Horst Wernecke vertellt:

Anekdoten
ut Noorddüütschland un de Welt:
Jümmer Arger mit de Dänen

Bottermelk-Helden

Tweemool hett de berühmte Erfinner vun elektrische Gerätschapen Werner von Siemens in de Geschicht vun Kiel en groote Rull speelt, eenmool 1877, as he in de Stadt de eersten Klöönkastens inricht hett, un en annermool as Jungkirl 1848. In dit Johr harrn em de Preußen as Militär-Techniker na Kiel schickt. He schull den Haven mit Minen afsparren, dor-mit de fiendlichen däänschen Kriegsscheep nicht in de Förd rinkamen kunnen. Dat weer avers eerst möglich, nadem he mit de Hölp vun de Kieler Börgerwehr de däänsche Festung Friedrichsort an dat Norderenn vun de Stadt erobert harr.

Man vun de Börgerwehr weern in de Festung na en poor Daag blots noch 'n Stücker twintig Suldaten över bleben. De annern weern all na Huus gahn, harrn se doch ehre Feller to bestellen un jüm ehr Handwark natogahn. So weer de Festung bi en Angriff türlich nicht to hollen. Un de Minen kunn Siemens mit de poor Lüüd, de ja gor keen Ahnung vun so en vertweernte Upgaav up See harrn, ok nicht leggen. — Wat weer to doon? Sien Swager, en Chemie-Perfesser an de Kieler Unität, de em al bi dat Beschicken vun de Minen mit Pulver holpen harr, hett em seggt: "Du musst güntöver vun de Förd na de Probstei gahn, dor sitt all de Vull- un de Halfbuurn. De hebbt meist all veele Söhns. De musst du anmustern un gau an de Wapen utbillen, anners ward dat hier nix mit't Verdeffendeern!"

De preußsche Offiziershoot. Bild G.Garitan/Wikimedia Commons

As Siemens denn in sien Preussche Offiziersuniform mit en Trupp Suldaten un Trummlers in Schönbarg ankeem, dor hebbt sik de Meendevertreders toeerst ja bannig freit. "Endlich geiht dat mit de Ünnerstüttung dörch de Preußen los!", hebbt's seggt. As Siemens jüm allerdings uteneensetten dee, dat he de Hölp vun jüm ehre Jungkirls bruken dee, wieldat Kiel un dat ganze Umland anners nicht to hollen weern, dor wullns nix dorvun weten. En poor Knechten, de wörrn s' ja hergeven, nich avers ehre Söhns. De wörrn all för de Arbeid up de Hööf bruukt.

Siemens weer recht 'n beten grantig un hett jüm up Platt, wat he ja vun Hannover her kunn, utschimpt. "So, so", hett he bölkt, "dat nennt ji nu Vadderlandsleev, dat nennt ji nu düütsche Treue? Ik will juuch wat seggen. Ji sünd all Bangbüxen! Ji hebbt ja gor keen Ehr in'n Lief. Ji sünd dat nicht wert, to Düütschland to kamen! Nu gaht man trüüch in juuch Hüüs, ji Bottermelk-Helden! Ik segg juuch, ik war dat na Berlin mellen, woans ji juuch hier anstellt hebbt!" Un as de Buurvagt sik solk övel Wöör verbeden dee, dor hett Siemens en Hannoversche Zeitung ut de Tasch ruuthaalt un ropen: "Nu will ik juuch mol wat vertelln, wat hier in de Zeitung steiht." Und dormit geev he dat Blatt den Buurvagt to'n Lesen in de Hand. "Dor steiht", sä he, "dat de Bayern in München al en Friecorps tosamenstellt hebbt un dat Corps al up den Weg in den Noorn ist. Und nu kümmt dat Best: De halve Trupp besteiht ut Fruunslüüd. Ji mööt dat weten, off ji juuch hier baven vun bayerische Jungfruun befreen laten wüllt, odder off ji süllm wat doon wüllt?" Un denn hett he sien Trupp zackig antreden laten un ist mit de ünner Trummelwirbel aftrocken.

As de Suldaten al ut dat Dörp ruut weern, keem dor een anjachtert un reep: "Halt! Herr Leutnant! Wi hebbt uns dat överleggt. Wi wüllt nu doch!" Denn heet dat ja: "Kehrt marsch!" — An Avend kunnen Siemens un sien Lüüd denn mit en Armada vun Peerwagens vull mit junge Lüüd un veel Proviant aftrecken. In Wik un Diedrichsdörp kemen noch 'n Stücker veerdig Jungkirls dorto.

Dor kann een sehn: Werner von Siemens weer nicht blots en origen Erfinner, nee, he weer ok en gooden Agitator!

De lütte Meerjungfru

Foto Rudi Witzke

Dat weer in'n September 2007, as en ölleren Hamborger Koopmann, de mit antiksche Möbel hanneln dee, tofällig in de Paus vun dat Ballett "Die kleine Meerjungfrau" in dat Opernhuus an een Disch mit twee Fruunslüüd mittleren Öllers to sitten keem. De weern mit allerhand gollen Klunkers behangt und sabbeln ja in eene Tour in en frömde Spraak, vun de he avers dat eene odder annere Woort verstahn kunn. Weer dat nu Däänsch odder weer dat Sweedsch? Em weer dat Geplöter up Duur meist toveel un he wull al upstahn un in dat Foyer en beten rümgahn, as de beiden miteens in't Plattsnacken fallen deen. Dat kunn he ja goot verstahn, ok wenn sik dat en beten anners anhöörn dee as dat Hamborger Platt. Nu weer he ja nieschierig, wat de beiden denn wull so över de Upföhrung to seggen harrn. Un biweglang, Platt up so een vörnehme Veranstaltung, dat geev dat ja ok nicht alle Daag.

Tatsächlich kreeg he denn mit, wo begeistert de beiden Fruunslüüd vun de Danzeree un de to Harten gahnde Geschieht vun de verleevte Meerjungfru mit den Fischsteert, de in en anner Welt as dat Water nicht trechkeem, weern.

Un denn hett he in sien Höög doröver to de beiden seggt: "Dat freit mi, dat se dat so goot gefallen deit. Se kaamt seker vun wieder her, odder?" Dat harr he beter nicht seggen schullt, denn nu güng dat Geplöter eerst richtig los. Ja, se kemen vun wieder her, heet dat denn, vun Apenraa achter de Grenz na Dänemark, und se weern groote Bewunnerer von den Ballettmester John Neumeier, de de Geschieht vun de "Mermaid" ja in Danzeree ümsett harr. Dat weer ja so eenmalig schöön, dat wörr dat in de ganze Welt nicht noch mool geven. Off he denn weten dee, hebbt se em denn fraagt, wat he wüss, dat Neumeier dat Ballett se ehr Königin Margarethe II., de ja en begeisterte Verehrerin vun all sien Stücken weer, widmet harr, un dat dat ok al in Kopenhagen to ehre Ehrn upföhrt worrn ist.

Hans Christian Andersen

He harr noch nicht mool antert, do wullen se em doch verkloorn, dat dat Stück ja egentlich vun se ehrn berühmten Landsmann Hans Christian Andersen stammen dee, de noch veel mehr solk Aart Märkens upschreven harr. Und dat weern Märkens, de veel besinnlicher un lebenswohrer weern as all de annern, wo dat sünst noch geev. Un Andersen, dat weer nu mool en Landsmann vun de beiden.

Se stammen ja beid vun Fünen, wo he boorn weer. Un se harrn beid na Apenraa henheirad, wat se nienich beduurt harrn. Vun se ehre Mannslüüd harrn se dat Platt lihrt, wat se nu snacken deen. Un se harrn beid twee Kinner, de nu al groot un ok al ballettbegeistert weern. So güng de Snackeree wieder und wieder. "Mensch", hett de Hamborger dacht, "de sabbelt di doot!"

As de Paus denn to'n tweeten Mool afklingelt wörr, kunn he de beiden endlich vertelln, dat he all dat, wat se em över Neumeier verteilt harrn, al lang weten dee. Un denn hett he sik gau up den Weg up sien Platz maken wullt, man de beiden Snackbüdels hebbt em in ehr komisches däänsches Platt noch naropen: "Se köönt glücklich sien, dat se son en gooden Ballettmeester as John Neumeier hebbt. Wi warrt ok sien nächstes Stück hier in Hamborg sehn!"

As de Koopmann wedder up sien Platz seet, hett he dacht: "Denn warr ik hoffentlich an en annern Dag hier an de Dammtorstraat sien!