 |
|
Horst Wernecke vertellt: Anekdoten Mommsen und dat elektrisch Licht
As Mommsen eendags vun en Reis trüchkeem, harr sien Fru eenfach
in de Twüschentiet in dat ganz Huus elektrisch Licht leggen
laten. Oh Mann, wat weer he dull, schimp as 'n Dack-lünk in't
Fröhjohr An'n Avend na sien Schrievarbeit weer Mommsen denn miteens ganz besonners nett und upmerksam to sien Fru. Nu eerst, wo he sik beruhigt harr, pack he ok de Geschenken ut, de he ehr vun sien Reis mitbröcht harr. En leddern Tasch mit 'n blanken Versluss und en Brosch mit en poor hell glinstern Steen legen ünner de Deckenlamp up den Disch. Und wo schöön dat all blenkern dee! Und wo goot de Musters und Snörrkels in dat helle Licht to sehn weern! As Mine ehrn Theodor denn en dankboren Schmatz geev, dor blenkern ok sien Oogen, und Mine wüss, dat dat elektisch Licht ok 'n hellen Schemer up de beiden Ehlüüd smeten harr.
Den inholtlichen Stupps geev Heribert Hoffmeister Schmidt-Schnauze Schmidt-Schnauze, den kennen se ja all in Düütschland. Dat weer ja Helmut Schmidt, de äs Binnensenader vun Hamborg de Lüüd, de up de Elvinseln wähnen deen, bi de groote Floot so goot holpen harr. Man he weer ok de, de de Politikers vun de anner Klöörn öllig wat inheizen dee, wenn he an't Rednerpult stünn. Ok as he 1974 Kanzler worrn weer, hett he in Bonn jümmers sien Meenen seggt, knallhart, heel kiebig und oftins ok en beten driest. Eendaags hebbt de Zeitungslüüd ok öllig wat vun sien Graadheit afkregen, und dat weer an den Dag, äs unvermodens 'n ganzen Barg Journalisten up sien Grundstück an'n Brahmsee kamen weern. Se wulln em fragen, wat he na de nie Provokatschoon vun den Russ, de jümmers wedder uprüsten dee, nu to sien Idee vun den so nöömten Nato-Doppelbesluss to seggen harr.
As he bi bestes Sünnweder ut sien Seilschipp utstiegen dee, dor sehg he ja 'n beten "derangiert" ut. Sien Ünnerbüx keek baven rut, sien Hemd hang em öbern Achtersten, de Seilmütz seet em scheef up'n Kopp und sien Sportschoh weern över und över schietig. Sodraad he de ganze Sellschap vun Pressefotografen, de so en Kanzler ja noch nie nicht sehn harr, in eensenweg klicken höör, dreih he sik um und bölk jüm halv in Platt und halv in Hooch bannig füünsch an: "Was ist denn mit euch los? Sünd ji mall? Mutt de ganz Welt mi denn in de Ünnerbüx sehn? Taktlos ist dat!... Foorts stellt ji de Dinger af!... Ihr bekommt sonst kein Wort von mir zu hören!... Markt juuch dat, ji Klookschieters!" |
|
|
16.12.2012 |
Theodor
Mommsen, de grote Historiker ut Garding, harr 'n Gruen vor all den
niemood-schen elektrischen Kraam. Elektrisch Licht wull he afsluuts
nicht in sien Huus hebben. „Die Petroleumlampe tut das auch,
Mine!", sää he jümmers, wenn sien Fru wedder
mit em an weer. Man se wüss ok, dat he an jeden düstern
Dag jümmers wedder 'n lang Tiet bruken dee, bit he den Docht
in sien Lantücht up den Schrievdisch ansteken harr. He kunn
nie nicht sien Rietstekens finnen! „Mine", rööp
he denn dörch dat Huus, „wo hast du denn wieder die Zündhölzer
gelassen?" „Dor, wo du de hinleggt hest, Theodor!",
anter se denn. Meisttiets wöör he bi dat Sööken
so hiddelig und jiddelig, dat he achterna en ganze Tiet bruken dee,
bit dat he wedder en vernünftigen Satz to Papier kriegen kunn.
und
sä nücksch: „Von meinem Petroleumlicht lasse ich
aber nicht ab. Damit bin ich bisher gut zurecht gekommen und so
wird es auch weiterhin sein!" „Dat schast du ok nicht,
Theodor. Ik heff dat Licht blots leggen laten, dormit du bi't Rietstickensöken
'n beten Hölp hest!" Mommsen weer son en Utspruch gor
nicht recht. He gnurr und weer recht 'n beten gnatzig.
