Horst Wernecke vertellt:

Anekdoten
ut Noorddüütschland un de Welt:

Lübecker Persöönlichkeiten

En Irren up de Königsstraat

En ool Ehepoor harr de beiden Striepen-Schandarms in de Oldstadt dorup upmerksam maakt, wat dor in de letzten Daag en jungen slanken Mann in vörnehme Kledaasch up de Königsstraat langlopen dee, de in't Gahn mit sien beiden Hannen in de Luft rümfuchel, as wenn he de Fröhjohrsünn daalhalen wull. "Dat süht ja würklich ganz sünnerbor ut, Korl", sää de een to den annern, "dat kümmt mi spaansch vör, villicht hett de een up de Luuk un bruukt Hölp. Dat nächste Mol snappt wi uns em un denn knüppt wi uns den Burß mol vör."

Dat Behnhus in de Königsstraat, tekent vun Jutta Bredow

An'n nächsten Dag weer dat just noch so und de beiden Schandarms sind em nagahn. Man miteenmol weer he weg. "Enerworrns in de Beckergruuv mutt de ringahn sien. Villicht is he hier in't Theoter rinswutscht", sä de een. "Dat mach wull wesen, laat uns hier man mol fragen!", meen de anner. In den Vörruum funnen se avers blots en Fru, de an de Theoterkass sitten dee. "Nee", sä de, "so'n Irren, as se dat beschrieven doot, hebbt wi hier nich!" "Na, denn warrt wi em morrn wull noch andrepen", heet dat denn.

Tatsächlich keem de snickere Mann an nächsten Dag to desülvige Stunn wedder de Königsstraat längs, un he fuchel wedder in de Luft rüm, äs wenn he hüüt de grauen Wulken wegschuben wull. De een Schandarm snack em also höflich an: "Werter Herr, wat doot se dor? Köönt wi se hölpen?" "Ja, was tue ich da?", anter de. "Ich dirigiere die h-Moll-Ouvertüre von Johann Sebastian Bach. Das ist nicht ganz einfach. Ich muss die Handzeichen für die einzelnen Partien quasi verinnerlichen, daher meine hinweisenden Übungen. Die Orchestersuite möchte ich nämlich meinen geschätzten Zuhörern zum Abschied schenken!"

"Heff ik dat richtig verstahn, werter Herr, se wüllt de Musik verschenken?" "Ja, so ist es, meine Herren. Mein Name ist Wilhelm Furtwängler. Ich gehe nämlich nach vier Jahren höchster Zustimmung durch das wunderbare Lübecker Publikum in einigen Tagen schon als Kapellmeister nach Mannheim."
"Dann nichts für ungut, Herr Furtwängler. Wi wünscht Se en goode Reis. Als Ordnungshüter dieser Stadt müssen wir sie allerdings darauf aufmerksam machen, dass ihr Gewees die Gemüter vun en poor Lüüd al erregt hat", sä de een Schandarm un de anner meen: "De poor Daag warrt wi dat Gedibber denn wull noch uthollen!"

Dat sleit ut de Oort

Heinrich Dräger

De Drägerwerke in Lübeck sünd hüdigendaags ja in de ganze Welt as Hersteller vun medizinische Apparatuurn, Gerätschopen för dat Dükern un Maschiens för dat Wedderbeleven kennt. De Grünner vun de Firma, de hüüt Dusende vun Mitarbeiders hett, weer Heinrich Dräger.

As de Familjenfirma na lange Johrn vun fliedige Arbeid en richtig groote Fabrik worrn weer, dor ist de ool Hein Dräger mit sien Söhn Bernhard in de Familienkutsch, en recht groot Limusien, mol na Bardowiek föhrt.

Dor schull dat noch en Anverwandten geven, den se noch nie kennen lihrt harrn. Se hebbt em denn ok in de Binnenstadt funnen. He harr dor en Snieder-Werkstatt.

As Heinrich mit sien Söhn to Foot in ehr leddern Autokledaasch an den sien Goorn vörbi keem, dor hett he den Anverwandten över den Tuun ansnackt. De stünn up en Ledder un weer jüst dorbi, Appels to plücken. Heinrich hett em fraagt, off sien Grootvadder nicht en Mann mit den Naam Dräger weer, en Ketelflicker, de ut de Veerlannen stammen dee. „Dräger? Dräger?" hett de basch antert, "nee, dat kann nicht sien. Ik heet ja ok ganz anners, ik heet ja Niemann!" „Niemann, dat kümmt hin", hett Hein Dräger denn seggt, „de Dochter vun de Ketelflicker hett hier in Bardowiek en Snieder Nieman heirad. Se ehr Modder und mien Vadder, de sünd Süster und Broder. Wi sünd Veddern!"

„Nee, nee, so'n een hebbt wi nicht in de Familje, und schon gor keen Ketelflicker!" hett Appelplücker afwehrt.

„Doch, dat kann angohn. Mien Vadder hett de Ketelflickeree wiedermaakt un ik heff den Bedriev denn wiederföhrt. So ist dat! Wi sünd förwiss Veddern!" De Mann mit den Naam Nieman weer nu ganz in de Brass und schimp in en heel övermastige Wies: „Nee, nee, mit Ketelflickers hebbt wi gor nix to doon. Und dormit wüllt wi ok nix doon hebben. Dat sleit ja vull ut de Oort!"

De eerst Beatmungsreedschap vun Dräger

Heinrich Dräger und sien Söhn sünd den in de Limusien, de en beten wiederlangs stünn, instegen un hebbt sik beid en dicke Zigarr ansteken. Bernhard Dräger hett dat Auto denn nochmol an den Tuun ranfört. „Nix för ungoot!" hett Heinrich den Vedder dörch dat Finster noch mol toropen. Und as de dat feine Auto sehn dee, hett he groote Oogen maakt und jüm nabölkt: „Nu kaamt doch rin, för en Tass Koffi reckt dat noch!" „Nee, nee", hett Heinrich snippsch trüchbölkt, „mit son snöseligen Vedder will ikmien Grootvadder nicht delen. Mit den wüllt wi Drägers ut Lübeck gornix to doon hebben. Son een sleit ja vull ut de Oort! Bernhard, drück up dat Gaspedaal!"