange Tied rögte sik Pluto. "Dit is een Demonstratschoon!" knarrte he.
Dormit wüßten Petrus un Vadder Gott nu ok nix mit antofangen. "Wat is dat, Demonstratschoon?" fröög Vadder Gott Petrus. "So recht weit ik dat ok nich," anterte Petrus, "so wat kümmt avers bi de Minschen up de Eerd maal vör, wenn wat falsch aflopen is or nich sien Ornung hett. Denn smieten se Spadens un Murerkellen hen un doon nix mihr. De Herders höden nich mihr, de Jägers gahn nich mihr up Jagd."

"Wenn wat nich sien Ornung hett?" fröög Vadder Gott na.

Petrus keem nich to Woort. Dörch Vadder Gotts Heven güng een deepes Brusen un Dröhnen. De Sünn mellte sik: "Nu los, ji Bangbüxen! Mi hebbt ji de Ohren vullknaart, nu kriegt ji dat Muul nich up! Los, du kröötsch Mars, segg, wat los is!" Nu müßt de Mars ja woll: "Hoge Vadder Gott," füng he an, "nich, dat wi kreteln wulln. Nu bedenk avers mal: Wi susen jümmer in Krinks üm de Sünn, koolt is dat bi uns, denn wedder ganz hitt. Ganz leeg is dat bi Pluto dor ganz buten, kannst de Hannen nich vör Ogen seihn. Giftge Gaas' sweven üm uns rümmer. Truu dreihn wi unse Krinks. Un Nütten hett uns Planeten-Broder Eerd. Un up ehm de Deerten, Planten un Minschen. Wi hollen den Sünnenstorm up, wi bringen Liekgewicht, ahn uns weer Sluß mit de Eerd. Un as du vör lange Tieden elkeenen sien Upgaav towesen hest, dor harrst du för de Deerten, Planten un de Minschen dienen Segen , jeedeen Oort kreeg sienen, de Deerten un Planten ehren, de Minschen ehren. Den hest du jüm mit up'n Weg geven.
Un uns hest du keen Woort günnt. Un dorüm sünd wi eerst wat truurig west, denn hebbt wi dacht, du halst dat mit enen Segen för uns na. Avers ne, du löttst uns susen un susen."

Vadder Gott anterte nich glieks, he sinnierte vör sik hen. "Nu denn, ji Wannerer üm de Sünn! Ji hebbt Recht. Ahn juch weer een groot Dörcheenanner in mien Wark."

Wenn du heel liesing büst, —
wenn du allen Larm nalöttst, — still warrst, — nich mehr rümraast in Autos un Flegers —
wenn du de Eerd nich mehr weh deist —
ehr nich mehr uprittst, utpumpst un vergifftst —
wenn du heel liesing warrst, bit dien egen Wünschen, Süchten, —
Anspröök un Gier stillswiegt, dat du se nich mehr höörst —
wenn dien Gedanken so liesing warrn,
dat dien Fragen, Feddern un Uurdelen stillswiggt, —
heel liesing — —
denn, ja denn —

denn kannst dat Singen vun de Stierns hörn.