De ole Mann un de Engel
Wiehnachten vör twintig Johren

vun Cord Denker

Au backe, wat ward hüüt fieert!
Vun Amerika un Rußland, vun Ingland un Frankriek kaamt se.
Se willn dat «Wunner» vun de apen Grenz fieern.
Damals weern Fru Thatcher un anner gor nich so dorför.
Se harrn dat so gaut henkregen, Düütschland lütt to hollen.
Doch de Engel hett dat anners stüürt.
Hei hett Cord Denker Papeer un Stift geven,
dat hei uns noch
mal in’t Erinnern bringt,
wat wohrhaftig een Wunner schient.
Ditt Wunner weeren de DDR-Börger,
de sik upmakten to Fredensbeden un Demonstratschoonen up de Straat.
«Wi sünd een Volk!» repen se.
Un wat hebbt wi Wessis maakt ?
Willn maal hüüt över nadenken
un Cord Denker un sienen Engel danken.

Rudi Witzke

Vör twintig Johren...

De negente November vör twintig Johrn — wat man sick in‘n Droom nich harr vörstellen kunnt, weer op eenmol mööglich: De Berliner Muu‘r sprüng open, un de Minschen ut Oost un West legen sick in de Arms. 28 Johrn harr de Muu‘r de Stadt deelt, 40 Johrn weer Düütschland deelt. Nu kunn „tosomenwassen, wat tosomen höört“ (Willy Brandt). Un dat güng all‘ns af ohn Bürgerkrieg un ohn Weltenbrand — noch hüüt wunnert man sick doröber.

Erich Honecker harr vun 1976 bit 1989 as de Böberste in den DDR-Staat (Staatsratvörsitter) de Macht in de Hannen. Oktober 1989 müss he ut dat Amt afgohn un weer ut de Sozialistisch Einheitspartei (SED) utsloten. Em schull noh de Wend, 1993, de Prozess mookt warrn, man he weer al to krank un güng op siene letzten Doog noh Chile; dor is he 1994 dood bleben.

Dat DDR-Regime hett een Reeg kritische Lüüd, veelfach Künstler, utbürgert. Een dorvun weer de Dichter un Sänger Wolf Biermann, de noh een Konzert in den November 1976 in de Bundesrepublik blieben müss.

De ole Mann un de Engel
Wiehnachten vör twintig Johren

De Lüüd keken froogwies, as dor so‘n lütten glanzlosen Trabi in Bethlehem üm de Eck knattern dä. De Wogen stopp, de Fohrer dreih de Schiev dool un froog de Lüüd dor, wo dat noh den Stall güng. — Hä, wo will he hen? — Noh den Stall! — Ach so, jo, jo, wegen Wiehnachten, nich, jo also dat geiht hier eerstmol... un denn fuchteln se mit de Arms un snacken all döreenanner. De Fohrer bedank sick un geew wedder Gas. Een grote witte Wulk püüster ut sienen Utpuff rut, un de Lüüd keken ganz verboost un harrn kruse Näsen kregen. Sowat ok! Un dat hier in Bethlehem! —

Segg mol, wat weer dat nu för een?, froog een vun de Palästinenser: Weer dat nu een vun de Schäper oder een vun de Engels oder een vun de Könige? Nüms wüß dor een Antwoort op. — Villicht is dat een afdankten König ut een poweriges Land, de bloots ‘n ganz lütte Rente kriggt!, sä een vun de Lüüd.

De öllerhaftige Fohrer stüüer wieldes ut de Stadt rut un denn noh de Feldmark rin. De Stroot weer op eenmol ut Koppsteen, se weer rund as‘n Kattenpuckel, un de Trabi füng an to rötern un to klötern. — Dat is jo meist so as bi uns in de DDR, dach de Fohrer un knatter dor öber weg bit to den Parkplatz hen, wo dat grote Schild locken dä: Südfrüchte, billig, billig! — All‘ns veel to düür bi de Kapitalisten!, grummel de ole Mann, man denn kööp he doch‘n poor Appelsinen un Bananen: För dat Kind schull‘n de sien! Kinner vun arme Lüüd de kriegt ümmer veel to wenig Vitamine. He froog denn ok gliek noch mol noh den Stall un güng to Foot op en ganz lütten Padd wieder. Dat güng nu so richtig rut in dat Ödland un bilütten weer dat al schummerig.

Op eenmol kääm den olen Mann vun vörn een Lichtgestalt in de Mööt, een Mannsminsch, de man so eben öber de Eer swewen dä. De ole Mann bleew stohn un keek op de Fööt vun den Keerl, un denn böhr he sienen Kopp op un keek sick dat Gesicht an... un de Ogen, de Ogen! Wat weer‘n doch düsse Ogen blank un lebennig! Wat strohl dor all‘ns vun ut, vun düsse Ogen! Wohrheit un Leev un Freid un Toversicht... So‘ne Ogen harr de Ool sien Leewdag noch nich sehn. So kiekt de Lüüd bi uns in de DDR nich, dach he. Man müß jo bang sien, sick an so‘ne Ogen to verbrennen!

Wat för een büst du denn? fröög de ole Mann. — Ick bün en Engel, sä de anner, as weer dat de natürlichste Sook vun de Welt. — De ole Mann grien bloots mööd un sä denn dröög: Engels gifft dat öberhaupt nich, dat is wetenschaftlich utmookt. Höör op mit den Tüünkroom un kumm op de Eer dol! Wat‘n richtigen Keerl is, de sweewt nich dör de Luft, nee, de steiht mit beide Fööt fast op de Eer! — Nu höör mol good to!, sä de Engel: As du noch de Macht harrst in dien Land, dor sweewst du noch veel höger öber de Eer, as wi Engels dat doot. — De Ool stunn dor mit een open Muul un kreeg dat lang nich wedder to, denn stahmer he: Se-segg mol, woher weetst du denn... — Ach, Erich, ach, Honni, sä de Engel, nu verstell di doch nich: ick bün dien Engel. As du noch de Macht harrst, dor hest du mi utbürgert, hest mi rutsmeten... Du wullt jo bloots noch op di sülben höör‘n, un ick weer dito obsternootsch, ick weer di to religiös, ick weer di to kommunistisch, ick weer di to wohrhaftig, to kritisch, to kreativ, to künstlerisch. Ick wull för di dor sien, awers ick wull mi nich noh diene Vörschriften ümbögen loten. Ick harr mien egen Kopp; un dat paß di nich. Dor hest du mi vör de Döör sett; du harrst jo de Macht dorto. — Man nu hebbt se di de Macht ut de Hannen slogen, un nu bün ick grötter as du.

Jo, verlach du mi man, sä de ole Mann bitter: Du kannst di dat doch nich vörstell‘n, wat dat för een Geföhl is, wenn man boben an de Spitz stohn hett un ward denn dolstört, ick wünsch di dat nich! Ick wull doch dat beste för dat Volk, man dat is nu de „Dank“! Un denn packst du dienen Spott dor noch boben op.

Nee, sä de Engel: Ick will di nich verspotten, ick glööw di dat sogor, dat du dat beste wullt hest för de Minschen, man ick froog di eernsthaftig: Worüm is dor denn so wenig Godes bi rutkommen? — Tja, sä Erich, dat weet ick ok nich recht: de Tieden, de weer‘n eben nich dornoh! — Ach wat, sä de Engel, wenn‘t dornoh geiht, denn sünd de Tieden ümmer leeg! — Awers loot uns man nich lang schnacken un de Tied verdriedeln, kumm Erich, ick bring di dorhen, wo de Minschlichkeit tohuus is: Ick bring di noh den Stall hen!

To tweet güng‘n se nu wieder dör de Nacht bit noh den schedderigen Stall hen, wo de armen Lüüd, Maria un Josef, ehr lütt Kind in de Krüff leggt harrn. — De ole Mann schüttköpp argerlich un reep mit quäkig Stimm: Düüdlicher kann man dat jo wol nich wiesen, wat een Elend de Kapitalismus öber de Minschen bringt! — Dat Kind trock een wenerlich Schnuut, as dat de Stimm vun den olen Mann höör; un he mark, dat an sien Stimm wat nich richtig weer. He müß villicht doch anners anfangen, villicht mit: Ei-dei-dei, wo is denn de lütte Mann? — Maria keek em fründlich an, un man kunn ehr düüdlich ansehn, dat se nix verstohn harr. Joseph grabbel sien kole Piep ut de Büxendasch rut un leet sick anmarken, dat he geern schmöökt harr, awers wegen dat Kind...

De Engel keek Erich een ganze Tied still un froogwies in de Ogen, denn sä he: Dor liggt keen Elend in de Krüff, dor liggt een lütt Minschenwesen binn‘n! — Dor böög de ole Mann siene Knee un sack vör dat Kind dol. Sien Stimm weer nich mehr so kratzig, un dor swüng op eenmol een beten Humor un een beten Leevd un een beten Freid mit as he sä: Ei-dei-dei, na, wat mookt denn de lütte Racker? — He harr den Plastikbüdel mit Appelsinen un Bananen to Föten vun dat Kind afstellt, as he wedder tohööchd kääm. Un man seeg dat in siene Ogen, dat he sick frei.

Still güng he dör de Nacht, un de Engel güng an sien Sied, un den olen Mann wör dat recht so. Se güngen bit to den Parkplatz, wo de Trabi ünner de funkeln Steerns töben dä. Dor dreih Erich sick den Engel to, keek sienen Engel in‘t Gesicht un sä: Nu weet ick, wat mi fehlt hett bi all de Macht: dor fehl de Humor un de Minschlichkeit; un de Leevd un de Freid, de weer‘n dor ok nich in. Harr ick dat man fröher wüßt, denn harr dat all‘ns ganz anners utsehn kunnt.

De Ool harr blanke Ogen, as he in sienen Trabi steeg. Un mit een witte Wulk tucker he af. Man hett nie wedder wat vun em höört.